De Brusselse AB was zondagavond hopeloos uitverkocht voor het concert van een band die in Vlaanderen wenkbrauwen doet fronsen, laat staan dat er hier enthousiast op wordt gereageerd. Frans was de voertaal, de eerste rijen waren volgepropt met hysterische jongeren en wat volgde was een op alle vlakken memorabel concert van het Franse La Femme van het meesterlijk duo Marlon Magnée (zang en keyboards) en Sacha Got (gitaar). Psychpunk met veel gevoel voor Franse pop en vuile rock. Waar de Parijzenaars (Biarritz d’origine) op plaat soms daadkracht missen, werd dit live op bijzonder overtuigende wijze gecompenseerd in een spannend en visueel spektakel. La Femme kwam langs voor hun Paradigmes Tour en van de gelijknamige plaat werden de meeste songs geplukt. Ook het zes jour oude Mystère bleek een dankbare afzetmarkt.
Vier synthesizers stonden in Kraftwerkmodus opgesteld. Bovenvermelde boegbeelden werden netjes geflankeerd door de sinds vorig jaar nieuw aangeworven zangeressen. La Femme heeft al een flink uitgebouwd netwerk ex-zangeressen. Grappig hoe de felblonde Nina Giangreco en de roodharige Ysé Grospiron een aanvankelijk statische ABBA-feel opwekten met mooi gecombineerd gezang tijdens Nouvelle-Orléans. Het opwindende eightiesgeluid van Cool Colorado en Mycose veranderde de AB al meteen in een kolkende danstempel en de band werd meegesleurd in deze enthousiaste rollercoaster. Magnée stond geen moment meer stil, haalde de leukste metalclichés boven door zijn keyboard als gitaar te martelen en Grospiron had het snel te warm en verwijderde het meest overbodige deel van haar stijlvol wit maatpak. Zelfs de vrouwen rond ons kregen het er benauwd van. “Elle est trop sexy”. Feit is wel dat Ysé een vooraanstaande rol vertolkte gedurende de volledige set. Ze nam het merendeel van de vocals voor haar rekening, zoals in het sensuele Me Suive waarin ze vooraan het podium een sterk staaltje sixties Bardot voor haar rekening nam. Ook haar swingende uithalen met vaste stem en sierlijke dansmoves tijdens het heerlijke Va maakten danig indruk.
Got en de drummer droegen beiden een Franse baret. De “Ouh la la” die af en toe boven het podium werd gelaserstraald was nog een uiting van de humor à la Française, iets wat we bij Yelle vorig jaar ook een paar keer mochten bewonderen. De feestroes was zeker vergelijkbaar.
Foutre Le Bordel en klassieker Antitaxi, knotsgekke wavepunksongs, deden terugdenken aan de coldwave van B52’s. Planet Magnée zeg maar. Ondertussen was de tsunamidreiging in het publiek een constante en dat bleef een exponentieel effect hebben op vooral Marlon en Ysé. Haar keyboard diende vaak als steunpilaar waarover ze als een krolse kat met wilde haren bewoog. De reguliere set werd met jaartallen afgesloten. De newwavevibes werden ‘trop cool’ want Sur La Planche 2013 en It’s Time To Wake Up 2023 zijn sensuele punky meesterwerkjes waar het Italians Do It Better label meerdere puntjes kan aan zuigen.
Niet terugkeren – niet dat de band daar zelf een seconde twijfels over had – was uiteraard geen optie, maar wat de bisreeks in petto had was erg fraai. Blauw licht en een sfeervol opgebouwd en akelig mooi gezongen Vagues werd net als de studioversie met gemak over de tienminutengrens getild.
De afsluiter werd een waanzinnige meestamper en -bruller in de traditie van ‘ça plane pour moi’. Tatiana was zoveel meer dan een punkanthem, het was het statement van een band die zichzelf manifest aan het overtreffen was. “Je veux te voir, je veux t’avoir. Je ne veux pas oublier le contact de ta peau”. Een lawine aan feedback en stroboscooplasers was het orgelpunt (keyboardpunt is iets meer aan de orde) van een zinnenprikkelend concert dat de stoutste verwachtingen moeiteloos overtrof.
Het was stapvoets verkeer naar het walhalla van de merchandise waar de bandleden een signeersessie hielden (dat ze daar gewoon zelfs nog de energie voor hadden) en de platen en t-shirts als baguettes warm uit de oven gehaald aan de bezwete fan werden gebracht. Le Mystère de La Femme is nog niet onthuld.
