Om de 45ste verjaardag van de albums Replicas en The Pleasure Principle te vieren, tourde Gary Numan in mei en juni in de UK, met onder meer 3 concerten in de iconische zaal The Roundhouse in Londen. Zowel Replicas als The Pleasure Principle zagen hun release in 1979, Replicas als tweede en laatste album onder de noemer van Tubeway Army en The Pleasure Principle als eerste album als Gary Numan. Beide albums zijn nog steeds sterk en actueel en dat werd ten volle bevestigd in The Roundhouse.
Dat Gary Numan een stevige, loyale fanbasis heeft, was duidelijk. Zwart overheerste in de zaal, de ene al uitbundiger uitgedost dan de andere, en de anticipatie was vanaf het begin voelbaar. De show stond geafficheerd om te beginnen om 20u maar uiteindelijk werd het 20u30u.
Af en toe hoorden we fans ‘Nuuuu-maaannn’ chanten in de zaal. Tegen de achterkant van het podium stond een neon verlichte driehoek, het symbool van Replicas. Een intro van enkele minuten kondigde de komst van de band aan, terwijl het podium vol rook gevuld werd. Het Numan-chanten werd luider en twee solitaire figuren betraden het podium, zijnde Steve Harris (gitarist, toetsen) en Tim Slade (bassist), beiden kaalgeschoren, met zwarte eyeliner en een streep van voorhoofd naar kin, gekleed in een soort van zwart monnikengewaad.
Ondertussen, onder luid gejuich, betrad ook Gary het podium, gevolgd door drummer Jimmy Lucido en toetsenist David Brooks. De show barstte los met Replicas als sterke opener. Gary, gitaar in de hand, als instrument, maar ook als prop, er wild mee zwaaiend en poserend. 66 jaar is hij ondertussen maar hij bewerkte het podium met de air en flair van een twintiger, een bodemloos vat energie, wild gesticulerend, dansend, zingend met de volste overtuiging, en duidelijk vanuit een diepgewortelde passie voor zijn stiel.
De setlist bestond uit nummers van beide albums, door elkaar gemengeld, los van de oorspronkelijke volgorde. De lichtshow was op zijn minst indrukwekkend te noemen.
Bij We Have A Technical zagen we Gary achter zijn keyboard en de interactie van Steve Harris en Tim Slade met het publiek en met elkaar was hoogst entertainend. Hun dansbewegingen en personages waren visueel een zeer aangename toevoeging aan de show. Duidelijk een doordachte set, met een hoog energiegehalte. Het publiek genoot en zong mee, opvallend ook tijdens Tracks, met piano als intro.
Gary Numan koos ervoor om tijdens deze tour niet te praten tussen de nummers en de muziek voor zich te laten spreken. Toch was er veel contact met het publiek, oogcontact, grijnzen, lachen,… de connectie was er wel degelijk. Zijn stilzwijgen werd even onderbroken toen hij, zo trots als een vader kan zijn, zijn dochter Raven Numan introduceerde, die zou meezingen met You Are In My Vision. Pas enkele uren eerder geland, waren zij, haar 2 zussen en Gemma Webb ook aanwezig in de zaal.
Met Down In The Park dachten we even het hoogtepunt van de show bereikt te hebben. Kippenvelmoment, de armbewegingen van het publiek, het nummer voelde live nog een stuk krachtiger dan op plaat. De zo herkenbare stem van Gary Numan. But the best was yet to come.
De lange set, die geen ogenblik verveelde en van ons mocht blijven duren, kwam tot een einde met Cars en Are Friends Electric als apotheose. Na 45 jaar blijken dit nog steeds mastodonten van nummers te zijn, die live sterker zijn dan ooit!
