Sinds begin jaren tachtig raast La Muerte als een ruige storm door het Belgische rocklandschap. De Brusselse band, opgericht in 1983 door Marc du Marais (zang) en Dee-J (gitaar), werd al snel berucht om haar compromisloze mix van garagerock, postpunk en sleazy metal. Hun geluid is vuil, donker en rauw – denk aan een kruising tussen The Stooges, Motörhead en een oude horrorfilm die nét iets te lang blijft nazinderen.
Vanaf de eerste shows bouwde La Muerte een cultstatus op. Hun optredens waren geen gewone concerten, maar rituelen: luid, intens en met een onmiskenbare dosis theatraal gevaar. De band omarmde een duistere esthetiek vol symboliek, leer, rook en provocatie – een visuele stijl die perfect aansloot bij hun apocalyptische rockgeluid.
Na een indrukwekkend decennium, waarin ze de Belgische underground op zijn grondvesten deden daveren, viel het doek in 1994. Maar zoals het echte rocklegendes betaamt, bleef de dood niet definitief. In 2015 verrees La Muerte uit haar eigen as, met een nieuwe line-up en dezelfde vurige energie. De albums La Muerte (2018) en Sortilegia (2022) bewezen dat de band niets van haar kracht verloren had – integendeel, de klank was scherper, donkerder en meeslepender dan ooit.
Meer dan veertig jaar na hun ontstaan neemt La Muerte nu afscheid met de tour True Till Death – een laatste ronde door clubs en zalen waar het ooit allemaal begon. Geen nostalgische terugblik, maar een bezwering: luid, intens, eerlijk en zonder compromis.
In Barock te Brugge veranderde de zaal die avond in een rituele grot van geluid en zweet. Tussen muren die nog ademden van vorige nachten koos La Muerte ervoor om zonder afstand, zonder podium, oog in oog te staan met hun publiek. Geen barrière tussen band en fans, enkel de trilling van versterkers en de geur van pure overgave.
Vanaf de eerste akkoorden was het duidelijk: dit was geen gewoon optreden, maar een laatste rite. Tijdens een bijna twee uur durende set gaven de mannen van La Muerte werkelijk alles wat ze in zich hadden. Hun klassiekers I Lost My Hand, Black God, Shot in Your Back, Écoute cette Prière en I Would Die Faster volgden elkaar op als vurige hoofdstukken in een bezwering. Het publiek werd meegesleurd in een golf van geluid die even ruw als zuiver was – een catharsis van feedback en ritme.
De energie die van het podium spatte deed hun leeftijd vergeten. Vooral zanger Marc du Marais was een oerkracht op zich: een prediker, een dichter, een bezetene. Hij gaf zich totaal, zonder verpinken, alsof dit niet zomaar een optreden was, maar een getuigenis van geloof in de kracht van rock-’n-roll. Achter hem hield Dee-J de gitaarlijn messcherp, terwijl de ritmesectie de vloer deed trillen. Alles klopte – chaos met precisie, gevaar met controle.
Toen de laatste tonen wegstierven en enkel nog de echo van feedback bleef hangen, was het alsof de muren zelf even zwegen uit respect. Wat overbleef, was stilte – en het besef dat we getuige waren geweest van iets dat niet zomaar verdwijnt. La Muerte had opnieuw bewezen waarom ze meer zijn dan een band: ze zijn een symbool van compromisloze passie, een levende legende van de Belgische rockgeschiedenis.
Voor wie La Muerte nog één keer live wil meemaken, haast je naar een van de laatste concerten:
10 oktober 2025 – Rockerill, Charleroi
05 december 2025 – Nouveau Casino, Parijs
13 december 2025 – Le Botanique, Brussel
Deze drie concerten vormen samen de epiloog van La Muerte, een laatste reis van Charleroi naar Parijs, met Brussel als sluitstuk. Een afscheid met opgeheven hoofd, luid en bezwerend, true till death.