Foto’s: Hannelore Dieleman
“Will the real Slim Shady please stand up?” Dit lazen we op het t-shirt van zanger Niels Elsermans van het Antwerpse Disorientations. Ze mochten na Tivoli, ook in de AB openen voor DIIV. En dus bevonden ze zich plots voor een volle grote zaal rechtstaande mensen in Belgiës mooiste muziektempel. En ze deden dat goed met hun postpunk met newwave-invloeden, stevige gitaren, goede klank (weinig licht) en een prima frontman, die kwaliteit in zijn keelgat huisvest. Ondersteund door een strakke, introverte band, bracht Elsermans een potige selectie uit de oudere en enkele nieuwe nummers (o.a. Not Here) van het te verschijnen Lost Today (uit bij Pias op 19 april 2024). Nog te zien in de Trix op 10 mei, en daar zal nog wat meer volk opdagen, na deze prima prestatie met Close To Disappearing als afsluiter.
Voor DIIV startte, werden we met een video ondergedompeld in Soul-net, een Orwelliaanse parodie op de welzijnsindustrie die geld verdient aan het behandelen van symptomen, zonder de oorzaken te willen zien in onze wereld die zichzelf vakkundig in de vernieling rijdt. “Soul-net offers transformative solutions for personal and societal issues.” Zo werd het concert van DIIV aangekondigd – door een AI-aandoende anchor – als een ervaring die je leven zal veranderen (maar de wereld niet).
De nieuwe plaat van DIIV, die in mei verschijnt, belooft dus een dystopische conceptplaat te worden.
Sinds Colin Caulfield in 2017 op de bas verzeilde vond DIIV zichzelf op het album Deceiver opnieuw uit: zware distortionpartijen voor de gitaren, diepe bassen, kwetsbare maar vastberaden zang. De New-Yorkers adopteerden het My Bloody Valentine-geluid in hun steeds sterker wordende songs.
Like Before You Were Born opende de set: knappe song, perfect geluid, band gefocust. Oudje Under The Sun volgde.
Zachary Cole Smith vermeed zijn rol als frontman, zijkant van het podium, vaak half weggedraaid van de intimiderend grote zaal. Smith spreekt liever door zijn muziek dan tussen de songs in de micro. De video’s op de achtergrond, bij de oude songs lofi beelden van de band, bij de nieuwe songs clips met tekst, leidden de aandacht wat af en lieten de band rustig focussen op de muziek.
Brown Paper Bag is een knappe nieuwe song en gaat over het gevoel verloren te zijn. Technisch gefrunnik haalde het tempo wat uit het eerste deel van het concert, met de schaarse mededeling van Smith: “It’s got to be right.” Het publiek bleef geduldig en liefdevol. Het nieuwe nummer Soul-net begon op een verknipte trage hiphopbeat, maar was toch shoegaze pur sang. “I’ve lived through pain”, Smith spreekt blijkbaar uit ervaring. Veelbelovende nieuwe track en de tweede single uit de komende langspeler.
Frog In Boiling Water, de titeltrack voor het nieuwe album, deed in de break aan Sonic Youth denken en was somber over onze wereld: “Wasted all the commons. Looted golden calf.” Spreek het maar eens tegen als je na het concert tussen de daklozen laveert die voor de etalages van de flagstores en boetieks op de grond proberen te slapen.
Met Taker, Between Tides, Blankenship en Acheron, allen uit het meesterwerk Deceiver, steeg de temperatuur bij de band én in de zaal: er vloog al eens een toeschouwer crowdsurfend het podium op. Bassist Caulfield en co-gitarist Andrew Baily stalen de show vooraan op het podium en trokken de zaal op gang met hun steeds wildere enthousiasme, gekke bekken (Baily) en zwiepende haren (Caulfield).
Voor de bissen kregen we nog een clip met de door elkaar morfende gezichten van de bandleden. De band en Smith keerden meer ontspannen terug op het podium met Horsehead, dan een nieuw nummer, Raining On Your Pillow, en tot slot ook Doused, het nummer dat de band in zijn begindagen deed opvallen en goed is voor het slotfeestje in de zaal.
We kijken heel erg hard uit naar de nieuwe plaat van DIIV, Frog In Boiling Water. Eind mei is het zover. Met hun halve en premature albumvoorstelling in een (opgeschaalde) volle grote zaal van de AB, zwaaien de deuren naar het indie-godendom open voor deze bijzondere band. Tijdens de zomer touren ze uitgebreid in de US. We zien ze graag – enkele verkiezingen later – volgende winter nog eens terug met een volwaardige voorstelling van het nieuwe album. Het valt te vrezen dat de dystopie van Soul-net dan nog meer de realiteit zal zijn. Maar alleen de allergrootsten puren uit een puinhoop grote kunst.
