We hebben het in deze pagina’s al vaker gehad over MURI, de driekoppige band rond Muriel Boulanger (bas en zang) met Eline Flintrop aan de synths en Jonathan Callens op drums. De band maakt unieke, kristallen, Nederlandstalige liedjes die je als luisteraar confronteren met je eigen breekbaarheid. De menselijke conditie vertaald in soms ogenschijnlijk luchtige, melodische petit fours met een lichte surrealistische onderstroom.
Op zondag 9 oktober kwam de band de vinyl versie van hun ep Omgeef Me voorstellen in een goedgevulde Minardschouwburg (Gent). Ter gelegenheid van deze langverwachte gebeurtenis, en om de boel nog wat luister bij te zetten, nodigden ze een strijkerskwartet (Eliana Schuermans & Arwen Michiels op viool, Hannes Copman op altviool en Emma Claes op cello) uit en hing er regelmatig een acrobatische danser (Hazel) in de gordijnen!
Maar we lopen voor op de feiten, want MURI betrad het podium in trio-opstelling en dat zou nog even zo blijven.
Starten deden ze met ep-opener Golven waarin Muriel meteen in het diepe sprong door a capella te beginnen. Het zat echter allemaal onmiddellijk goed en als na enkele seconden de tweede stem van Eline die van Muriel komt ondersteunen, zijn we vertrokken voor een uurtje vakantie in de fragiele schemerwereld van MURI.
Ook Omgeef Me (met Dirk De Wachter uit een doosje) pikten ze uit de ep waarna Cirkels en single ZInnen het eerste deel(tje) van het optreden vervolledigen.
Tijd om de strijkers erbij te halen.
Zij mochten openen met een interessante Nederlandstalige bewerking van Trixie Whitley’s Closer (uit Porta Bohemica, 2015), en met strijkarrangementen van Eline Flintrop. Mooi en ingetogen. Pirouettes kenden we nog niet maar het was toch vooral tijdens Even Stil dat we de krop in de keel kregen. Wat een straf nummer blijft dit toch!
Geen toepasselijker nummer dan Zweven om danser/acrobaat Hazel voor het eerst aan het publiek voor te stellen. Wat ze doet zal wel een fancy naam hebben, maar het kwam erop neer dat ze, hangend aan twee euh… gordijnen, allerlei acrobatische dansbewegingen maakte op muziek. Indrukwekkend, soms spannend maar vooral iets waar we met z’n allen met veel bewondering naar zaten te kijken.
Ook tijdens Witte Rook fladderde, hing, dwarrelde en zwaaide Hazel soms metershoog boven het podium waardoor de focus soms wel wat werd weggetrokken van de band; maar dat was misschien ook de bedoeling.
Met P.105, Net Dat en Weg Van Jou sloot het drietal het optreden foutloos af, maar niet voordat de strijkers zich terug bij de band hadden gevoegd. Tijdens de (korte) bisronde werd Zweven nog eens hernomen en ging Hazel nog eenmaal de hoogte in.
MURI bracht in de Minard een zo goed als perfect uitgevoerde set waarin de breekbaarheid, zoals we die kennen vanop de plaat, heel overtuigend werd vertaald in een liveshow. De strijkers waren zeker een toegevoegde waarde, al konden we ons niet van de indruk ontdoen dat hier meer uit te halen was. Maar dat zijn details als je met een goed gevoel en een glimlach op het gezicht richting parkeergarage wandelt…
