Met ongeveer tien maanden vertraging kon de fanatieke Belgische fanbase van de 29-jarige Amerikaanse Melanie Martinez zich volledig laten gaan want Melanie kwam voor de derde keer langs in ons land, de eerste keer weliswaar sinds covid en sinds haar derde plaat Portals vorig jaar uitkwam.
Ze toert nu met een megalomaan project in arena’s zoals Ziggy Dome en ook Vorst Nationaal met The Trilogy Tour. Hierin brengt ze het volledige verhaal van de drie platen die als een roman lezen en onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Op 7 november van het jaar 2002 speelde The Cure in dezelfde zaal ook een Trilogy. Wij waren er toen bij en nu ook en stelden vast dat al rond de middag honderden fans samengetroept stonden voor de poorten van het walhalla. Om de euforie nog groter te maken werden twee ijzersterke voorprogramma’s toegevoegd aan de line-up.
Dat de Canadese Elita Harkov mocht openen kan bezwaarlijk als een verrassing worden genoteerd want de eveneens 29-jarige Harkov, model, zangeres en actrice, kent Melanie reeds van de videoclip voor Mad Hatter in 2017 en ze speelde de rol van Angelita in de verfilming van Melanie’s tweede album K-12. Muzikaal kenden ze in het verleden veel artpop-raakpunten maar Elita manifesteerde zich in Vorst als een overtuigende dark industrial zangeres die sexy danste en muzikaal en vocaal het midden hield tussen Poppy en Cranes’ Alison Shaw. Veel fans van Melanie zullen haar ongetwijfeld ook op de voet gevolgd hebben wat meteen tot extatische reacties op de eerste rijen leidde.
Elita kreeg minder dan een half uur om haar gelijk te halen. Er passeerden nummers van de ep It’s A Joke. Opener Mentally Not Here toonde een stevig uithalende band met een vette Grauzone-groove waarover Elita sensueel zong. Het F***-woord was duidelijk de basis voor de tekst. Over luguber en provocerend gesproken? De titel van nieuwe single Masturbating In a Coffin kon wel tellen en dan stonden er links van ons een paar tieners van een jaar of 12. Heerlijk compromisloze groove met veel elektronisch verstoorde effecten weliswaar. Er leek ons geen titel kindvriendelijk want She Bangs Like A Fairy On Acid spande nog de kroon. Wij waren fan van het lugubere kantje van Elita. Cranes hebben een opvolger en die komt uit Canada.
Vrijwel meteen aansluitend verscheen Emmanuelle Proulx met haar band Men I Trust ten tonele om meteen met de grote hit Show Me How grote sier te maken. We zagen Men I Trust al aan het werk op Dour en ze bevestigden in Vorst hun uitstekende live-reputatie. In Dour speelden ze nog hoofdzakelijk hun subliem getitelde plaat Untourable Album maar er leek nu meer variatie in de nummers te zijn geslopen en die plaat werd heel stiefmoederlijk behandeld. Men I Trust zijn eveneens Canadezen en hun dreampop werd fel toegejuicht. Daar zal de ronduit fantastische stem van Emmanuelle sowieso doorslaggevend gebleken zijn want veel bedwelmender kan een stem echt niet meer worden. Ze brengt ook solo werk uit als Bernache. De hele avond was een kluwen van rode draden want de band is actief van toen Melanie aan haar debuutplaat werkte.
Soms kan een eenvoudige baslijn en een melancholische melodie op een bedje van sfeervolle gezangen al voldoende zijn. Als Emmanuelle de zangeres is, dan wordt de pret extra pret. Het nieuwe Husk was verre van het enige nummer dat behoorlijk wat Cure-genen in zich had. Tailwhip – topnummer echt – klonk toch gans anders, met een loungy groove aan de basis. Het maakte vooral duidelijk dat de band voldoende vaten had aangesloten om uit te tappen. All Night greep op de sfeerbarometer terug naar opener Show Me How maar voegde daar een stevige soultoets aan toe. Toen Men I Trust na 40 minuten abrupt de set afsloot hadden we zoiets van “echt? Nu al?” Een beter gevoel kan een voorprogramma niet opwekken.
Melanie Martinez is dus één van die artiesten waarvoor de jeugd ver gaat en diep in de bank-app tast. ‘Ver gaan’ als in het tot in details nabootsen van vooral de kledij uit de K-12 periode. De eerste rijen waren in alle soorten roze opgedeeld met glittertattoos, klimop en vervormde oren. Onwezenlijk hoe lang de rij met de ‘early access’ VIP deal was. Het kleed uit de K-12-film was ‘gewoon’ aan de merch te koop voor 250 euro. Waren al die zotte inspanningen en uitgaven het allemaal waard want ook de niet-aardlingen, de fandom naam voor de grootste fans is immers earthlings, mochten al stevig ‘dokken’ voor een ticket. Het antwoord luidt volmondig JA.
In het derde deel had Melanie 2 paar ogen. We hadden die ook kunnen gebruiken in feite om alle waanzin te kunnen vatten. Los van het gebruik van vuur en confettikanonnen was het middelpunt van de show een podiumgrote backdrop waarop 3D animatie werd geprojecteerd die telkens het decor deed veranderen. Melanie stond vaak op een hoog platform dat door die animatiefilm opgeslorpt werd. Opblaasbare grafzerken, paddenstoelen, intense regenbuien, mistbanken, mos en reusachtige konijnen veranderden het hele plaatje in één hallucinante trip. Dikke pluim voor Melanie want de muziek werd live ingespeeld door 4 muzikanten. En dan hadden we het nog niet over de 7 dwergen eh we bedoelen dansers. Sublieme choreografieën en dansprestaties op heel hoog niveau maakten een verhaal in het verhaal. En welk verhaal was dat nu?
Een lang verhaal in ieder geval van zowat 2 uur, opgedeeld in 37 nummers, stukken van nummers, interludia en flarden intro’s en outro’s. De drie platen beschrijven het verhaal van het karakter ‘Crybaby’. Na de geboorte was de baby aan het huilen – gelukkig maar denken we dan – en de broer moest de naam van het kind doorgeven en hij herinnerde zich de uitspraak van zijn mama “such a crybaby”. De eerste plaat – uit 2015 – omvat de baby- en peutertijd. K-12 – uit 2019 – handelt over de schooltijd, van ‘kindergarden (K)’ tot ‘12th grade (12)’. Aan het einde van dit album sterft Crybaby en die wordt wedergeboren in Portals. Die opdeling van baby tot adolescent zeg maar, hoef je niet te letterlijk te nemen want zelfs tijdens de eerste plaat is ze al verliefd. Weinig waarschijnlijk voor een peuter van 3 jaar natuurlijk. Vergezocht? Dan heb je de show nog niet gezien.
Cry Baby opende de set na een spannende intro en een dansje van reusachtige konijnen. In het echte leven had Melanie een konijntje en dan werd dat – op een dag – door een wolf opgepeuzeld. Dit vertaalde zich op de plaat tot wolven als slechteriken en pluchen diertjes als de verpersoonlijking van ‘het leuke’. Dollhouse beschrijft de verloedering in de familie met een drugsverslaafde broer, een hoerenloper van een vader en een nalatige moeder. Sippy Cup zoomde in op de kamers in het ‘dollhouse’ en liet zien wat er zich in de keuken afspeelde. De mama vermoordde de papa toen ze hem op heterdaad betrapte met een sloerie. Vaak kregen we op de grote schermen andere zaken te zien dan op de backdrop. Zo brandde de Carousel op de schermen helemaal uit.
Muzikaal situeerde de plaat zich in het electro-pop-genre. De teksten zijn – en dat is heel vaak zo bij artpop-artiesten – heel grimmig en donker. Het contrast met de poppy feel van de songs werkte natuurlijk. Zo klonk ook Pity Party als een geweldig feestnummer, gebaseerd op het nummer van Lesley Gore, maar eigenlijk was Melanie alleen op haar verjaardagsfeestje want de genodigden daagden niet op. Mad Hatter ging over Alice In Wonderland als metafoor en had zoals veel nummers een muziekmobiel-intro maar ‘electrorockte’ meer als slotnummer van het eerste deel van de avond. “My brain is scattered, you could be Alice , I’ll be the mad hatter”.
K-12 startte bijzonder spectaculair met een podium dat helemaal door een oceaan verzwolgen leek. Herkenbare items uit de eerste plaat zakten tot de bodem van de oceaan. De fans leken vooral tijdens deze songs extatisch en de visuele pret kende geen grenzen. Een hoogtepunt was de versie van Nurse’s Office met Strawberry Shortcake er vlak achter. Melanie werd in een ziekenhuisbed rondgetold door het dansende verpleegteam en in het aardbeideeltje werd de backdrop versierd met een gigantische ijstaart, zoals de jurk in haar videoclip het had voorgetoond. Elita kwam als Angelita in beeld aan het einde van Teacher’s Pet. Met een messcherpe schaar uiteraard want Elita Harkov staat bekend als verzamelaar van messen. Highschool Sweethearts was meteen Crybaby’s doodvonnis middels een pijl in het hart. Dit nummer was memorabel door de snoepjes die de dansers omhoog hielden. Daar stonden hilarische oneliners en afkortingen op zoals “die slow”, “STFU”, “you suck” en “eat shit”.
Portals zou uiteindelijk over een volledig uur uitgestrekt worden, wat lang was, maar ze heeft deze plaat nog nooit in België gespeeld, dus dat is niet onlogisch. De teneur van de plaat is ook best donkerder dan haar voorgaande werk en de combinatie van minder feestelijke songs en het feit dat ze een uur lang onherkenbaar rondliep door het 4-ogige masker drukte een beetje de feestpret in de zaal. We gingen er ook van uit dat de vermoeidheid begon toe te slaan en de overdosis aan visuele prikkels nefaste gevolgen had. Los van dit alles waren de meeste nummers van deze plaat best sterker dan haar vroeger werk.
De intro was wel héél mooi met een dansspektakel dat Death inluidde. “Death is life” herhaalde ze vaak tegen een winderige backdrop en liet al meteen het muzikaal verschil met eerder werk horen. Halloween is niet meer zo veraf en deze intro lijkt nu al passend. De grote schermen lieten het kerkhof zien waar Crybaby lag, het graf was omgeven door lampjes. Melanie zong “I’m back from the dead”. Deze darkpop werd verdergezet tijdens het al even pompende Void. Interessant hoe ze haar wedergeboorte ensceneerde nadat ze deze nummers in gedachten had. Light Shower was imponerend met Melanie op een grote schelp, omgeven door haar dansteam.
In de finale van deze gedenkwaardige avond passeerde The Contortionist. “Bones are crushing. I break and I snap”, een metafoor om aan te geven dat niemand de fout mag maken zich aan een geliefde aan te passen. Als velen meer voeling hebben met het vroegere werk, riposteren wij door haar vocale groei toch te benadrukken. Portals liet non-stop horen waarom ze ooit in de Amerikaanse versie van The Voice zat want “the girl can sing”. Zeker als je rekening hield met het masker dat niet zoals bij The Masked Singer 3 minuten moest geduld worden. Hier zong ze een uur lang feilloos. Oké, haar lippen waren vrij, dat is waar. Nymphology paste muzikaal perfect in het rijtje maar heeft geen typische dansgroove.
Een avondje Vorst Nationaal met ruim drie uur muziek en nog een uur of 2 ‘massahysterietrotserende’ wachtrijen werd heel mooi afgesloten met Womb na een hittedeken van vuur en een eruptie van confetti uit de hemel. Zelfs de gigantische ronde lichtarmatuur aan het plafond stond in brand. Melanie Martinez is zo goed als onbekend bij wie niet geboren is tussen pakweg 2000 en 2010 maar haar verhaal is sterk geschreven en de nummers die dit ondersteunen zijn in het genre absoluut top. We wisten vaak niet wat ons overkwam en dat pleitte volledig in haar voordeel. In feite zijn we nu al benieuwd naar haar volgende zet. We verwachten en hopen heimelijk op iets gans anders.
