Op 21 februari 2024 stond The Last Dinner Party voor het eerst in ons land op een podium, dat van de Botanique. Het voorprogramma toen, Lana Lubany, maakte zoveel indruk dat ze ongeveer 9 maanden later…. terug de Botanische serres mocht komen verkennen. Deze keer stond ze in de Witloofbar. Het werd een straffe en heel erg drukke avond ten huize Botanique want Nada Surf mocht aantreden in een uitverkochte Orangerie en jawel hoor, ook voor het concert van Lana Lubany mocht het bordje met de tekst ‘sold out’ aan de deur gehangen worden.
De Amerikaans-Palestijnse singer-songwriter Lana Lubany, die tegenwoordig in het Verenigd Koninkrijk woont, verenigt het Westen en het Midden-Oosten dankzij een verbluffende live-reputatie in de avant-popscene. Lubany’s unieke geluid heeft al de aandacht getrokken van onder andere The Guardian en NME en ze werd ook al uitgenodigd door BBC Introducing. De ene aantrekkelijke zangeres werd opgewarmd door een andere. Lubiana, een diva met Albanese roots maar geboren en getogen in West-Londen, is nu al een exponent van de multiculturele fusie van talloze genres in Londen. Ze heeft nauwelijks iets uitgebracht maar haar stevige dansbare beats en aangebrande dubbelzinnige teksten zorgen ervoor dat ze zich in de kijker zingt en haar vrouwtje staat in het gehaaide social media-klimaat.
Let op, verwar haar niet met de 30-jarige Belgisch-Kameroense singer-songwriter met dezelfde artiestennaam. Ze groeide op met de muziek van Destiny’s Child, Nelly Furtado en Gwen Stefani. Lubiana had haar manager mee en die droeg een pint en een laptop.
We vreesden aanvankelijk een soort “Tien om te zien”-act maar dan werden de charmes en vocale sterkte van Lubiana schromelijk onderschat. Het was niet alleen de eerste avond van de tour en haar eerste keer Brussel maar effenaf haar allereerste echte concert ooit. “Voorheen speelde ik alleen voor vrienden en nu zie ik alleen vreemden die ik straks allemaal bij naam wil kennen”. Een cover van Kelish en een stomend Sweat deden ons na drie nummers al smelten. Letterlijk want een uitverkochte Witloofbar is als een snelkookpan. Lubiana heeft inderdaad veel inspiratie geput uit de nineties en vroege jaren 2000, en haar soundscape varieert van zijdezachte r&b-tonen tot krachtige pop en zelfs vurige, ritmische rap.
De stoom droop ook figuurlijk van het podium want Lubiana danste sensueel en is ook gewoon bloedmooi. Nummers als Desire en Still Into You waren begeerlijk genoeg. Het laatste schreef ze omdat veel vriendinnen blijven hangen in gevoelens voor een man die het niet waard is. Dangerous had opwindende salsa-vibes en hoe mooi was het om te zien dat ze in haar allereerste show een volledige kelder aan het dansen kreeg. Catch Me If You Can, haar single, sloot het optreden af. Lubiana wist onze volle aandacht te grijpen, met haar overtuigende prestatie maar ook de zin om op te treden spatte van het podium en ze was wat blij hier en daar iets te kunnen vertellen zodat we haar een beetje leerden kennen. Later op de avond hadden we nog een leuke babbel met deze spontane ster “in the making”.
Dit was heel leuk maar we waren echt niet voorbereid op de verbluffende show van Lana Lubany. Haar nummers schrijft ze samen met gitarist Ben Thomson die het concert ook aanstuurde vanop zijn laptop. De plaat The Holy Land en de vorige maand verschenen ep Yafa vormden de rode draad en Lana danste dartel rond een heel sympathiek rondwandelende Ben. Het zorgde voor een heel opgewekte sfeer van de grote dagen. Where’s My Iris etaleerde meteen de heerlijke indie-vibe gedrenkt in Oosterse pracht. Het slotnummer van de nieuwe ep, Set Her Free, bezong een al dan niet metaforisch zinkende boot maar was wulpse r&b van heel hoog niveau.
Deel 2 van het optreden dat uit drie delen en een bisronde bestond, sloeg ons echt met verstomming. De vocale prestatie van Lana was bijna buitenaards mooi. Eerst kregen we echter een les Arabisch. We mochten uit volle borst meezingen met Hel An Tizi wat in het Engels vertaald zoveel wil zeggen als “Get off my ass”. Het gold als een therapeutische vloek die we lieten neerdalen op iemand die ons het leven zuur maakt.
In Point Of No Return werden we best emotioneel want hoe fel raakte Lana ons met haar stem uit de hemel? Ook de klaterende gitaaraanslagen van Ben dreven het concert naar onverwachte hoogtes. Titelnummer Yafa werd integraal in het Arabisch gezongen maar raakte ons niettemin diep. Geen woorden maar daden toch? Lana Lubany lijkt elke stijl aan te kunnen. “Home is where my heart is” klonk aangrijpender dan ooit.
Het derde deel van de set schroefde het danstempo weer op met een bevlogen gebed. “Why I am tired? The world is on fire. Can you hear my Prayers?” Bloedstollend mooi gewoon. Het hoeft geen betoog dat 2024 een erg zwaar jaar was voor Lana. Kunst maken leek een tijd onmogelijk want mentaal overleven als Palestijnse was loodzwaar, ook al leeft ze in het veilige Engeland.
Alles wat Lana dit jaar schreef ademt haar pijn en frustraties uit. Arabische teksten mengen met Engels is iets wat ze altijd al heeft gedaan en laat haar toe haar identiteit echt te kunnen uiten. Weinig Palestijnse zangeressen krijgen de kans het podium te bestijgen om hun verhaal te doen. Het is nu meer dan ooit van belang.
On My Way naar de finale begaf Bens laptop het plots nadat het nummer een theatraal dansende Lana nogmaals liet triomferen. En ze bewees in overvloed dat ze alles kan relativeren of toch veel. Terwijl Ben zijn laptop reanimeerde wilde Lana weten wie zijn ‘Hel An Tizi-vloek’ wilde openbaar maken en vertellen over wie het ging en waarom. Twee vrouwen werden zo bedolven onder een lawine van ondersteunend applaus. Dounia, één van de dames, vertelde ons nadien dat dit optreden een onverhoopt therapeutisch effect op haar had. Concerten… we kunnen het iedereen keihard aanbevelen.
“I found comfort in the chaos” kon niet nadrukkelijker op zijn plaats zijn. Nazareth was de rots in de branding en Lana verdween even backstage. Ben bleef en de fans scandeerden massaal Lana’s naam om dan over te schakelen naar Ben. Dit open doekje verdiende hij maar was evenzeer tekenend voor de geweldige sfeer die er hing.
Bissen werd er uiteindelijk gedaan met de eerste twee nummers van The Holy Land. Het intens gezongen The Snake klonk als een nummer dat we willen horen als we in augustus op een terras zitten met zicht op de Etna. De heerlijke hoge zanglijn kreeg dan een diepe basgroove en liet Lana half-rappend de Witloofbar een laatste keer doorsmelten. De avond was ‘sold out’ en slotnummer Sold was het bedankingsrondje voor iedereen die haar tot deze eerste headline-show heeft begeleid, inclusief “The beautiful Lubiana”.
Lana stond er op iedereen die het wilde na de show persoonlijk te ontmoeten en het werd een gesprek dat ons altijd zal bijblijven want ooit staat deze prachtvrouw op het podium in The Barn, schrijf maar op! Lana, als je dit leest… The Barn is een ‘tent’ die 20.000 mensen kan ontvangen en is het grootste indoorpodium van Rock Werchter. The Last Dinner Party stond daar deze zomer. Het kan rap gaan.
