Foto’s: Maxime Rötsomer, Maxim Depauw
Tekst: Dirk Bauwens en Patrick Bruneel
Fuck Them All (dixit Mau Maus)
Het nog piepjonge Kortrijkse MöLäR mocht deze keer de spits afbijten. Lokale hardcore mongoz vormen dit kwartet, waarvan zanger Pieter Dewulf (ook Röt Stewart) duidelijk het meest ervaren lid is. Het trio muzikanten is nog wat onwennig, de stijve staken mogen wat meer harken, maar muzikaal zit het al meer dan snor.
In tegenstelling tot vorige keren dat we hen zagen lijkt de focus nu meer op Amerikaanse 80’s hardcore gericht. Hun eigenste, magistrale bereiding bleek nog altijd even pakkend, klevend en dito aanstekelijk te zijn als toen we enthousiast hun eerste live passage ondergingen. Met covers en invloeden van onder meer Poison Idea, Crucifix, Offenders, Varukers en GBH kon er geen betere keuze als voorprogramma gemaakt zijn. Onderwijl wezen we ze op de legendarische compilaties Punk & Disorderly, waar ze gerust nog wat pareltjes kunnen oppikken om hun set te verrijken mocht het schrijven van eigen nummers eens wat minder goed lukken.
Hoofdvogel en toch wel dé verrassing van de laatste paar maanden was het uit Sheffield afkomstige Mau-Maus, die de talrijke aanwezigen trakteerden op een superieur potje vroege hardcorepunk. Het kwartet is een jaren 1980 streetpunk/thrashcore band die blijkbaar, toch volgens hun kersverse zanger (Danny), voor het eerst in België aantrad en dat meteen in hét punkhol op de hoek in Kortrijk.
Mau-Maus was indertijd één van de eerste UK hardcore bands, die de snelheid annex de ruwe schuurkorrel van de ontluikende US thrashcore wisten te integreren in hun ‘2nd wave’ hardcore punk. Het bleek toen, met hun voornamelijk op het Pax-label uitgekomen materiaal, en anno nu, nog altijd te werken. De set was goed uitgebalanceerd met een variatie van zowel de diverse 7″s releases met vroegere lp tracks naar goed gekozen input van recente tracks.
Mau-Maus, met zeker twee originele leden, kropen tijdens de lockdown in de studio en brachten voor het eerst sinds 1985 weer eens een nieuwe ep uit (The Enemy Within). De goesting was er en dat bleek al vanaf de eerste noten. Geen poespas, gewoon gaan. En zie, het kan, want het geluid zat meteen goed, de sfeer zat er in en achtendertig minuten, inclusief een bisnummer (waar ze niet op hadden gerekend), lang was het feest.
Het mogen dan wel oudjes zijn ondertussen, het vuur brandt nog steeds als vanouds en de Britten slaagden er in om iedereen te overdonderen. Een onverwacht zeer straffe show, daarvoor komen we graag nog eens buiten.
MöLäR: Facebook – Bandcamp
Mau-Maus: Facebook – Bandcamp
