Ijzig koud buiten, maar binnen in de flamboyante Casino in Sint-Niklaas baadde een centraal opgesteld drumstel in een warme gloed. Drumgodin Isolde Lasoen treedt immers op met haar BENde topmuzikanten. Op het podium laat Isolde zich omringen door een sextet mannen die zich les Bens laten noemen. Geen evidentie om de sound van haar gloednieuwe album Cartes Postales ook live neer te zetten. De ruime orchestrale bezetting van de plaat ook op het podium laten vertalen zou tot verbouwingswerken van de Casino leiden, wat niet meteen een optie is. Lost Isolde dit op zonder gezichtsverlies te leiden?
Net als op plaat laat Isolde de set aanvatten met erg filmische songs, het instrumentale Ouverture en De Chanson Les Belles. Het publiek moet eerst nog opwarmen en ook Isolde kijkt ernstig voor zich uit. Het frivole Majorettes, een terugkeer naar haar kleuterjaren, mist hierdoor wat panache. Isolde pakt dan uit met een kippenvelmoment. Ze neemt post(ale) vóór haar drumstel en zingt op overtuigende wijze het straffe Pas d’Amour, Pas de Retour. Al vroeg een hoogtepunt, en de band weet het hoge niveau moeiteloos aan te houden tot in de bisronde. Cartes Postales Françaises is een verlengstuk, maar laat Isolde ook zien in een gedaante van veelzijdige zangeres die meerdere toonladders aankan en ons ook zwoel en erotisch rond haar drumstokjes kan draaien. Ondertussen is de band ook al serieus de imponerende toer opgegaan. Trombone, trompet en saxofoon zorgen meermaals voor beklijvende momenten en Isolde kan soms haar bewondering niet onder stoelen of drumvellen steken. Prachtig hoe de finale van dit nummer een grandeur etiket opgekleefd krijgt. Pure pathos, pure dramatiek.
Ben Brunin (bas), Ben Van Camp (gitaar) en Ben Vermeir (keyboards en zotte arrangementen) eisen dan de hoofdrol op in het rockende Road Nr1. Live een explosie die een erg indrukwekkend vervolg krijgt in het diep snijdende Hurt. In dit nummer rekent Isolde af met haar zware migraine-aanvallen en is een persoonlijke favoriet van de zangeres. We begrijpen probleemloos waarom want de song dreigt, slaat en zalft, met een alweer magistrale filmische score als ophangbord. De speelsheid waarmee Isolde de nummers op hartverwarmende wijze van tekst en uitleg voorziet en de heerlijke interactie tussen haar bandleden staat vaak in schril contrast met de ernst van de boodschap die ze wil uitstralen. Ook Reine des Plages, alweer een drumloos diva-moment, slaat gensters.
Tijd voor een feestmomentje met het olijke duo Samba des Diables (nummerke voor de Rode Duivels) en het zilverpapieren Aluminium Folie. De druk op onze maatschappij, en de problemen die dit veroorzaakt bij jonge kinderen en haar zoontje in het bijzonder, staan centraal in het ronduit fascinerende Stay Gold. Vermeir speelt hier een hoofdrol, maar toch blijft het Isolde die imponeert met haar engelengezang dat haren ten berge doet rijzen. My little boy, Stay Gold, stay strong! Een zinderende finale is een feit! Provocateur zorgt voor een nieuw absoluut hoogtepunt. Geweldige vibe in dit Charlotte Gainsbourgesque nummer. De ideale aanzet voor een ode aan haar soundtrackhelden uit de jaren ’60. Beat Girl van John Barry is een vet en onweerstaanbaar nummer dat live knettert en knispert als het warmste haardvuur met bijhorend schapenvelletje. Les Bens gaan er vol voor en tonen klaar en duidelijk waarom Isolde hen de beste muzikanten van het land vindt.
Het publiek was ondertussen al lang stevig aan het heupwiegen en dansen geslagen waardoor een bisronde niet kon uitblijven. Ook hier wist Isolde danig te verrassen met een Gentse Feestenbenadering van Mon Amour Mon Ami van Marie Laforet. Haar inzending voor het WK in Rusland waarbij ze de Casino uitdaagde om beter te doen dan de Vooruit. Het publiek at uit haar hand en ging spontaan door de knietjes. Dit was het laatste optreden dit jaar en zelfs het feit dat 2 van de vaste blazers op Steracteur/Sterartiest zaten deerde niet en gaf dit optreden een uniek karakter. Nous sommes Perdu. Isolde a gagné! Wat een geweldige avond. Nous étions les BENSvenues….
