Foto’s: John Van de Mergel
De Casino trapte het nieuwe seizoen af met een knappe double bill, geopend door de Canadese singersongwriter Jesse Roper die op zijn vier albums van blues, rock, funk met een soulvolle stem combineert. Hij kwam met zijn band het album Horizons uit 2022 voorstellen. Daarna kregen we de americana van Dylan Leblanc, regelmatig te gast in ons land en kreeg de muziekmicrobe mee van zijn vader Lenny die in de Muscle Shoals Sound Studio werkte en daar artiesten zoals Roy Orbison, Joan Baez, Etta James en Hank Williams Jr. begeleide.
Eerst dus Jesse Roper met zijn vierkoppige begeleidingsband die er enorm veel zin in had. Het enthousiasme spatte er dan ook echt van af. Alles klonk enorm aanstekelijk met een lekkere drive die het publiek volledig meesleurde. Het recept van de songs van Roper is vrij traditioneel: Hammond-klanken, subtiele backings en af en toe een scheurende vette gitaar. Meteen waren we met de catchy soulvolle R&B-opener Hold On Me volledig verkocht.
Helaas mocht Roper maar een set van een half uurtje spelen, maar dat gebruikte de band goed zodat we in deze korte tijd heel veel variatie kregen: van pure gedreven americana met Lady Luck, het groovy Cool Whip tot het funky Way Down In The Valley. Energieke songs die live nog intenser klonken dan op plaat. Wij konden ons geen betere opener voor deze avond bedenken. We kijken nu al uit naar de dag dat Jesse Roper en zijn band nog eens naar ons land komen voor nog zo’n vurige (langere) show.
Het was daarna toch even aanpassen naar de dromerige songs van Dylan Leblanc, die in het algemeen veel rustiger zijn dan de openingsact. Maar dat ging vrij snel. Leblanc, volledig in het zwart gekleed en weggedoken onder zijn grote zwarte cowboyhoed, zong zijn songs met zijn typisch zachte stem en straf gitaarwerk heel mooi in. Zijn band vulde hem perfect aan, ook al was zijn vader er niet bij (die normaal bas speelt) klonk alles toch zoals het moest. Op plaat zijn de arrangementen soms aan de melige kant, live was dat gelukkig niet het geval.
De meeste nummers van Leblanc zijn ingetogen pareltjes, maar af en toe zat er toch wat meer power in zoals bij Hate, Bang Bang Bang en Renegade waarbij zijn gitarist zich eens goed kon uitleven op zijn instrument. Voor de rest van de set ging het er vooral heel subtiel aan toe zodat de zachte stem van Leblanc knap werd omlijst.
Het album Coyote stond natuurlijk centraal en werd aangevuld met ouder werk uit Renegade, Cautionary Tale en zijn debuut Paupers Field. Als bis bracht Dylan Honor Among Thieves solo op zijn akoestische gitaar en Cautionary Tale kreeg een lange instrumentale intro waarbij elke muzikant van zijn band een solomomentje deed. Het werd een diverse avond met alleen maar heel straffe muzikanten en geweldige songs. De Casino kon op deze manierhet seizoen op geen betere manier beginnen.
Jesse Roper: Facebook – Instagram
Dylan Leblanc: Facebook – Instagram