Tekst: Geert Verbist
Foto’s: Dirk Wouters
Op 24 september zwaaiden de deuren van nog een cultuurhuis (naast het KMSKA) open na een grondige make-over-verbouwing. Jawel, de oudste actieve jazzclub van het land genaamd Hnita (Heist op den Berg sinds 1955), strikte voor de gelegenheid de levende legende Philippe Catherine. Want wie anders is beter geplaatst om deze cultplek weer op gang te trekken dan hij. Catherine speelde met Charles Mingus, die, getuige een zowel hilarische als legendarische foto van Mingus in Heist (te vinden op de Hnita site), ooit nog optrad in de Hnita Hoeve. Het klinkt onwezenlijk, maar zo zijn er tientallen verhalen. Zo ook weer met Pharoah Sanders, de saxofonist die eerder op de dag jammer genoeg overleed, bleek hier natuurlijk weer gespeeld te hebben, al dan niet met Sun Ra (wtf!). Om maar te zeggen, we zijn heel blij dat er terug muziek klinkt in deze hoeve, en hoe.
Want de klank in de club is nu top en heel het gebouw is uitgepuurd tot de essentie. Zwart velours uiteraard, een comfortabel zittend publiek en een podium dat wordt afgezoomd met – van onder tot boven – een bakstenen Kempische hoevemuur, want we bewaren wat goed is. Puik werk team!
De muziek dan, want daar waren we ook voor gekomen. Philip Catherine trio was aangekondigd met Federico Pecoraro (bas) en Nicola Andrioli (piano). En ja, het moet gezegd, de man bereikt ondertussen de respectabele leeftijd van 80 jaar, maar buiten, zoals hij zelf aangaf, enkele geheugen akkefietjes zingt zijn gitaar als een goed glas wijn in de mond. Je kan moeilijk anders dan in de gebruikelijke clichés vervallen maar Catherine is en blijft top notch. En hij trouwens niet alleen want bassist Federico Pecoraro krijgt een bijzondere vermelding spreekt met zijn instrument en gelaat. Trouwens voor de jongere generatie, tevens bassist bij de Brusselse band ECHT!, die in november met een nieuwe plaat komen toch maar eens checken die band.
Het trio komt past echt op stoom als ze aan de haal gaan met hun muziek en loskomen van het blad voor hun neus. Dat mochten we meermaals beleven en zeker na de pauze, oa. in een uitgesponnen versie van why can´t you behave van Cole Porter. De klank wordt zo basic en eenvoudig gehouden dat het simpel lijkt maar dat is zoals dikwijls veel moeilijker dan complexigheid.
We eindigen met een instrumentale versie van Côté Jardin en als bis het volkslied van Oekraïne, zonder verdere commentaar, we houden het simpel en dat is perfect zo. Niets aan toe te voegen, dan dat er een nieuw hoofdstuk is begonnen van Hnita Jazz Club.
