Trix heeft met de reeks HiFive! in het café een nieuwe concertreeks op poten gezet voor internationale acts die op het randje van een doorbraak staan. Zo was het een prettig weerzien met de dames en heer van het knotsgekke kwintet Gustaf uit Brooklyn, New York. We zagen hen al furore maken op het referentiefestival Sonic City een half jaar geleden, en het is ons een raadsel waarom die doorbraak er nog niet is gekomen. Gustaf is een garantie op feestgedruis, op plaat én op het podium. Het album Audio Drag For Ego Slobs is een trip van begin tot einde. Voorlopig moeten ze het dus nog steeds stellen met een 50-tal überfans en fijnproevers.
Vijftien dampende songs werden ons voor de arty postpunkschoenen geschoven en als vanouds kwam zangeres Lydia Gammill het podium op in een outfit die voorzien is op zuidpooltemperaturen. Even herkenbaar zal ze een uur later dampend in eigen nat datzelfde podium voldaan verlaten. Ook traditioneel is gitarist Vram Kherlopian gehuld in een opvallend glitterhemdje, een halve discobal als het ware. Hij moet natuurlijk wel op de één of andere manier een statement maken als enige vent in het gezelschap. Al van bij de start kwamen nostalgici naar de early eighties sound aan hun trekken. Songs als Dream en Design zijn diepgeworteld in de sound van bands als ESG, Television, Gang Of Four, Talking Heads of recenter pakweg Bodega. Met deze band tourde Gustaf reeds, maar ook met IDLES en Osees. Voldoende adelbrieven dus.
De ritmesectie met drumster Melissa Lucciola en de uitstekende bassiste Tine Hill mag geenszins onderschat worden want zij bepalen de sound van de band, opzwepend, hypnotiserend en vrolijkmakend. De hoekige baslijnen en repetitieve drums zijn een dankbaar gegeven voor de frontlinie van de band. Songs als Mine en Book/Produce laten beide zangeressen toe om volledig uit hun artistiek en humoristisch dak te gaan. Als concertganger kom je voortdurend ogen te kort om beide speerpunten in de gaten te houden. Lydia Gammill zorgt voor tegelijk knotsgekke en harde maar redelijk briljant gevonden songteksten en praat de songs aan elkaar op onnavolgbare wijze. Ze verheft zingen tot theater en haalt zoveel grimassen en lichaamshoudingen boven dat we na het optreden verbaasd zijn dat ze de fans niet in een dwangbuis te woord staat, maar gewoon een rustige kalme meid uit The Big Apple is.
En dan is er nog de unieke Tarra Thiessen die in tal van bands speelt en het podium als één groot pretpark lijkt te omarmen. Dansen is bij haar synoniem voor snel pirouettes draaien en de muziek met armbewegingen ondersteunen alsof ze aan de 100 meter vlinderslag deelneemt. Met één druk op haar effectenpedaaltje switcht ze ogenblikkelijk van hoge backing vocals naar een amusante vervormde stem alsof ze dient te antwoorden op de vragen van Gilles Decoster in de dagboekkamer van het razend populaire tv-programma De Mol. Meestal laat ze die diepe zerkstem dan begeleiden met een ballerina-pose. Erg amusant. En Tarra heeft veel inspiratie want ze heeft een koffer vol attributen die van een brocante markt vol kinderspeelgoed weggeplukt lijken. Kreetjes en piepende geluidjes vormen zo een logisch onderdeel van een doorsnee Gustaf-show.
En dan haalde Lydia plots haar klarinet boven om voor nog meer verwarring te zorgen tijdens het heerlijk wiegende Liquid Frown. Tine (in blauwe overall) en Mel trokken tenslotte alle registers open voor een dampend slottrio Cruel / Package / Best Behavior. Lydia en Tarra hielden nog net voldoende energie over om de stuwende basakkoorden van Tine al dansend en springend naar een climax te stuwen. “You’re not really giving me a chance to fake it, you’re not giving me my chance to feel alright” klonk het bijtend in Cruel. Laat het duidelijk zijn, bij Gustaf wordt er niets gefaket en het publiek voelde zich méér dan ok.
