Het Leuvense stadsfestival M-idzomer is bekend om haar diverse , maar evengoed erg kwalitatieve programmatie. Dit jaar is dat niet anders. Voor vrijdag had het festival een boeiende line-up met Trixie Whitley, Kiiōtō, Chantal Acda & The Northsea Drifters, Benni, RAMAN en Fred Gata. Al deze artiesten werden verdeeld over drie podia en tussen de optredens door, nodigde Radio Willy de acts uit voor een sessie op hun podium, waardoor het helaas onmogelijk was om elke act aan het werk te zien.
Benni trapte het festival af op het Binnentuin-podium. Deze jonge singer-songwriter uit Vielsalm bracht dit jaar haar debuut-ep Bleeding Colours uit, waarop alleen maar pure, breekbare folkpareltjes staan. We waren dan ook benieuwd of ze dat live even intens kon overbrengen. Niets was minder waar. Ze had een vierkoppige band mee die haar melancholische liedjes (of zoals zij het zelf noemde: sad songs) van warme laagjes voorzag, zodat haar kwetsbare engelenstem mooi in de verf werd gezet.
Op blote voeten serveerde ze een sterke set, vooral met nummers uit haar ep en enkele nieuwe songs. Het merendeel was rustig van aard, maar bij Coma kreeg het optreden een wat swingendere vibe. Ook solo, op piano en gitaar, wist Benni moeiteloos te overtuigen. Deze jonge, talentrijke dame heeft duidelijk veel in haar mars en we kijken er dan ook naar uit om in de toekomst nog veel van haar te horen.
Chantal Acda is een bezige bij die bijna elk jaar een nieuw album uitbrengt. Volgende maand verschijnt The Whale, dat ze met haar band heeft opgenomen. Vorig jaar bracht ze Silently Held uit, een plaat waarop ze werd begeleid door nationale en internationale topjazzmuzikanten onder de naam The Atlantic Drifters. In Leuven stelde ze die plaat opnieuw voor, maar dan enkel met Belgische muzikanten, waardoor de bandnaam veranderde in The North Sea Drifters. Op het podium stonden Hendrik Lasure (piano), Frederik Madou (contrabas), Frans van Isacker (saxofoon) en haar vaste muzikanten Niels van Heertum (euphonium) en Eric Thielemans (drums) aan haar zijde.
Acda kwam, in tegenstelling tot de voorgaande act, niet op blote voeten het podium op, maar op haar kousen. Ze merkte pas bij het begin van het optreden dat ze die binnenstebuiten aan had. Samen met haar muzikanten bracht ze twee verschillende sets, waarvoor de zaal telkens bomvol liep. Zo werden alle nummers van het album Silently Held gespeeld, plus het nummer Humanity, dat als extra terug te vinden is op het album Live At Jazz Middelheim en ze met gitarist Bill Frisell opnam.
In de twee sets kon je een speld horen vallen; iedereen luisterde aandachtig. De muzikanten vulden elkaar prachtig aan en dat alleen al was fascinerend. De zachte, warme stem van Acda was de kers op de taart die ons diep ontroerde. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Chantal met het album Silently Held is genomineerd voor de Edison Publieksprijs. Wij hopen dan ook dat ze deze wint (je kan op haar stemmen via deze link) en dat ze nog eens samenwerkt met deze muzikanten voor een volgend album.
Tussen de twee optredens van Chantal Acda stond in de Binnentuin het duo Kiiōtō, het nieuwe project rond ex-Lamb-zangeres Lou Rhodes en multi-instrumentalist Rohan Heath (The Urban Cookie Collective, A Guy Called Gerald...). Samen maken ze een unieke mix van soul, folk, jazz en pop. Dat is ook te horen op hun zalige debuutplaat As Dust We Rise, die vorig jaar het licht zag. Wie dus een soort vervolg van Lamb met triphop- en drum-‘n-bass-invloeden verwachtte, kwam van een koude kermis thuis. Maar wie openstond voor iets nieuws en unieks, merkte dat Kiiōtō zeker alles in huis heeft om het te maken.
Het duo werd aangevuld door een contrabassist die sommige nummers opvulde, want met z’n tweeën kun je natuurlijk niet alles spelen, ook al stonden de drums, backing vocals en sommige keyboardpartijen op backingtrack. De grote troef van Kiiōtō is Lou Rhodes met haar intrigerende stem die ons vanaf de eerste noot meteen bij de keel greep. De songs klinken meer poppy en toegankelijker dan bij haar vorige band, maar ze hebben allemaal een origineel randje waardoor het heel boeiend bleef.
De meeste nummers die werden gespeeld kwamen natuurlijk van het debuutalbum, maar ook ze lichtten ook een tipje van de sluier, met een song van de nieuwe plaat waaraan het duo momenteel werkt. Er stond één Lamb-nummer op de setlist: Cotton Wool. Bij deze klassieker speelde Heath enkel piano, waardoor het een gestripte, jazzy versie werd die eigenlijk nog mooier was dan het origineel. Het was dan ook volop genieten van dit klasseconcert.
Trixie Whitley sloot deze festivaldag af. We waren benieuwd wat ze in petto had voor het M-idzomerfestival, want dit jaar bracht ze een nieuwe ep uit, maar eind dit jaar gaat ze terug op tournee om haar debuutplaat Fourth Corner nog eens integraal te spelen. Net zoals op haar vorige tournee had Trixie multi-instrumentalist Bert Cools mee. Blijkbaar hebben de twee een klik gevonden, want ze houden ervan te experimenteren met diverse instrumenten en effecten.
Whitley was net terug in België en wilde geen jetlag, dus probeerde ze dat te vermijden door flink wat espresso’s te drinken. Dat leidde ertoe dat ze iets te veel cafeïne binnenkreeg en energie had voor honderd man. Dat gaf de set wel extra vaart. Wie eerder een concert van Trixie en Bert Cools zag, kende hun neiging tot experimenten, maar die waren deze keer minder aanwezig. Het duo had klassiekers uit haar repertoire in een nieuw jasje gestoken en nieuwe nummers voorbereid.
De nieuwe versies van de klassiekers klonken geweldig. Cools experimenteerde met verschillende effecten op zijn gitaar, waardoor die soms bijna als een synthesizer klonk. Zo kregen we heerlijke nieuwe versies van onder andere High Wire, Closer, Don’t Own My Body, Pieces en natuurlijk Breathe You In My Dreams. Tijdens de set wisselde Whitley regelmatig van instrument en speelde ze gitaar, piano en drums, terwijl Cools af en toe zijn gitaar verruilde voor de drums. Dat zorgde voor veel variatie op het podium, ondanks dat er maar twee muzikanten stonden. Het was een subliem concert, dat werd afgesloten met één bisnummer: Oh, The Joy, dat Trixie solo op gitaar bracht. En ja, dat nieuwe nummer is echt prachtig – het belooft veel goeds voor het nieuwe album.
Benni Facebook – Instagram
RAMAN. Facebook – Instagram
Kiiōtō Facebook – Instagram
Chantal Acda Facebook – Instagram
Trixie Whitley Facebook – Instagram
M-idzomer Facebook – Instagram