Veel te vroeg vóór het eigenlijke concert van Frank Vander Linden arriveerden we in de Grote Post in Oostende. Dit omdat we vooraf enkele foto’s zouden maken met Frank. En een klein gesprekje vooraf is altijd mooi meegenomen.
In het geval van de heer Vander Linden is dat zelfs heel nuttig omdat de man moeilijk te doorgronden valt. Wie is hij toch, die man met zijn indringende kijkers onder die kaalgeschoren kruin?
Met zijn band De Mens heeft hij zowat alles meegemaakt en quasi overal gespeeld. Dat knettert en dat beukt. Waarom in godsnaam zou hij dan als het ware muzikaal poedelnaakt voor een publiek willen verschijnen? Gewapend met slechts zijn gitaar en in een deel van de nummers gesteund door David Poltrock aan de toetsen. We hebben er het raden naar. Wat we wel weten, is dat hij al sinds 1995 soloalbums uitbrengt.
Wie is die man die op foto beter ‘pakt’ met wat grain, en tot op heden de enige persoon is – bij ons weten – die geen enkele baat heeft bij technische snufjes in de edit van die foto’s? AI kan veel, maar kan niet overweg met het hoofd van Frank Vander Linden. Face recovery? Neen! Alle resultaten zijn slechter dan het origineel. De man zijn hoofd is perfect zoals het is en het enige dat je kan doen om hem te respecteren, is er gewoon van afblijven.
Achteraf zal blijken dat Frank meer te doorgronden valt aan de hand van zijn optreden dan aan het gesprekje vooraf. Niet dat hij niet open is of zaken te verbergen heeft. Integendeel! Een warme man, bereid om te pleasen voor de foto’s die we zo graag willen maken. Een liefhebbende vader zoals geen ander. Iemand die evenwicht bewaakt tussen familie en werk. Een man ook die gewoon zelf zijn wagen gaat parkeren en uitladen, op zoek gaat naar een maaltijd,… Geen manager of wie dan ook die dat soort prutsen op zich neemt. Frank doet het hier gewoon allemaal zelf.
Al de moeite die hij in dit optreden (en de hele tour op deze manier) steekt, maakt ons wel duidelijk dat hij iets te vertellen heeft.
En als om 20u30 de lichten uitgaan, wordt dat ook meteen duidelijk. Als een troubadour komt hij van achterin de zaal naar beneden gewandeld. En troubadours vertellen verhalen. Volledig akoestisch brengt hij gelijk de grootste hit van De Mens: Irene (bijna drie miljoen streams op Spotify).
De mensen aan de andere kant van de zaal moeten hun oren goed spitsen willen ze alles goed horen, maar de zaal is muisstil en dat helpt. Als opener kan het tellen dat je meteen met je grootste hit begint.
En vanaf dan is het verhaal van Frank Vander Linden ingezet. Over de dames die hij wel wou in het leven maar die hem niet wilden. Over pijnlijke breuken in de liefde. Over de liefde voor zijn kinderen. Bij ieder nummer geeft Frank ook duiding. Hij polst regelmatig of het niet allemaal te deprimerend wordt en gaat dan gewoon op hetzelfde elan verder.
Vanaf Genees Mij komt ook David Poltrock erbij om Frank te ondersteunen via het klavier. Maar dezelfde tred wordt aangehouden. “Nu een nummer om jullie op te vrolijken, het heeft als titel Weeskind.”
Ondanks het feit dat de nummers diep gaan en je de pijn kan voelen en proeven, weet Frank er wel de sfeer in te houden aan de hand van zijn bindteksten. Een verhaaltje, een grapje, mensen lachen. Mensen lachen hartelijk. Maar af en toe ook om even de gevoelde pijn eraf te schudden.
Het lijkt erop dat Frank veel heeft gevoeld in het leven. Van bitter verdriet tot waanzinnige vreugde maar dat laatste, vermoedelijk, op een ingetogen manier. Op één of andere manier is hij erin geslaagd om daar allemaal mee om te gaan en gelukkig voor ons is hij een begenadigd schrijver. Het resulteerde al in heel veel mooie songs.
De vraag is maar of het wel kies is om hier van te genieten. Hoeveel ellende moet een mens ondergaan om aan de hand daarvan een publiek te entertainen? Vermoedelijk zullen al die nummers bij het schrijven ervan wel een therapeutische werking hebben gehad. Enerzijds kan het meeluisteren bij verdriet gênant zijn, maar anderzijds is hij de man die er mee naar de zalen trekt en aardig wat volk weet te verzamelen om te komen luisteren. Want als je hem aan het werk wil zien, moet je je reppen. Reeds veel concerten zijn uitverkocht en waar er nog tickets zijn, gaat het vaak om de laatste. Je vindt zijn concertagenda onderaan deze review.
Frank was in de Grote Post te gast op uitnodiging van serviceclub Marnixring die als doelstelling heeft om onze taal en cultuur te koesteren. En voorzitter Filip Tavernier zei het reeds bij de inleiding: “Frank Vander Linden maakt onze taal muzikaal.” En daar is geen woord van gelogen.
Hij sluit zijn set af zoals hij die begon: als een troubadour in de zaal, tussen de mensen.
We maken ons sterk dat de zelfmoordlijn noch de apotheek van wacht te Oostende meer werk had dan anders, na het optreden van de heer Vander Linden. Dat komt omdat hij de koning is van het subtiele spel dat ‘de lach en de traan’ als naam draagt. Slaan en zalven. Tegelijkertijd.
Dank voor deze prachtige avond, Frank!
De volledige playlist van de avond:
Irene – Gebrek aan jou – In De Waszaal – Dit Is Mijn Huis – Patti Blues – Ik Wil Niet Dat Je Het Koud Hebt – Zonder Verlangen – Warmte – Verdwenen Vrienden – Genees Mij – Jeroen Brouwers – Kim Is Dood – Weeskind – Autodief – Je Kwetst Me Want Je Bent Niet Van Mij – Het Is Maar Verdriet – En In Gent – Ik Dacht Aan Een Vrouw – Nooit Genoeg – Elke Dag Een Beetje Wijzer – Ergens Onderweg – Liefde Komt Vanzelf.
Frank Vander Linden op Facebook
Concertagenda