Waarom we zoveel naar concerten gaan zegt u? Dat antwoord is eenvoudig. We zijn graag van ons melk en we worden graag betoverd door onverhoopt straffe optredens van artiesten met de hand op het hart. Zoals die keer in de Rotonde van de Botanique op 4 november 2023. Daar zorgde Oberbaum voor, maar wat Fazerdaze voor elkaar bracht, was zelfs voor de doorwinterde recensent nauwelijks te vatten. Fazerdaze is de band van de 30-jarige Nieuw-Zeelandse gitariste en componiste Amelia Murray. Fazerdaze was in 2017 ‘the talk of the town’ met een lyrisch onthaalde debuutplaat Morningside en een videoclip met ruim 20 miljoen views. En dan verdween de band van alle radars. We lazen dat het met een burn-out en zware relationele problemen te maken zou gehad hebben. Fazerdaze was weg gefazerdeemsterd leek het wel. Na 5 jaren satellietstilte was Amelia plots terug eind vorig jaar met de ep Break!. En nu toert ze even in Europa in grote steden met uitverkochte zalen. En ze doet dit op het podium in haar eentje.
Fazerdaze is normaal een kwintet maar de muziekwereld geeft muzikanten geen tweede kans. Wie een paar jaar uit de kolkende draaimolen stapt bestaat voor de sector niet meer. Amelia, afkomstig van Wellington, woont nu in Auckland en schreef Break! helemaal alleen tijdens covid en ze zei hierover een paar dingen in het slotgedeelte van haar optreden. Schrik is nooit een goede raadgever maar wie kan het haar kwalijk nemen dat ze solo kwam toeren? Wat als een dure tour mét band de muzieksector gelijk zou geven en er geen haan meer naar haar kraaide? In Brussel stond ze te spelen voor een stampvolle Botanique en het ongeloof dat een volle zaal volledig gek werd van haar optreden deed haar pretoogjes heerlijk fonkelen. Hierover hebben we nog veel te vertellen maar eerst toch even alle aandacht voor een dame met de toch wel prachtige naam Lucie Rezsöhaz. Akkoord, de familienaam bekt niet zo fel en dat is artistiek lastig. Oberbaum is goed gevonden als alternatief en het is inderdaad ook een brug in Berlijn. Ze heeft daar ook lang gewoond en dan mag dat. We bedoelen dat ze in Berlijn woonde, niet onder die brug.
Het is een klassiek geschoolde jazzpianiste en we kregen dus nummers voor zang en piano te horen. Luister zeker eens naar The Absence Of Misery, haar debuut dat dit jaar werd uitgebracht. Het lijkt anno 2023 onbegonnen werk als pianiste om nog origineel vanonder de pianovleugels uit te komen maar Lucie slaagde daar wonderwel in. Het feit dat ze de gave heeft om heerlijk wegfladderende pianosongs te schrijven en daar nog eens heel mooi over te zingen hielp hierbij. Ergens onderweg kwam de bakker in haar naar boven toen ze het had over het bakken en afwerken van een taart in Cherry. Dat was uiteraard een metafoor voor iets dat je overkomt en een gewone avond in een bijzondere avond verandert. Een geslaagde cover van Andy Shauf konden we ook noteren. Ze had enkel haar stem en haar piano, wat voor minder variatie zorgde dan op plaat, maar dat lijkt me een bewuste keuze en als kind aan huis weet ze best wel wat werkt en niet werkt in de Botanique. Lucie was immers bijlange niet aan haar eerste passage bezig. Het was zeker haar laatste niet.
Fazerdaze solo op een podium, hoe werkt zoiets? Amelia was gewapend met een laptop die een paar bandleden deed vergeten, een stem die uit de hemel leek te zijn neergedaald en een resem effectenpedalen die haar stem ondermeer loopten tot background vocals. Een immer sfeervolle lichtshow deed de Nieuw-Zeelandse baden in een lichtzee van hoop op een geweldige toekomst. Ze sloeg er een concert lang in veel variatie in de set te stoppen, muzikaal én verbaal met toffe bindteksten. Zo dacht ze dat het haar allereerste show in België was, wat ze ook als dusdanig op haar instagram verhaal had geplaatst. Maar in mei 2017 speelde ze op Dok Noord. Haar zus, ook aanwezig in de zaal want getrouwd met een Belg, had haar een berichtje gestuurd: Did you forget about Gent? Haar oeuvre bestaat uit 2 ep’s en een full album, op zich een magere oogst op 9 jaar tijd, maar hierboven staat waarom dit zo is. De setlist was wel heel evenwichtig opgesteld en de fans van het eerste moment konden hun hartje voldoende opladen. Ze was in de wolken met de overvolle zaal en het feit dat ze alle gezichten zo mooi kon zien in de Rotonde. Achteraf vertelde ze ons dat dit de mooiste zaal is waarin ze ooit heeft gespeeld. “I wanna thank all the fans who didn’t forget about me and all the people who are just reaching out to me for the first time”.
Het titelnummer van de recente ep Break! was de opener van het optreden en al meteen een bom van jewelste, eentje voor fans van gitaarrock uit de gouden jaren negentig, gehandtekend door de dames van Magnapop en Veruca Salt. Ze nam ons echter snel 9 jaar terug in de tijd met 2 kleppers van haar zelfgetiteld debuut. Tired Of Waiting is vintage Fazerdaze. Haar nummers combineren steevast ingrediënten uit de schuiven indierock, dreampop en shoegaze. Dit nummer bijvoorbeeld had zomaar van The Jesus And Mary Chain kunnen zijn, ware het niet dat de geweldige stem van Amelia steevast zalvend en Lush-like opwindend klinkt. En over opwindend gesproken…. Al eens over nagedacht waar Nilüfer Yanya haar mosterd heeft gekocht? Luister maar eens naar het fenomenale Reel.
Elk nummer klonk anders en dat is uiteraard op de platen ook zo. Jennifer was Duyster-materie in de stijl van Red House Painters. Ze is fan van Nirvana en het nummer Somethink deed ons niet alleen door de herhaaldelijk terugkerende Something In The Way aan legende Cobain denken. De tristesse die het nummer uitstraalde was beklijvend en deed ons tranen in de ogen krijgen. Dat was ten tijde van Nevermind niet anders. “Something in the way you hate me. Something in the way you don’t”.
Het geweldige Little Uneasy was Slowdive voor gevorderden en een dijk van een nummer, geplukt van haar felbejubelde Morningside. De titel van die plaat verwijst naar de wijk in Auckland waar ze woont. Ook Bedroom Talks werd van die plaat geplukt en Shoulders uiteraard. Toen ze dit nummer aankondigde werd iemand vooraan compleet gek. Amelia en een volledige Rotonde kregen net niet de slappe lach. Het was lang niet de enige keer dat enkelingen volledig door het dak gingen bij de aankondiging van “hun” favoriete nummer. Het was ook rond dat moment dat ze even terugging naar haar jeugdjaren en herinneringen ophaalde aan die momenten dat ze met haar zus roggen ging spotten. “I just love them. Stingrays are my favorite animals”.
We kregen een paar nieuwe nummers te horen. Bigger is een schoolvoorbeeld van het enorme schrijverstalent dat Amelia kenmerkt. Als dit een voorsmaakje van de nieuwe plaat zal zijn kennen we alvast een kandidaat plaat van het jaar. De fuzz die door de song zoemde was zo verslavend en het maakte het nummer onweerstaanbaar groovy. Sleeper was dan het gedroomde slaapliedje en een ultieme bedroom-parel. Amelia is een denker en ze overdenkt de dingen te vaak. Daarover schreef ze alweer een killersong, Overthink It. Het staat ook op het prachtige Break!. Geweldige riffs en een heerlijk half rappende zangstijl kleuren deze parel.
“I was losing the edge of myself so I drew a line. What I became was your blur. I let myself get lost in you” is een prachtige strook tekst die we hoorden passeren tijdens het heerlijk wegdromende Flood Into. Zo kreeg elke song een aparte klankkleur maar was het geheel een grandcru gerecht. Winter zat diep in de finale en klonk melodisch bekeken veel zomerser dan de titel deed vermoeden. Boegeroep kregen we dan te horen. Amelia kondigde haar laatste song aan. Het was uiteraard alleen maar ironisch protest want iedereen wilde vooral aantonen dat Fazerdaze zo straf was dat niemand al zin had de uitgang op te zoeken. Dat slotnummer met de miljoenen youtube-views, Lucky Girl, werd opgesmukt door de uitgelaten fans die massaal en zonder aansporing met ritmisch handgeklap een gepast eindsalvo breiden aan een heerlijke avond muziek op het hoogste niveau. Fans het refrein aan de merchandise-stand horen neuriën, dat is iets wat we zelden meemaken.
Amelia maakte solo zoveel indruk dat we het eigenlijk bijna jammer zouden vinden haar de volgende keer mét band te zien. Overdonderd als ze was kon ze alleen maar vertellen dat ze met een bang hartje vanuit het veilige Nieuw-Zeelandse groen naar de drukke Europese steden met volle zalen is afgezakt. “The response is so overwhelming”. We kunnen het ons niet herinneren een artiest te hebben gezien die dankbaarder was voor de ontvangst en de interactie met haar publiek. Amelia Murray is misschien wel de meest charismatische en warmste artiest die we dit jaar ontmoet hebben. Daarenboven mogen we haar optreden zelf ook het label ‘nogal onvergetelijk mooi’ toebedelen. “We were all happily fazerdazed!”
