Wat een lumineus idee om tijdens deze barkoude centrale verwarmingsdagen Gentse hardcore postpunk te serveren in jawel De Centrale. Het was bakske vol dus verwarming was er met hopen. We kregen eerst Ronker voorgeschoteld en de main dish luisterde naar de naam Crowd Of Chairs. Het werd een avondje vol blije gezichten, bier uit vaten, luide gitaren, nog luidere gitaren, advies over sportschoenen en atletische drum- en andere prestaties.
De mannen van Ronker hebben op korte tijd al behoorlijk wat furore gemaakt, getuige daarvan de afgeladen volle zaal. Jean en Bram smeten zich volledig op gitaar en bas, Bennie mepte zich het pleuris achter de drumvellen en de one-man-show van zanger Jasper uit Gent wettigde het predicaat “frontman om vrolijk van te worden”. Refereren aan de Bleach-sound van dat bandje uit Seattle van weleer kan altijd op applaus rekenen en het eerste deel van de set was zo een grungy postpunk met veel weerhaken. Jasper moet in zijn vrije tijd workshops parcours organiseren want elke halve tegel ruimte is goed genoeg om een hoogteparcours uit te dokteren. De man liep eigenlijk onafgebroken risico op enkelverstuikingen en erger.
Er was zo een moment – ergens rond Militia – dat hij op de rechtop gezette monitor een verhaal vertelde over zijn Nike schoenen. Hij sneerde even naar de Korn-hit van weleer, A.D.I.D.A.S.(All day I dream about sex) en zei dat wie Nike draagt daarentegen wel hete pret in bed beleeft. Zijn liefje stond naast ons en reageerde gevat met “zoet, ik heb mijn Adidaskes aan”…. We waanden ons bijna op de set van Married With Children. Solid was dan weer zo een nummer waarbij we ons afvroegen welke richting het nu zou uitgaan, het flirtte nogal met stonerrock maar dan de loggere lagen daarvan. Ronker kwam met alles weg want de band is uitstekend ingespeeld en de eerste vette moshpit van het jaar was ook een feit onder leiding van orkestmeester Jasper.
Hools was erg interessant, we hoorden een band aan het werk die opgegroeid is met de alternatieve gitaarstromingen van 20 jaar geleden. At The Drive-In iemand? Jazeker! The Spirit That Guides Us? Ook! Het feit dat Jasper voorovergebogen over zijn microstatief het betere gekeelde varken imiteerde – er werden geen dieren misnoegd en mishandeld (er vlug even bij vermelden) – maakte de nostalgische trip een stuk bevattelijker. Shame injecteerde de sound met een scheut krautrock en Jasper was het beu zijn monitor telkens goed te zetten en liet zich dan maar optillen tot aan het ijzeren gebinte van de lichtapparatuur. Wat een bengel! Zijn lief gaf geen krimp, hij was kennelijk niet aan zijn proefstuk toe.
Old Reliable sloot de begeesterende set af en de conclusie van de avond was vooral dat het niet lang meer kan uitblijven tot de band een ‘ronkerende’ naam is in het Vlaamse rocklandschap. Of schrijven we beter ‘ronklandschap’? Hun sound staat nu al als een huis en met de fratsen van de zanger kunnen we ook wel even verder. “We hebben exclusieve merch mee, koop da ne keer gasten, dan zijn we sold out.” IJzersterk optreden!
De lat lag dus hoog voor ‘hoofdlijner’ Crowd Of Chairs. Er zat weinig anders op dan meteen een stevige beuk in de strijd te gooien. Let wel, ze hebben daar de geknipte muzikanten voor in het team. Manu Mahie is een certitude voor Olympisch drum-eremetaal en de flanken werden ook gisteren pijlsnel afgelopen door Mitch Van Laecke (gitaar en zang) en Benjamin Caes (bas en ook Ohio Mark-lid). De beuk erin? Toch wel want Money Pits en Becalm, opener van de nieuwe ep Defluencer, zijn uit het beste beukenhout gesneden. De overgangen bij een noodzakelijk kortstondige adempauze liepen stroever dan bij Ronker, maar we wijten dat vooral aan de drang om moordend precies en voortdurend gefocust te blijven.
Aan sterke nummers overigens geen gebrek. Become is een vrij lang nummer dat een eigen leven leidde en met een eerder funky ritmesectie wordt opgewekt om dan stelselmatig postpunkbloed te kweken. Het was misschien wel het sterkste nummer dat we vanavond gehoord hebben. Het soort ‘over mijn lijken’-nummer dat het publiek echt wel in vervoering bracht. Mitch vond ons stil, maar we waren gewoon hard aan het genieten.
Het was niet het enige foutje waarop we hem konden betrappen. Zo dacht hij dat de uppercut Lemonface het laatste nummer was, tot Manu hem kordaat de les spelde. Lemonface verzoent It It Anita met Hüsker Dü, niet dat er een verstandhoudingsproblematiek bestaat tussen beide bands, we willen hier geen polemiek starten. Het is ook weer dat soort nummer waarin Manu resoluut door de song “youfft” als de gesmeerde bliksem. Afsluiter van dienst was Ibogaine van het ruim vijf jaar oude Fuck Fuck Fuck. Meer rechttoe rechtaan en meer Jesus Lizard dan de complexere nieuwe nummers en daarom uitstekend geschikt als afsluiter. Jammer dat de band niet terugkwam voor een toegift want De Centrale had er nog veel zin in. Maar laat dat net een goed teken zijn. Het is tenslotte altijd leuker de ‘chairs’ aan de kant te zetten en ruimte te maken voor een Crowd Of Cheers.
Gent moet zich niet meteen zorgen maken. We hebben wel geen stadsmuur, maar de bands van vanavond zijn al de funderingen van een wall of sound die een versterkte burcht op zich vormt. Zet daar nog bands als Mind Rays en Pink Room bij, en we hebben een oninneembare vesting die de sound of the Gentse underground kleur en reliëf geeft. De mannen van Crowd Of Chairs waren overigens heer en meester in hun rol van omgekeerde influencer. Ik zag ook niemand op zijn of haar gsm bezig, het werkte dus. Oké oké het lief van Jasper heeft het thuisfront laten weten dat hij ook dit concert overleefd heeft.
