Als Maëlle Pistoia komt optreden in ons land, dan wilden we daar absoluut bij zijn. Haar tweede album Fil Rouge, dat vorige nazomer uitkwam, hebben we niet in onze eindejaarslijst opgenomen. Het is ook nooit in onze gedachten opgekomen. Niettemin vonden we dit een lekker wegluisterend plaatje van de dame die in 2018 The Voice France won. En laat dit nu net de reden zijn waarom we haar live aan het werk wilden zien. Wie in een land als Frankrijk deze gerenommeerde talentenjacht weet te winnen, kan niet anders dan indruk maken op een podium. Laat dit nu net zijn wat Maëlle een avond lang deed. Hebben we dit jaar overigens een zangeres aan het werk gezien die beter zingt dan haar? Hmmm misschien komt Abigail Morris van The Last Dinner Party in de buurt, maar veel concurrentie lijkt ze ons vooralsnog niet te hebben.
‘Bruxelles, vous êtes chaud?’ zal wel de meest geciteerde uitspraak zijn die we kunnen noteren uit de mond van een Franstalige artiest op het podium van de Botanique. Ook de dames van Syn wilden hier geen uitzondering op maken. Syn is een duo uit Brussel, en niet zomaar een duo. De twee bandleden zijn tweelingzussen en probeer ze maar uit elkaar te houden. Hanae Zerghani is de leadsinger. Zus Sanae Zerghani zingt ook maar bespeelt tegelijk alternerend piano en akoestische gitaar. Het ontlokte Hanae de grappige opmerking ‘misschien is het jullie al opgevallen dat we zussen zijn, wees er maar zeker van dat we dit keihard commercieel gaan uitbuiten”. Wie houdt niet van charmante humor? Wij alvast wel. De cocktailbar-vibe-opstelling van Maëlle werd knusser gemaakt met sfeervolle belichting en piano en de stijlvolle maatpakken van beide dames gaven het geheel een late night pianobar-flair.
Hebben ze al veel nummers? Neen. Klinkt het allemaal straf genoeg om een klein half uur te toveren in de Orangerie. Wellicht niet, maar niemand in de zaal ging om drankjes want de combinatie van wat beide zussen doen versterkte hun talent exponentieel. Ze ‘syn’ er heel mooi uit, hun harmonieën vaarden een engelenkoers, ze tapten leuke mopjes en ze stonden met een flinke dosis zelfverzekerdheid op het podium waardoor ze makkelijk interactie hadden met het publiek. Hun liedjes gaan veelal over liefde, meer bepaald de zusterliefde voor elkaar. Tijdens het eerste deel van de set was het echt een loungy sfeertje met Sanae achter de piano die ze voor het laatste deel inruilde voor de akoestische gitaar. Zelf vonden ze het een tripadvisor 5 tot 7 sterren waard. Wij zijn vooral benieuwd om te zien waar ze binnen pakweg vijf jaar staan. We hebben er een goed oog in.
Uitverkocht was de Orangerie niet, goed gevuld wel. Maëlle is nog steeds maar 23. The Voice won ze dus al op 17-jarige leeftijd. Niet evident voor een jonge meid die plots de wereld rond haar ziet veranderen ten gevolge van het succes. Fil Rouge was na 4 jaar radiostilte de moeilijke tweede plaat, vooral omdat ze moeilijke jaren had gekend met ondermeer een pijnlijk stukgelopen relatie waarover ze vertelde dat dit haar twee jaar erg ongelukkig had gemaakt. Maar nu voelde ze zich geweldig, en zo zag ze er ook uit. Ze flaneerde gracieus dansend over het podium en maakte ruim een uur heel zwaar indruk met haar gouden stembandjes. We zagen de muzikanten elkaar vaak lachend aankijken waardoor we wel konden concluderen dat haar bindteksten geen voorgekouwde autotune waren maar uit het hart kwamen en het gevolg waren van de interactie met de fans.
Maëlle bracht een band mee, de klassieker ‘drum-synths-gitaar’. Het eerste derde van de set was voorbehouden voor Fil Rouge-songs. De piano-intro van On Avait Promis d’Être Sage was een mooie aanzet voor de nog wondermooiere stem die ze over de song drapeerde. Maëlle komt niet goed overeen met Le Bonheur zong ze. ‘Le bonheur et moi, on ne s’entends pas très bien’. Dit deed denken aan een interview op de Franse televisie waarin ze de vraag kreeg “je bent jong, overgetalenteerd en je bent bloedmooi, en toch zing je dat je ongelukkig bent. Hoe kan dat?”. Welja misschien net daarom. De schijnwerpers en de constante druk eisen hun tol. Op het podium viel alvast alle schroom weg want Flash was fluks en om op te dansen.
Obsessionnel en L’Effet De Masse volgden elkaar niet toevallig op want beiden verhaalden over intimidatie, op school en ten aanzien van haar als vrouw. Voor deze laatste song van haar eerste plaat werd een bescheiden piano het podium opgerold dat dienst zou doen als troon voor een heel mooi moment. Het duo L’Effet De Masse / Toi werd heel pakkend gebracht en op haar vraag kreeg ze een zee van gsm-lichtjes voor zich. Ze was zichtbaar ontroerd, niet door het tegenlicht, maar door de in adoratie gehulde stilte en eerbied toen ze het breekbare nummer bracht. Het effect van de massa weet je wel?
Si was ook weer zo’n moment. Dit nummer zong ze al zittend. Het is een eerlijk lied dat er wel fel op inhakte. Het gaat over het feit dat ze als kind niet wist wat er van haar zou verwacht worden als artieste en dat ze misschien vandaag minder schrik zou hebben om met dit alles om te gaan als ze dat wel op voorhand had geweten. Maëlle denkt veel na, gelukkig niet altijd zo veel, want anders waren de fuifnummers La Flemme en Ouvrir Les Yeux niet gepasseerd om de sfeer terug de zaal in te pompen. “Regarde moi danser sur ma flemme”. Niet dat haar songs electrostampers zijn, het zijn vooral heel goed uitgewerkte, brave popsongs die een dimensie hoger klinken door haar geweldige stem.
Het duo bisnummers was haar carrière in omgekeerde volgorde bekeken. Lumière De l’Aube, slotnummer van de laatste plaat, opende als een lentebries met Maëlle alleen op piano op het podium. Een nieuw hoogtepunt in de set dat een dansbaar vervolg kende toen de band inviel en haar piano mocht beschikken. Maëlle had immers veel plaats nodig om van links naar rechts te rennen en springen voor de laatste song. Euforie alom in de zaal als ze Toutes Les Machines Ont Un Coeur, haar debuutsingle uit 2019, inzette en de handen voor het laatst op elkaar gingen. Het was haar allereerste optreden in ons land, dat is ook logisch want ze is bezig aan haar eerste tour. Haar stem was voor ons alvast onvergetelijk. The Voice, what else?
