Lagüna is heden ten dage on the road om te try-outen. Veel spelen, nieuw materiaal uittesten en ondertussen een publiek opbouwen. In De Zwerver bracht het vijftal een handvol nieuwe songs mee voor een set die afklokte op precies drie kwartier.
Eerste indruk: compactere stuff dan de vorig jaar verschenen cassette ep. Poppier, maar nog steeds donker. Nog steeds een pletwals. En er brandt een lichtje aan het eind van de tunnel… van de trein die je tegemoet komt gedenderd.
Lagüna wordt aangedreven door drumkanon Alfredo Bravo en de grimmige bas van Naomi Bentein. Gitarist-broer Mauro weeft klanktapijten over de songs. Koppel daaraan de etherische synths van Xavier Declerq plus de gruizige stem van Niels Elsermans, die ergens schippert tussen Jim Morrison en Ian Curtis en je hebt een band met een eigen muzikale smoel.
Lagüna is voorlopig nog DIY en keihard de moeite.
