Er zijn zo van die avonden waarop je na een optreden huiswaarts keert met een uitgelaten “Hoe zalig was dit?”-gevoel. De van de VierNulVier balzaal naar de Charlatan verplaatste Democrazy-avond verwoordde woensdagavond laat op alle vlakken het net beschreven gevoel. Nu we er aan denken, dat verwoorden dient hier en nu te gebeuren. Hoe intens mooi de Deense band Eee Gee klonk proberen we uit de recensiedoeken te doen maar we maken hier eerst veel tijd en ruimte vrij voor een verbluffend sterk optreden van een onbekende en sinds woensdag erg beminde gitariste/violiste uit Los Angeles. Laena Myers is haar naam. Ze heeft muziek gemaakt onder andere namen zoals Laena Geronimo, Laena Myers-Ionita en Laena M.I.
Ze zette zich onder de Geronimo-variant al op de kaart van alternatief L.A. als bassiste bij The Like in 2005. Ze heeft meegewerkt op niet minder dan 65 singles en albums van diverse artiesten. Ze is een graag geziene muzikante omdat ze multitaskt en een indrukwekkend palmares kan voorleggen. Ze is een veelzijdig artiest die 8 jaar vioollessen kreeg van operazangeres en vioolvirtuoze Anna Libefort. Ze speelde als tiener onder meer ook in het Junior Philharmonic Orchestra of California. De grootste namen bij wie ze speelde zijn Ty Segall, White Fence, Shannon Lay, John Frusciante (viool) en Queen Kwong en Death Valley Girls (bas).
Uiteraard mogen we in dit lijstje haar eigen bands Raw Geronimo en het recente Feels niet vergeten. Dit alles om even te duiden waarom het niet zo verwonderlijk was dat ze een felle indruk op de zaal achterliet. Dat deed ze sowieso al omwille van haar verschijning in fel rood. Alles aan haar was felrood, kledij, lippen, haar. Het optreden zelf was al even vurig en volledig gewijd aan haar gloednieuwe soloplaat LUV (Songs Of Yesterday).
Waar ze van nature geschoold is om in alternatieve gitaarbands te spelen kan ze een ander aspect van haar aan de oppervlakte doen komen in haar solowerk. Opener LUV is een verstilde emotionele parel met een warme akoestische gitaar. Haar stem gooide ze een optreden lang in een effectenpedalenloop en haar backing track zorgde voor de nodige synth-ondersteuning. Heerlijk hoe ze aan het einde voor een psychedelische outro zorgde op haar viool.
Het werd zo voortdurend van het ene instrument naar het andere grijpen en dan kwamen backing track en stemloops wel aardig van pas. Bijzonder fraai was ook de belichting door Kato Van Het Licht die middels een zijdelings wit licht voor de beste lichteffecten ooit zorgde in de Charlatan. Dat gaf een heerlijk extra cachet aan de rode gloed die van Laena afstraalde. The Choir was een zomers kampvuurmoment waarin ze haar andere troef, haar stem, mooi etaleerde. Ze zong half fluisterend en half hoog maar toch bedaard uithalend wat los van de combinatie viool-gitaar voor een geluid tussen Patti Smith en Lou Reed zorgde. Elk nummer raakte ons enorm. “My songs can be mad or sad but all these emotions are quite okay I guess”.
Het zinnetje “Is it strong to pretend to be strong” in jawel Strong greep ons erg aan. De vrolijke cadans in het nummer werd volledig omsingeld door een schizofrene gitaar die in een schaars moment haar geweldige muzikale bagage onderlijnde.
Eén van de hoogtepunten was ongetwijfeld het bijzonder fraaie en erg donkergekleurde Reflectors. “Resentment is the cancer of our dreams and love is letting go sometimes it seems”. Hier werden de zangpartijen dramatisch ingezongen en het nummer klonk als Tempers. We zijn grote fan van Jasmine Golestaneh dus dat kwam even goed uit zeg. De viool aan het eind klonk snerpend emotioneel.
Bouquet was een alweer akoestische parel over een verlaten bloemenpracht in een veld na een bruiloft. Ook slotnummer Sunflowers stond symbool voor haar voorliefde voor felle kleuren.
Het design van de t-shirts met het opschrift op de mouw “Give ‘em Hell” was een trekpleister aan de merchstand net als haar zelfgemaakte sieraden. Give ‘em Hell zat als nieuw hoogtepunt diep in de finale. De beklijvende zang over de heerlijke akoestische maar met veel gevoel aangesneden gitaar klonk als een tijdloze parel. “I pray that I am ready and able to put my cards down on the table”.
Laena Myers is méér dan klaar om haar troeven uit te spelen. Ze raakte ons van de eerste tot de laatste noot en deed ons alle zorgen na een werkdag vergeten.
Het contrast met de podiumopstelling bij het Deense Eee Gee kon nauwelijks groter zijn. Een 5-piece verscheen op het al niet grote podium en zeker zangeres Emma Grankvist en haar bassiste vielen meteen fel op in een turquoisekleurige strakke outfit. De 3 mannen uit de band waarvan gitarist Simon jarig was, droegen een soort Back To The Future-achtig ruimtepak. Eee Gee is eigenlijk het eenmansproject van de 31-jarige Grankvist die muziek met de paplepel meekreeg. Haar vader maakt(e) gitaren en haar moeder speelde en zong nog op Roskilde. In 2019 had ze nog een electropopduo Young Tiger. Hoewel het duo behoorlijk succesvol was, koos Grankvist ervoor om haar solo ambities te verzilveren.
Winning kwam 2 jaar geleden uit en eind vorig jaar kwam opvolger She-Rex al voorbij gefladderd. Beide albums werden bejubeld en gelauwerd. In haar thuisland is de Deense een heuse ster. Dat bleek vooral uit de ingestudeerde en wat klinische start van de set. Er leek weinig ruimte voor interpretatie hoewel de bedwelmende stem van Emma eigenlijk alles rondom haar in het niets deed verdwijnen.
Na Maja en Amalie van Myrkur werden we nu opnieuw volledig van de vocale Deense sokken geblazen. Verbazingwekkend hoe Emma die hoge noten zonder één hapering wist vast te houden. De band komt net uit een headliner-tour in Denemarken en de set was nog op grote toeschouwersgetallen berekend.
Space Anxiety was wat verrassend de opener. Verrassend omdat het de afsluiter van de nieuwe plaat is en een erg rustige aanhef kent. Dan barstte een Lana Del Rey-refrein los. Haar stem is minder zwoel en raadselachtig maar erg zuiver. Loepzuiver.
How To Heal A Friend volgde meteen en is een onvervalste popparel. Het er aan te linken How To Break Up With A Friend volgde vier nummers later en was een hartverwarmende ballad. Emma is grote fan van Fiona Apple en Radioheads Kid A hoewel we die invloeden nooit in de songs hoorden doorschemeren. Verwijzingen naar Abba en zeker The Cardigans deden dat des te meer. School Reunion liet dan een ander aspect van haar de vrije loop. Er schuilt af en toe een Roisìn Murphy in haar, lage stem die overgaat naar hoge tonen in een theatraal refrein.
Alles wat het eerste kwartier passeerde was van heel hoog niveau. Wie zich afvraagt waarom de bandnaam zo hard lijkt op Bee Gees werd compleet gek bij de aanzet van More Than A Woman. We weten niet of dit nummer op verzoek of uit humoristische overwegingen op de plaat belandde, maar het is een soort soulversie van de giga hit van de Gibb broers en een verdomd straffe versie bovendien. Hoe breed uitgesponnen veel nummers ook waren met veel synths en drums, het waren vaak de rustiger momenten die het meest imponeerden. Titelnummer She-Rex was een akoestisch onderonsje tussen de gitarist en de toetsenist die even op de voorgrond mocht treden met een extra gitaar. Een vocaal bijzonder sterke prestatie van la Grankvist zorgde voor een nieuw hoogtepunt van de avond.
Ghost House zweefde wat in Midlake-sferen met een hoge Nina Persson-twist in de zang. We hebben dit jaar onze portie zanggodinnen al gehad en we schrijven nu al op dat Emma Grankvist in de top 5 zal eindigen dit jaar. Ze is een verbluffend beklijvende zangeres. Een duo van de debuutplaat mocht dan een huppelend einde breien aan de reguliere set. Killing It en titelnummer Winning lieten inderdaad een meer popgericht geluid horen. We zijn van mening dat de songs op She-Rex een hoger niveau halen dan het debuut.
Het eerste bisnummer was een a capella sing-a-long van de voltallige band vooraan op het podium. Did You Ever Love Someone toonde alvast aan dat ze allemaal over een meer dan gemiddelde stem beschikken. Niet dat het veel uitmaakte want we kregen alweer tranen in de ogen van Emma’s emotioneel wapen.
In schoonheid eindigen was geen probleem. Promise To Pick Up The Phone is absolute top 3 van Eee Gee en een gigantische “Why o why is dit geen wereldhit” schoot door onze hoofden.
Naarmate de set vorderde werd Emma Grankvist losser en beminnelijker. Haar lach is ontwapend en we hadden echt het gevoel dat ze zich goed voelde tussen het Gentse publiek. Als je ons ooit belt Emma, beloven we de telefoon op te nemen. We gaan niets zeggen, we laten je gewoon zingen. De Charlatan was bedwelmender dan ooit. Laena en Emma waren echt wel Charlatans Angels.
LAENA MYERS: instagram
EEE GEE : instagram
Kato Van Het Licht: instagram
Democrazy: instagram