Sinds 2010 brengen Molly Hamilton en Robert Earl Thomas een combinatie van 90’s dreampop/shoegaze en 60’s psychedelica onder de naam Widowspeak. Twee jaar geleden verscheen hun zesde langspeler The Jacket die ze nu pas live komen voorstellen. Sinds maart tourt Widowspeak door Europa en de tournee werd afgesloten in Trix.
Deze maand sloot de Australische singer-songwriter Jess Ribeiro zich bij het duo aan als support act. Haar nieuwe album Summer Of Love verscheen in april bij het Belgische Labelman en is een sublieme topplaat. Met zo’n straffe acts waren de verwachtingen dan ook hooggespannen.
Al timmert Ribeiro al een tijdje aan haar muzikale weg, toch was dit haar eerste tournee in Europa. De singer-songwriter uit Melbourne maakt gelaagde songs en toch is ze ooit solo begonnen op gitaar, dat kan je horen op haar eerste album My Little River. Voor deze tour liet ze haar band thuis en begeleidt ze zichzelf op elektrische gitaar. Ze bracht haar nummers dan ook in een meer pure versie en die maakten net als de studio versies veel indruk. Ze heeft een heel unieke warme stem waarmee ze het publiek volledig inpakte. Het gitaarwerk was eerder subtiel maar dat vragen haar songs ook: subtiliteit en warmte.
De set bestond uit oud en nieuw werk zodat we een mooi beeld kregen van het oeuvre van Ribeiro. Ze klonken natuurlijk anders dan de gelaagde versies van op de plaat, maar dat gaf de liedjes net een unieke flair. Haar nummers hebben iets van Joan As Police Woman maar ze heeft haar eigen unieke geluid dat zeker onze aandacht verdient. Hopelijk komt ze nog eens terug met haar band zodat we de knappe songs in volledige bezetting live kunnen beluisteren. In elk geval bewees Ribeiro dat ze een groot talent is waar we hopelijk nog veel van gaan horen.
Widowspeak is officieel een duo maar hun nummers worden op het podium gebracht met een vijfkoppige band. Helaas werden de drie andere bandleden niet aan ons voorgesteld. Maar dat is maar een detail, want het geluid was live nog intenser en soms zelfs steviger dan de studioplaten.
Robert Earl Thomas was duidelijk de dirigent en hij leidde alles in goede banen terwijl hij knappe solo’s uit zijn gitaar haalde die de songs meer body gaven. Hamilton kwam, met haar breekbare stem, ondertussen heel dicht in de buurt van Hope Sanodoval van Mazzy Star. Het duo kreeg live het gezelschap van een strakke ritmesectie en een dame op keyboards die ook de backings voor haar rekening nam. De band uit Brooklyn klonk als een combinatie van het psychedelische van The Velvet Underground en het dromerige van Mazzy Star.
Het optreden werd geopend met het zweverige While You Wait (tevens het openingsnummer van The Jacket) waarin ze meteen etaleerden dat ze live streven naar perfectie. Daarna volgde het meer uptempo Salt waarbij de lichtman het nodig vond een stroboscoop aan te zetten tijdens het refrein. Na het nummer vroeg Molly dat effect niet meer te gebruiken, het paste ook totaal niet bij de sound van de band.
Het laatste album stond centraal in dit set met het wondermooie True Blue dat Molly eerst alleen met de band bracht omdat er een snaar was gesprongen van Roberts Rickenbacker. Ze werd aangevuld met oudjes zoals de eerste single Hars Realm, het bluesy Girls (met Thomas op mondharmonica) en In The Pines uit de debuutplaat waarbij Hamilton zich de juiste de akkoorden niet meer herinnerde maar toch er een foutloze versie neerzette.
Als bisnummer kregen we nog een cover van Chris Isaaks Wicked Game (dat de band opnam als b-kant voor de single Gun Shy uit 2011), een song die Molly eigenlijk niet meer wil zingen en waarvan ze hoopte dat ze het na deze tournee ook niet meer moet brengen. Het was een prachtige doorleefde versie die eigenlijk wel bij de andere liedjes past van Widowspeak. Een heerlijke afsluiter van een meer dan wondermooi concert.
Trix deed er goed aan om Jess Ribeiro en Widowspeak op één avond te programmeren want deze topartiesten zorgden voor twee magische optredens op een avond.
Jess Ribeiro: Facebook – Instagram
Widowspeak: Facebook – Instagram