Als kind van de jaren ‘80 en ’90 maken de grote artiesten uit deze periode nog steeds veel emoties los. Dat geldt zeker voor Janet Jackson, in de top 10 van de meest succesvolle popartiesten aller tijden, met haar 58 jaar de jongste telg uit de Jackson- familie en wat ons betreft auteur van twee onsterfelijke pop-diamanten genaamd Control en Rhythm Nation 1814.
Together Again is de grote comeback tour die Janet voor het eerst in ruim een kwarteeuw naar ons land bracht. De insteek voor deze tour was ‘Janet 50 jaar op het podium’. The Jacksons waren er nu eenmaal rap bij in hun jonge jaren. De Belgische fans in 2024 kennelijk niet, want het Sportpaleis was slechts voor een derde gevuld. Hebben fans hun cultuurbudget opgespaard voor Moby (vorige week) en Bryan Adams (Vorst, samenvallend met Janet)? Wij snappen er niets van, want dit vonden we op voorhand één van de niet te missen concerten dit jaar. Heeft de ‘Nasty Girl’ onze verwachtingen ingelost?
Met Wyclef Jean stond een grote naam als voorproefje in het programmaboekje. De 54-jarige Haïtiaans-Amerikaanse hiphopper maakte natuurlijk furore met The Fugees die hij in de jaren ‘80 – eerst onder een andere naam – oprichtte met Prakazrel Michel en diens klasgenote Lauryn Hill. De rest is overduidelijk geschiedenis, maar Jean stond niet stil want deed na The Fugees lustig van zich spreken als producer van hits van Destiny’s Child, Whitney Houston, Cypress Hill, Simply Red, Black Eyed Peas, Sinéad O’Connor, Mick Jagger en Shakira. Alstublieft! We verwachtten dus ook enkel grootse daden van Wyclef. Maar kwamen we hier even van een kale reis terug zeg!
Natuurlijk verdiende de man zijn carrièresporen, maar wat ons betreft leek hij geen zin te hebben in een portie moeite op het niveau van zijn songs. Wyclef kreeg slechts een half uur en had ervoor geopteerd om alles op tape te zetten en veegde derhalve zijn broek aan onze verwachtingen. Geen live instrumenten – zijn stem en occasionele gitaarsolo’s buiten beschouwing gelaten –en ook geen dansers of een zangeres die Lauryn Hill moest doen vergeten. Niet dat dit laatste succesvol zou geweest zijn, maar wat zou het geweldig geweest zijn om Ready Or Not of Killing Me Softly te horen mét band en gastzangeres. Het startte allemaal al bevreemdend met een cover-versie van No Woman No Cry.
Het ergste moest nog komen en kwam jammer genoeg ook snel. We hebben nog nooit zo een zelfingenomen artiest beziggezien. Liam Gallagher is soms nog een beetje grappig, hoorden we jullie al denken…. ”Are my Fugee babies in the house?” werd gevolgd door boodschappen op de schermen. We lazen – dit is echt gebeurd – hoeveel Grammy Awards de man won, hoeveel albums hij heeft verkocht en dan kwam er “the legendary Wyclef Jean”. “Where I come from, they call me the evil genius”. Komaan man, hou toch op!
Welke filosofie zat er nadien in zijn denkwijze om Don’t Stop ‘till You Get Enough in de mix te gooien met Off The Wall? Wyclef vond het tot overmaat van ramp broodnodig om te demonstreren dat hij gitaar kan spelen met zijn mond. Na de stem van Lauryn hoorden we nadien ook Shakira op tape. Hij jutte het publiek vervolgens op door haar naam te scanderen. De mensen op het middenplein – vanavond een platte zittribune – waren wel in de wolken met de schare bekende hits. ‘Hits don’t lie en Hips Don’t Lie either’ maar zijn aanwezigheid klasseren we onder de rubriek ‘bespottelijk’.
We vroegen net of de ‘nasty girl’ onze verwachtingen heeft ingelost? Absoluut! De idee achter deze tour was een soort carrière-overspannende feestavond te brengen waarbij ‘give me a beat’, dansen en alle hits centraal stonden. Een 40-tal nummers passeerden op deze manier de revue. De set was in 4 bedrijven opgedeeld en de nummers werden per bedrijf in een soort medley gebracht door de 5 muzikanten achter de schermen. Pluspunt was dat geen enkele topper vergeten werd, want de ingekorte versies van de nummers leverden fragmenten van een halve minuut tot bijna volwaardige versies van een dikke drie minuten op. Hierdoor zat er veel vaart achter en dat zorgde voor een Sportpaleis dat op het middenplein meteen de stoeltjes achterwege liet. Janet verstond wel de kunst om de 4 bedrijven zo op te delen dat het behoorlijk evenwichtig bleef en dat er voor haar rustmomenten ingecalculeerd werden, want ze zong alles zelf en zelfs op hoog niveau.
De danschoreografieën waren inderdaad minder duizelingwekkend dan midden de jaren ’80 maar het was vooral goed dat de focus op de zang lag. Het enige echte nadeel aan dit alles was de gebalanceerde klank. De band speelde de nummers met veel overtuiging, maar de productie van de oude platen verschilde onderling zo erg dat de albums toen eigenlijk geen algemeen geluid maar een specifieke benadering vereisten. Dat was natuurlijk niet haalbaar in een carrière-overspannend concert waardoor de typische koude productie van vooral de nummers van Control vervangen werd door een warmere live-groove. Voordeel hiervan dan weer is dat we elk nummer in een unieke versie te horen kregen.
De avond opende alvast indrukwekkend met een dance mix en coole visuals met reflecties van Janet en alternerend haar naam. Het scherm ging omhoog en in een astrologische regen van rode glitterblokken torende Janet in een monumentale jas hoog boven haar zittende dansers uit. 2Nite van haar tiende album Discipline (2008) liet meteen haar prachtige stem weergalmen en Janet zag er stralend uit. Ook Rock With U – niet te verwarren met de gelijknamige hit van broer Michael – werd daaruit geplukt. Het twintig jaar oude All Nite (Don’t Stop) van album Damita Jo was een heerlijk dansnummer en Janet was ondertussen al verlost van de reusachtige jas-constructie en was strak in het grijze glitterpak.
Leuk weetje rond That’s The Way Love Goes van monstersucces Janet uit 1993, album nummer vijf. Deze song is de langst genoteerde nummer één hit van alle Jackson-familieleden, Michael incluis dus. Het werd gevolgd door het slotnummer van Act 1, het briljante Love Will Never Do Without You, met op de backdrops de sensuele videoclipbeelden van een extreem sexy Janet op het strand met een zwarte danser. Het was de eerste passage van een nummer uit het epische Rhythm Nation 1814 uit 1989. Ondertussen waren de twee platformen waarop de band stond te spelen al naar een iets meer zichtbare voorgrond gerold. De special effects, visuals en combinatie van schuivende schermen, Disney-achtige gordijnen en een balkon op de eerste verdieping was tot in de puntjes perfect uitgewerkt.
Zowat twee derde van Act2 stonden in het teken van de briljante tijdloze klassieker Control uit 1986. Er leek een ufo te willen landen in het Sportpaleis en toen de poort van het ruimteschip opende stond Janet op één lijn met haar dansers terwijl What Have You Done For Me Lately werd ingezet. Iedereen droeg een geruite rok. Bij Janet maskeerde die even het supermooie glitterrood geruite broekpak. Nasty volgde met een stukje Kendrick Lamar’s Not Like Us in de mix. Naadloos volgden The Pleasure Principle en een bijzonder overtuigend When I Think Of You.
Heerlijke doch niet al te uitbundige dans-choreo begeleidde de nummers en Janet straalde en lachte en voelde zich weer 20. Hierover kunnen we alleen maar zeggen dat het album Control één van de beste popplaten aller tijden is en de euforie in de zaal navenant euforisch was. Op de zittribune sprongen de fans recht. Tijdens titelnummer Control vormden witte stoeltjes de witte choreo-draad en we zagen de typisch hoekige Jackson-moves langskomen. Zalig! Janet heeft nog niets van haar glorie verloren.
Let’s Wait Awhile leidde een dik kwartier ballads in en het decor werd omgetoverd in een soort Disney-kasteel, met een vuurrode maan waarin live-beelden van een zittende Janet werden geprojecteerd. Heel mooi allemaal en het sein voor de fans om toch weer even te gaan zitten en te genieten. Ook in de ballads was Janet altijd top en dit was nog maar eens de gelegenheid om haar zangtalent te demonstreren. Het 31 jaar oude Again hoorden we, maar ook Any Time, Any Place (ook van Janet) en I Get Lonely van The Velvet Rope, de plaat waarmee ze voor het laatst in ons land te zien was.
Elke episode in dit verhaal werd majesteus ingezet. Voor Runaway, dat Act 3 opende, verscheen Janet in een spervuur van laserlichten op het balkon in een pompeus wit gewaad, dat een sexy semi-doorzichtig pak liet zien maar eerst met een pluimachtige poncho werd versierd. Hoogtijd dan voor een episode uit het extreem dansbare Rhythm Nation 1814 met Alright, gevolgd door een dampend Escapade. De pret kon niet op toen ook Miss You Much volgde, nog zo een onweerstaanbare superhit uit 1989. Act 3 werd op even funky wijze afgerond met So Excited, een nummer uit 2006 van 20 Y.O.
Act 4 ging verder op het ritme van de natie met het decor dat de videoclip van het titelnummer, een industrieel pand met traliewerk en reusachtige ventilatoren, op sublieme wijze deed herleven. Janet was niet in militair zwart getooid, wel in blinkend stijlvol donkergrijs, met stropdas en zwarte laarzen. State Of The World was geen hit omdat het niet op single was uitgebracht, zoniet was het een gegarandeerde nummer 1.
Zelfde verhaal voor The Knowledge dat mooi overging in If uit de volgende plaat. Extatische publieksreacties kwamenn toen de schreeuw van Michael Jackson te horen viel. Scream kregen we in videoclip-beelden op de schermen te zien en Janet kwam haar eigen stem kracht bijzetten. Het was een grote hit en een simpele manier om zonder woorden toch hulde te brengen aan haar broer. Geen woord echter over de onlangs overleden Tito. Er zouden tijdens de bisreeks nog beelden van kindje Janet in familiekring op het hoogste scherm vertoond worden.
Voor er gebist werd kwam prijsbeest Rhythm Nation, het nummer, langs in een vuurrood decor, goed voor een overheerlijke apotheose van een redelijk verbluffend avondje Janet. Maar ze was nog niet klaar met ons. Toen het Sportpaleis – gelukkig maar – om méér bleef schreeuwen en er duizenden gsm-lichtjes dansten floepte plots een beeld aan op het donkere podium. We zagen Janet geschminkt worden in de ‘green room’. Ze stond op en zette het ultra poppy Whoops Now in terwijl de cameraman haar volgde door het podiumgangencomplex tot Janet opnieuw ten tonele verscheen. Dat Together Again van The Velvet Rope de avond zou afronden kon makkelijk voorspeld worden want de tour is hiernaar vernoemd. Het werd een feestelijk slotnummer met een wuivende en breed lachende Janet en een publiek dat laaiend enthousiast reageerde.
Grappig hoe – net als in een film – iedereen die bij deze tour betrokken is in een aftiteling op het scherm bedankt werd. Het doek viel over 50 jaar Janet Jackson en het spijt ons voor degenen die geen ticket gekocht hadden. Deze kans lieten jullie liggen en die komt er wellicht niet meer. “My last name is control. No, my first name ain’t baby. It’s Janet…
Ms. Jackson, if you’re nasty!
