We leken wel te zijn ingeschreven voor een taalbad Frans, woensdagavond in een bomvolle Rotonde in de Brusselse Botanique. Niet alleen viel er geen woord Nederlands te detecteren onder de genodigde tickethouders, ook op het podium was Frans de voertaal. Onlogisch konden we dat dan weer niet noemen want beide artiesten die acte de présence gaven – deze term mogen we nu echt wel bezigen – hebben de Franse nationaliteit. Le plat de résistance werd geserveerd door multi-instrumentalist Léonie Pernet uit het Franse departement Marne. L’amuse-gueule werd opgediend in stijl door de ons wel bekende Sarah Espour uit de Bourgogne, maar ondertussen residerend in Bruxelles.
We zagen Sarah al een paar keer aan het werk, waaronder een dik jaar geleden ter gelegenheid van haar theaterproductie Les Dévorantes. Ze is er de persoon niet naar om in herhaling te vallen en wist ons telkens aangenaam (lees: met de mond vol tanden en een brede glimlach) te verrassen. Het hoeft dus niet te verbazen dat we vooral naar haar passage hebben uitgekeken. We waren wel alleen want de naar schatting 249 anderen kwamen duidelijk voor Léonie. Daar draait Sarah haar hand echter niet voor om. Als kind van de nineties met een voorliefde voor James Spader en Mulholland Drive bracht ze voorheen voornamelijk experimentele dreampop met een zwoel Chromatics-kantje.
Zelfs ons wist ze weer feilloos in te pakken (kerstverpakking is in) met een stoutere versie van de Espour uit 2020 die zich liet injecteren met de demonen uit haar theaterwereld-alter ego. Ze verscheen in een lange trenchcoat die mooi dichtgesnoerd bleef. Een sixties-zonnebril maakte het plaatje compleet. Sarah kreeg maar een half uur om zich te bewijzen en dat deed ze met verve. Ze ging al meteen stevig te keer tijdens My Secret. In dit nummer dat meteen plankgas electro gaat toonde ze al meteen dat er veel evolutie in haar nummers is gekropen. “I want you dead” klinkt het meermaals. Het donkere kantje in haar persoonlijkheid bleef ze ook vanavond in de mix gooien met voldoende humor. Alle facetten van de planeet Espour kwamen vanavond aan bod want in Des Losers, wat een titel ook zeg, werd het heupwiegende chanson en Sarah liet haar podiumervaring spreken. Het is verbazingwekkend dat iemand kunst en performance combineert voor een publiek dat het hare niet is. Just like that, zonder angst of reserves. De zaal keek en luisterde echter bewonderend toe.
Als actrice weet ze als geen ander hoe ze het op het podium spannend moet maken en haar wonderbaarlijke stem doet de rest. Tijd dus om de Anna Von Hausswolff in zich los te laten tijdens een verbluffend Love Scène. Dit nummer ontpopt zich tot een vurige brok passie waarin ze de hoogste toonladders beklimt. Tijdens de Covid-gekte herbewerkte ze Elle Adore Le Noir van TC Matic en de rotonde mocht genieten van haar versie. Sarah liet zich vanavond begeleiden op drums door Lucas Veriepe en ze smeedde de song op tape en keyboards tot een portie grootstad-jazz. Vermoedelijk waren pure hiphop, schlager en metal de enige paden die niet bewandeld werden tijdens haar set. Alle vroegere vergelijkingen met SX konden vanavond de vuilbak in.
Het beste werd gehouden voor het dessert. Het werd een rijkelijk dessertbuffet met alles erop en eraan. Eén van dé platen van het jaar is Renaissance van Beyoncé en het nummer Drôle De Sentiment had wat ons betreft zomaar op de D-kant van die plaat kunnen staan. Het is pure opwindende funky soul met moddervette electro. We horen het verhaal van een vrouw die zich niets aantrekt van wat een braaf sociaal leven voorschrijft en die wegvlucht in waanzin. Geen betere vrouw om dit op een podium in woord en beeld om te zetten als Sarah natuurlijk. Met een speels lachje opende ze sensueel haar jas waaronder iedereen pikante lingerie verwachtte. De actrice in haar hield het op een zedelijk stijlvol groen kleedje. Maar het enthousiasme op de plankenvloer was niet meer tegen te houden.
Espour mikte hoog vanavond en liet haar optreden naar een climax groeien en kreeg terecht een overdonderend applaus bij het verlaten van het podium. Maar vooraleer het zover kwam wist ze ons nog eens te verrassen met het zinderende slotnummer Monster dat ons deed denken aan een betere versie van Visage en absoluut flirtte met overheerlijke darkwave. We moesten vanavond vaak denken aan Katie-Alice Grier, de avant-garde punkheldin van het ter ziel gegane Priests. Katie en Sarah zouden een mooi duo vormen. Sarah Espour bewees vanavond dat ze met haar donkere electro geen rekening houdt met afgelijnde wandelpaden en doet haar zin. Dit resulteert in wat we graag omschrijven als ‘le nouveau punk’.
Léonie Pernet moet kwa zelfverzekerdheid niet onderdoen voor Sarah en werd blijkbaar gesponsord door ‘Adidas Chile 62’ want haar glimmend zwart sportensemble droeg ze niet zonder reden. Pernet kwam aan haar conditie werken. Humor en romantiek zijn codewoorden die ze muzikaal op unieke wijze laat ontbolsteren. Hierbij maakte ze gretig gebruik van percussie-instrumenten zoals een djembe, maar steevast met een centrale rol voor piano en synthesizer. Ze stond bij de eerste twee songs Hard Billy en Le Cirque De Consolation in een dubbele slagorde op piano opgesteld met achter zich Jean-Sylvain Le Gouic als soundwizard met de laptop tussen de benen. Dit deed de sound baden in gezapige electro, fraai met een soort ‘flanellen benen pogo’ opgefrist. We waren op zoek naar het marionettendraadje boven haar hoofd.
Pernet is ondertussen vier jaar verwijderd van haar debuut Crave en net iets méér dan een jaar van opvolger Le Cirque De Consolation. Aan het eind van Mon Amour Tu Bois beseften we pas waarom het gigantische drumstel van Espour bleef staan. Het was eigenlijk dat van Pernet. Léonie maakte vervolgens indruk in de epiloog van die song en ze ging op dat elan verder tijdens Il Pleut Des Hommes. Neen dit was geen cover van Geri Halliwell, geen paniek. Vlot wisselt ze ritmes af achter de vellen, met links en rechts een kwinkslag naar het publiek. Wat een podiumbeest amai. Les Rênes bracht haar terug op het voorplan met de micro in de hand, flanerend over de eerste rij en net niet struikelend over de jassen.
Vanaf dat moment kwam de sportvrouw in haar pas echt tot uiting want elke song liet een ander facet van haar diversiteit zien. A Rebours deed ons reizen naar Afrika met een hoofdrol voor de djembe. Butterfly trok dan alle registers open en we waanden ons even in het Sportpaleis voor een concert van Goose. Pernet ging tot het uiterste, ging op elk verhoogje staan wat ze op haar weg aantrof en stuiterde als een springbal achter de djembe. Hoe ze daar nog een melodie uit kreeg was werkelijk adembenemend. Wij waren dol op het nummer Intérieur Negro waarin ze oosterse piano in de stijl van Marc Melià combineerde met groovy vibes van Soul Coughing.
Het is bij een Pernet-show makkelijker om aan namedropping te doen want ze ging werkelijk elke muzikale hoek van de kamer gaan verkennen. De reguliere set kreeg dan een memorabele epiloog want Auaati klonk zoals Suuns in Rabat. Psychedelisch oosters maar o zo heerlijk. Les Chants, pompende darkwave, was het slotnummer dat regelrecht uit het brein van Luis Vazquez van The Soft Moon leek te zijn afgetapt.. Net als bij Sarah Espour schakelde Léonie Pernet van melodische electro in de hoogste versnelling naar complexe dwingende darkwave.
Het bisnummer, La Mort De Pierre, zette ons voor de zoveelste keer op het verkeerde been en Pernet rondde af met een ballade in de traditie van The Flaming Lips. Een extatisch joelende Rotonde had zin in meer maar de batterij van Pernet was leeg en haar springzolen dienden te worden opgepompt. Nietemin was dit een avondje om in te lijsten. Espour verraste ons opnieuw en Pernet was een zeer aangename ontdekking.
