Play, een albumtitel die in kernachtige gebaldheid een simpele gooi naar eeuwige roem deed, is 25 jaar geworden. Diens verwekker, Richard Melville Hall, doet een al even beknopte tour in 7 arena’s. Na Manchester en de Londense O2 was het Sportpaleis de derde in de uitverkochte rij. Melville, is dat die gast die Moby Dick schreef? Neen, het is die andere Melville die we allemaal al ruim 30 jaar Moby noemen. De ambient muzikant verliet in 1999 het trance pad van ondermeer Everything Is Wrong om het magnum opus Play te schrijven. Twee jaar eerder greep hij al naar zijn revolver om de Animal Rights te steunen en vooral na 18 was de exploratiedrang gekoeld en werden zijn albums vooral een baken van rust. Lady Blackbird nam hij mee ter ondersteuning en opwarming.
Marley Munroe, de 39-jarige jazz –en soulzangeres uit het Amerikaanse New Mexico kwam onder aanvoering van een galmende echoënde gitaar sneeuwwit uitgedost als Lady Blackbird het podium opgestapt. Een contradictio in terminis zeg maar. En over galmen gesproken…. Een krachtige soulstem die zong over een zwarte vogel die wegvloog. Was die tekst eerst of toch haar artiestennaam? John Parish achtige gitaarriedels werden afgewisseld met Massive Attackerende imposante vocale uithalen. Bijna werd de babbelende massa overstemd. Ze bracht vooral nummers van haar nieuwe plaat Slang Spirituals.
No One Can Love (Like You Do) was een tranendal eerste klas waarna ze de fout maakte een praatje te willen maken over hoe nerveus ze is, dat verklaarde de whiskey en dus ook het feit dat ze tien minuten eerder het volk met ‘Hello Antwerp” groette en zich nu in Londen waande om dan met “oh wait we are not in London” en een vette lach zich te herpakken. Van de deluxe versie van de plaat Black Acid Soul volgde Woman. De nummers zullen niet blijven hangen, haar straffe stem wel.
Tijdens de break verscheen Jane Goodall op de schermen om een opgenomen boodschap ter ondersteuning van de jarenlange strijd van Moby voor de dierenrechten te declameren. De zaallichten werden een beetje later opnieuw gedoofd en het podium werd ingenomen door 7 muzikanten. Op de backingtrack-tonen van My Weakness kwamen de drummer en gitarist in een even zwarte eenvoudige outfit als Moby zelf hun positie innemen. Wat een contrast met de oogverblindende outifts van de 5 vrouwen die in prachtige gewaden meteen alle blikken vingen. Het varieerde van uitbundige galakledij over futuristische bling-bling-pakjes tot een cowgirl-ensemble. Het zou absoluut maar een voorbode blijken van een bijzonder indrukwekkende prestatie van de Moby-band waarbij vooral de vrouwen muzikaal hoge ogen gooiden.
Laten we maar meteen met de deur in het Sportpaleis vallen. Het optreden van Moby kondigde zich setlistgewijs aan als een twijfelgeval. We zagen veel afwisseling tussen rustmomenten en ‘bangers’, maar live hoorden we een wonderbaarlijk gesmede synergie en Moby liet vaak de eer aan de zangeressen en de buitenaards straf acterende pianiste om zo een optreden te brengen waarvoor we eigenlijk met 5 sterren nog tekort schieten om de glorie en genialiteit onder woorden te brengen. We kregen met zijn allen de tijd tijdens In My Heart om iedereen eens goed te bekijken maar Moby ging snel plankgas met klassieker Go, met de uit de duizenden herkenbare sample van Laura Palmer’s Theme. Niet voor het eerst dat een artiest deze week refereert aan Twin Peaks. Op Play staan ook een paar onweerstaanbare tracks, soms met gitaar. Bodyrock is er zo eentje en naar Sportpaleisnormen was de klank verbluffend goed. De meeste gitaarmomenten werden immers in full rockmodus uitgevoerd en we waanden ons even in 1996 toen hij punkrock bracht.
En wat dan gezegd van de ronduit zinneprikkelende combinatiesong waarin Flower, een b-kantje van Play, vermengd werd met Find My Baby, om dan terug onverbloemd in een epische Flower te veranderen. Hoogtijd om een paar blikvangers in de kijker te zetten zoals de beide zangeressen. We zaten eigenlijk een concert lang met open mond te luisteren naar hun ‘vocal range’ en wondermooie harmonieën. Nadia Christine Duggin en Choklate zijn dan ook – Moby is een wereldster dus wat had je gedacht – geen amateurs. Duggin bijvoorbeeld zong al bij Miley Cyrus. Het sprekende gemak waarmee ze elk nummer naar hun hand zetten was ongezien maar vooral ongehoord. Moby is een gelukzakske om met dergelijke toppers aan de slag te gaan. De ronkende keyboards van achtergrondzangeres en Moby’s ‘best friend’” Julie Mintz lichten we verder toe maar zij was misschien wel de meest bepalende factor voor de grandeur die de hele avond door het paleis galmde.
Het brengen van rustige nummers wordt al eens verward met “het tempo uit de set halen” maar in het geval van Moby heette dit “variatie brengt pit in de set en houdt het vuur brandend”. Bij Almost Home mocht Julie postvatten tussen Nadia en Choklate en was de harmonische hemel een feit. Moby zei over dit nummer dat hij het gevoel wilde overbrengen dat we met 25.000 in zijn tuin zaten in Los Angeles en mijmerden bij het zicht op eekhoorns en arenden en spinnen observeerden om na te gaan “whatever spiders are doing”. In This World waren we al twintig jaar beu maar nu maakte Miss Mintz een gigantisch verschil. Ze was meesterlijk in het omvormen van de koude ambient naar een warm Florida-eighties geluid en het was net alsof Jan Hammer in een mooie blondine was veranderd.
Over een nummer dat we beu waren gesproken… Moby vertelde over Torhout/Werchter, lang geleden dat we iemand dit festival op deze bewonderende manier hebben horen vernoemen, en de ongelooflijke vibe die daar hing toen hij voor het allereerst Porcelain live speelde. In het Sportpaleis klonk dit nummer mooier dan alle voorgaande versies samen. De start was bedaard en de soulstemmen van Nadia en Choklate zorgden voor een uniek warm gevoel dat heerlijk contrasteerde met de koude synths die nadien heerlijk ontbolsterden. Wat een hoogtepunt. Julie Mintz, dames en heren, was buitenaards en de manier waarop We Are All Made Of Stars werd gespeeld leverde kippenvel op. Dit nummer klonk absurd mooi als New Order dat in de studio was gekropen met Human League en Pet Shop Boys.
Er volgde een nieuwe trance/punk-uppercut met Machete, what’s in a name, en een spurtende Moby. Dat hij een wereldster is bleek vervolgens uit de anekdote die Walk With Me inleidde. Hij zat ooit op restaurant toen dat nummer werd gespeeld en zijn tafelgenoten Lou Reed, met gesloten ogen, en David Bowie, met een glimlach, genoten. Hiervoor kwam Lady Blackbird terug het podium op en ze bleef voor superhit Why Does My Heart Feel So Bad? Tijd voor een rondje dierenrechten en een opsomming van de organisaties die de goede dierenzaak steunen. Zijn tattoo in de nek met de tekst “vegan for life” kwam mooi in beeld. Dit was verre van een misplaatst interludium want hij kondigde het gruwelijk mooie Everlong aan, een nummer dat te mooi is voor woorden en wellicht daarom ook in veel vegan-commercials is opgevoerd. Moby’s nummers zijn zo filmisch dat hij misschien wel de meest ‘gebruikte’ artiest is in commercials en documentaires.
Extreme Ways werd euforisch onthaald en als je er dan een Honey met een extra lange intro achteraan gooit dan weet je al dat we hier een concert voor de geschiedenisboeken beleefden. Het was het einde van de reguliere set. Moby speelde exact dezelfde set als in Londen twee dagen ervoor maar schoof drie nummers door naar de bisreeks. En die startte daarom atypisch met een countrysong. Hiervoor kwamen ook celliste Maya Paredes en violiste Andrea Whitt op de eerste rij postvatten. Whitt, bekend van ondermeer Shania Twain, was als cowgirl uitgedost en dus uitstekend geplaatst om Ring Of Fire van June Carter en Merle Kilgore, vereeuwigd door Johnny Cash, kleur te geven, ook al was dat een ‘whitte’ kleur… Of Moby fan is van Kamala Harris weten we niet, maar hij is in ieder geval een rabiaat tegenstander van Trump. Misschien moet hij maar eens een themasong schrijven met Taylor Swift. “Vote wisely my fellow Americans since our democracy is under attack”. Het ideale moment voor een nieuwe knaller, het schaamteloos poppy Lift Me Up.
De gitaar was rustig tijdens de strofe maar iedereen op het podium die kon zingen, en dat waren er frappant veel, ging vol door de micro tijdens het voluit meegebulderd refrein en Julie Mintz leek wel Anna Von Hausswolff die een gothische eruptie in goede banen leidde. Haar solowerk – door Moby geproducet – wordt overigens als gothische americana omschreven. Ook zij is een begenadigde zangeres. Geniaal hoe simpele popnummers vanavond tot grootse composities werden verheven. De episode Play werd beslecht met een alweer sublieme uitvoering van een andere superhit, Natural Blues. Moby vertelde dan het verhaal over een optreden ergens in België in 1991 in een zaaltje vlak aan een rivier. Kan dat het Luna theater geweest zijn? Hij sprak over legendarische dj sets in de Cherry Moon en zijn adoratie voor het innoverend België en Front 242. België, het land dat electro op de wereldkaart heeft gezet. Het was ook weer in ons land dat hij een nummer als Feeling So Real voor het eerst deed ontploffen.
De techno/trance epiloog van het concert was voorspelbaar maar tegelijk weer het beste dessert dat dit avondje Moby verdiende. Mythische taferelen in het publiek en iedereen op de tribune die rechtstond. 50.000 handen in de lucht en de sfeer van de grote dagen! De vocale prestatie van Nadia Christine Duggin was niet meer van deze wereld. Onwezenlijk hoe lang die hoog kan blijven zingen. De band verliet onder een oorverdovend applaus het podium en er werd een tafel naar voor gerold. Moby bleef alleen achter en kondigde afsluiter Thousand aan, het nummer waarmee hij elk optreden in zijn 35-jarige carrière heeft afgesloten. Het is een repetitieve epileptische dreun maar zo verslavend dat hij dat binnen 35 jaar, als hij 94 is, nog zal doen. Thousand leek op de landing van buitenaardse wezens die een duivelsuitdrijving kwamen leiden. Moby stond op de tafel toen de muziek stilviel, de armen omhoog. Een voltallig Sportpaleis had dezelfde idee, weliswaar zonder de tafel. Moby was groots en kuste de handen van zijn bandleden want die leken te denken ‘Play as if it’s the final of the Champions League’.
Instagram links: Lady Blackbird – Moby