Het gaat hier niet om Flying Colors, de supergroep met leden van onder andere Deep Purple, Dream Theater en Spock’s Beard maar wel om het Australische viertal Flyying Colours dat dit jaar hun tiende jubileum viert. Heel productief is het viertal niet want ze brachten tot nu toe slechts drie ep’s uit. Dit jaar verscheen ook hun derde langspeler You Never Know. Maar wat het viertal op de markt brengt klinkt altijd wel heel uniek en fris.
In het uitverkochte Trix Café mocht de band bewijzen of ze live ook zo indrukwekkend klinken als in de studio. Terwijl de thermometer buiten 28 graden aanwees, klom de temperatuur in het café tot een eind boven de 30. En dan moest het optreden nog beginnen…
Zonder verdere verklaring moesten we vaststellen dat de band bassiste Melanie Barbaro thuis had gelaten. Er werd niks over gezegd en haar baspartijen werden opgenomen (samen met enkele synth flarden) door een backingtrack. Blijkbaar is haar aandeel in de groep niet zo groot, of dat nemen we dan maar aan. In elk geval aan de live-sound was het niet te merken dat Barbaro er niet bij was.
Het trio klonk overweldigend, ook al was zanger Brodie J Brümmer de dag ervoor flink in de Belgisch bieren gevlogen. Openen deden ze met het dromerige en indrukwekkende pareltje Goodtimes; shoegaze getinte dreampop waar we wel wat invloeden van Lush, Ride en jonge The Jesus And Mary Chain in hoorden. Brümmer zong meestal samen met gitariste Gemma O’Conner waardoor de vocale harmonieën waanzinnig knap klonken, zeker in combinatie met de geweldige gitaarpartijen – die meestal heel subtiel klonken voor een shoegaze band – en het energieke drumwerk van Andy Lloyd-Russell (die ook de backingtrack perfect afstelde).
De set bestond uit oud en nieuw werk. Er werd teruggekeken naar de eerste ep’s met Wavgravy, Running Late en het zalige Long Holiday uit de debuutplaat Mindfullness. De meeste nummers kwamen echter uit de meest recente plaat en haar voorganger Fantasy Country. De band bracht vooral straffe dreampopsongs die door het live drumwerk meer body kregen. Het waren eigenlijk allemaal hitjes.
Uitzondering was het instrumentale Eyes Open dat een verbluffende psychedelische shoegaze trip werd. De originele synthklanken werden volledig weggeblazen door het gitaarwerk van O’Conner en Brümmer. Dat was ook het geval bij afsluiter Oh waarvan de tekst enkel bestond uit de titel, door Gemma zachtjes in de micro gefluisterd terwijl de shoegaze wall of sound het café vulde.
Na een knappe set van bijna een uur verdween het trio van het podium. Geen bisnummers helaas want we konden echt nog wel wat meer Flyying Colours gebruiken. Het publiek ging massaal naar de merch stand waar helaas geen cd’s of vinyl te vinden waren aangezien de band de valies met al hun merch “kwijt” was. Een spijtige zaak want ze hadden heel wat kunnen verkopen na dit fantastische concert.
In eigen land heeft de band net een tournee achter de rug als support act van Slowdive die helaas niet naar ons land komen. Flyying Colours kon de pijn toch wat verzachten met hun bezoek aan ons land.
