Foto’s: Bart Marescaux
Als Onrust aantreedt in de Pit’s, is dat voor ons steevast een reden om uit onze zetel te komen, de jongste in de bakfiets te mikken en en route te bakfietsen richting den oek.
Wendy Mulder, zoals de jonge vrouw door haar ouders werd genoemd alvorens ze vervelde tot een DIY coryfee van de avelinkse techno Onrust, weet ons namelijk telkens weer te verrassen met haar setjes. Soms dansbaar, soms meer richting schrapende industrial, soms beide maar steevast een aangenaam half uurtje tot de verbeelding sprekende muziek.
Ook nu weer had ze zich met haar apparatuur voor het podium geïnstalleerd. Normalerwijze een prima idee maar nu was ze beter dichter tegen het podium gekropen gezien de drukte die er vanavond heerste. Drummen om aan een blauwke te geraken, de jongste in de hoek in plaats van op zijn vertrouwde plek aan de bar en een paar wieties die niet wisten of ze nu in de weg gingen blijven staan, binnen gingen blijven of buiten vervelend zouden doen.
Edoch, Onrust wist ons muzikaal alsnog bij de les te houden en te laten genieten, net als de jongste die voortdurend zat mee te schommelen en met volle teugen genoot van het geschraap, gepiep en ander industrial lawaai die ze tussen de beats frommelde. Dansmuziek voor mensen met tegenwerkende ledematen, zoiets. Altijd fijn.
Het uit Bologna afkomstige kwintet Horror Vacui kenden we niet. We hadden ook geen moeite gedaan om vooraf eens te luisteren, puur omdat het programmeur Isolatietape was die uitermate enthousiast was dat hij deze band had kunnen boeken. Deathrock meets postpunk, tja, dat kon wat worden. En als het niks is, of de jongste doet zijn duim omlaag, dan zijn we toch gewoon riebedebie natuurlijk.
De frontman zette zijn microfoonstandaard Lemmygewijs klaar, vroeg het talrijke publiek om dichterbij te komen en zonder veel poespas vloog de band erin. Shit dachten we, we hebben nog maar pas de nieuwe van Vibravoid gehoord waarop zanger Christian Koch meent de nieuwe Andrew Eldritch te zijn, en wat krijgen we te horen? Lap, een band die helemaal klinkt als de Sisters Of Mercy. Of toch voor de eerste paar nummers want al snel gooiden ze andere elementen in de sound, een snufje Killing Joke hier, een snufje March Violets en al dat soort bands en hoe verder Horror Vacui in de set kwam, hoe meer ze een eigen geluid leken te creëren. Zeker in de tweede helft, toen ze ook een stuk sneller speelden (blijkbaar nummers uit hun eerste twee platen hoorden we achteraf van een kenner) zat het toch wel goed snor.
Bij momenten voelden we ons net als ouderdomsdelen Bowy vier decennia jonger dan de werkelijke teller aan geeft en dat is best wel aangenaam, zeker als het met een band is die ons onverwacht weet te verrassen.
Publiek en band waren dan ook behoorlijk enthousiast. De band door het warme welkom, het publiek omdat de band zo goed was dat ze mee konden wiegen, dansen en moshen. En dat zomaar op een woensdagavond.
