Tekst: Patrick Bruneel / Foto’s: Bart Marescaux
Het bleek een vreemde avond te worden. Twee bands, de ene wat meer de focus op blackmetal invloeden, de andere wat meer richting old school speedmetal. Thrashmetal leek in eerste instantie de bindende factor, dachten we toch vooraf.
Toen Lucifuge het podium betrad om te ‘soundzeiken’, zagen we echter nog meer overeenkomsten. De gitarist en de bassist van beide bands bleken gewoon dezelfde te zijn, waarvan de ene graag communiceerde met het publiek en de andere liever een paar planeten verder vertoefde in zijn hoofd. Compleet van de wereld leek de man, nog verder geaccentueerd door zijn lange haar en dito baard.
Een andere zanger en een andere drummer per band, dat wel. Daarvan vonden we de drummer van Lucifuge een stuk energieker. Beide zangers (bij Lucifuge ook gitaar spelend) hadden geen zin om post te vatten op het podium en deden het beiden eigenlijk meer dan prima.
Probleem was eigenlijk vooral dat er tussen beide bands niet zo heel veel verschil zat in wat ze ten gehore brachten. Of de zanger van Helde nu een Bask was of niet, het leek of ze met zijn allen – zoals ook werd geafficheerd – uit Duitsland afkomstig waren. Soit, de bands zijn al een tijdje bezig, zijn goed gesmeerde thrashmetalmachines met soms uitstekende riffs maar beiden ook met passages waarvan we dachten: moet dit nu echt?
Rimpelrock voor oude hardrockers leek het wel bij momenten… Het best genietbare deel waren de snelste nummers van beiden, zoals de afsluiter van Lucifuge. Strak, scherp en snel, yep, speedmetal galore.
Van de black was bij Helde niet zoveel te merken. Invloeden zaten er wel in, maar daar hield het op. Eigenlijk was dit een avondje old school metal in een aantal varianten gebracht door een stel muzikanten (en zangers) die er heel veel zin in hadden, duidelijk met plezier aan het spelen waren en genoten als het publiek een applausje plaatste. Ook fijn: de minieme kledingwissel bij de bassist, die bij Lucifuge plots ook zo’n pinnenpolsbanden aan had. Grappig.
Of we er ons volgende week nog iets van zullen herinneren durven we echter te betwijfelen. Wat we wel gaan onthouden is dat we de cd van Röt Stewart eindelijk uit is en we die meteen van Rötsomer in onze pollen kregen geduwd. Het meest memorabele moment van de avond.
