Corinne Bailey-Rae uit Leeds zag in 2006 op 27-jarige leeftijd haar wereld totaal veranderen door de superhit Put Your Records On dat op haar zelf getitelde debuut stond. Haar plaat belandde op nummer 1 en daarmee was ze slechts de 4de vrouwelijke artieste in Engeland die dit huzarenstukje voor elkaar kreeg. In 2008 en 2012 won ze een Grammy Award. Deze grote mevrouw is nu 45 jaar en bracht eind vorig jaar een plaat uit die op de shortlist stond voor de Mercury Prize voor Album Van Het Jaar. Waar Corinne komt veranderen regendruppels in goudschilfers. De weergoden wisten dit kennelijk, want het einde van de wereld leek nabij in het Rivierenhof in Deurne waar ze dit album voor het eerst in ons land kwam voorstellen.
Het was ten andere ook pas haar vijfde optreden in België, het laatste was op Moods!, zowat 7 jaar geleden. De regen kwam met bakken uit de lucht maar om de één of andere miraculeuze reden stopte het met regenen toen Corinne en band aan hun optreden begonnen. Voorprogramma Ão daarentegen moest de regenkelk tot de bodem ledigen, althans de dappere concertgangers die terecht ook de buzz rond deze band live wilden ervaren. De band zelf stond droog, want ook in een bos hebben podia een dak. Hoogtijd overigens dat we de band ook eens live aan het werk zagen. Het werd de start van een intrigerend en beklijvend avondje muziek op erg hoog niveau.
De band startte ultra zwoel met Vazio. Het nummer begon als een natte droom – het regende hallooo – met de fluisterende gitaar van Siebe Chau en de verleidelijke stem van Brenda Corijn. De subtiele percussie van Bert Peyffers en dito soundscapes van Jolan Decaestecker waren een concert lang de voedingsbodem voor al het fraais dat Corijn over de natte Rivierenhofnarren liet dwarrelen. Ão is puur taalkundig Portugees en is iets pijnlijks, iets moois, iets treurigs, een uiting van verwondering of gewoon totale onzin. Het is een nasale klank en Brenda heeft Mozambikaans-Portugese roots en haar muziek vertoont raakvlakken met Lucrecia Dalt. Verwacht je aan Zuid-Amerikaanse gitaarklanken, een ambient-universum van pedalen en cassettes en groovy percussie.
Percussionist Peyffers leek overigens in de bewegingsleer te zijn gegaan bij Alex Lázaro, de drummer van Dalt. De band straalde iets tegelijk rusteloos als rustgevend uit. Het is live een heuse trip en we konden niet anders dan vol bewondering luisteren naar de zang van Brenda die ze met gedoseerde sensuele danspasjes ondersteunde zoals in Speak. Ook in het ultieme slot van het beklijvende concert was de combinatie tussen de strelende aanslagen van Peyffers en de hartstochtelijke stem van Corijn van een hoog niveau. Mulher klonk nooit Westers maar wel steevast modern. De afsluiter op de plaat was ook de afsluiter in het Rivierenhof. We weten het ondertussen al zeker, we kunnen niet wachten om More te zien van Ão.
Corinne Bailey-Rae stond geboekt tot half 11 en we waren benieuwd hoe ze haar episch album Black Rainbows zou integreren in de set. Corinne kwam in een beeldig lang rood kleed op en haar weelderige haardos en sprekende lieve ogen vielen meteen op. Brenda had daar al een allusie op gemaakt. “We ontmoetten Corinne tijdens de soundcheck, en jongens toch, wat een lieve vrouw!” De ‘Rae’ in haar naam is eigenlijk die van haar overleden echtgenoot (2008, incident met een overdosis methadon en alcohol). Op twee jaar tijd wereldberoemd worden én je partner op zo een manier verliezen, het moet wat met haar gedaan hebben. Misschien een verklaring waarom The Heart Speaks In Whispers slechts in 2016 uitkwam. Zeven jaar later was er dan Black Rainbows.
Blazers en uitbundige percussie zouden een concert lang voor heerlijke kruiden zorgen. Op de synths, en zoals Corinne het toepasselijk als ‘all sorts of wizardry’ omschreef, zat Steve Brown. Dat zou dan haar huidige partner en vader van haar kinderen moeten zijn. Achtergrondzangeres Alita Moses stond bijna naast haar zijde geposteerd. We kunnen het optreden gevoelsmatig in drie luiken opdelen, we kregen eerst een bluesy variant van soul, gevolgd door een hoofdstuk dat aan de laatste plaat werd gewijd, om af te ronden met soulklassiekers van haar debuut. Openen deden ze met Been To The Moon uit 2016. Qua zangcapaciteiten moet Corinne al helemaal niet onderdoen voor pakweg een Beyoncé waarmee we het geluid in het begin ook wel durven vergelijken. Meer klassieke nachtpiano-soul kregen we met Breathless van het miljoenendebuut uit 2006.
Bob Marley & The Wailers graag, en kan je ook de reggae vervangen door soul? Dan krijg je iets als Is This Love? in een heerlijke variant op de gekende klassieker. Hoogtijd voor een rockinjectie waarvoor Corinne opnieuw de gitaar ter hand nam, deze keer een electrische. We kregen het hoofdstuk Black Rainbows. Het eerste nummer hieruit was New York Transit Queen, een ode aan Audrey Smaltz. Zij sierde in lang vervlogen tijden de covers van Vogue en andere magazines en Corinne kwam één van haar covers tegen en vond het beeld zo krachtig. Ze ging op zoek naar de identiteit van het model en ontmoette Smaltz vorig jaar. Ze is nu 87 jaar. Het nummer dat uit deze inspiratie ontstond is een korte hevige punksong en is één van de vele nummers op de plaat die afwijken van wat we gangbare Bailey-Rae nummers zouden durven noemen. Audrey zelf werd op een concert uitgenodigd en ze vond de muziek van Corinne ‘rather unusual’.
He Will Follow You With His Eyes is een quote die ze plukte uit een reeks reclameslogans van een parfumerie in Chicago. Het was een bedrijf dat zich vooral richtte op de zwarte bevolking en die producten aanprees om haar te stijlen of de huid bleker te laten lijken….Het nummer zelf opende als een slepende crooner om na 2 minuten plots volledig van toon te veranderen in een a capella-zang van Corinne met Alita. “My plum-red lipstick, my black hair kinking. My black skin gleaming, my plum-red lipstick”. Earthlings opende met bizarre electro als was het een vreemdsoortig geluid uit een ander universum en Corinne die er een soort Charlotte Adigéry-achtig nummer van maakte. Ze liet zich inspireren door de muziek van George Clinton en zijn bands Parliament en Funkadelic. ‘Als ik naar Clinton luister krijg ik altijd het gevoel dat het een soort ritueel is om aliens naar de Aarde af te vaardigen om ons naar een betere plek in het universum te leiden’.
Ondertussen bleek Corinne zich geweldig te amuseren in het Hof want ze maakte nog geen aanstalten om de set af te ronden, hoewel we in de buurt van het voorziene einduur waren beland. Over Put It Down had ze een geweldig verhaal in petto. Ze was ooit op een technofuif in Chicago en in die club kregen de fuivers de vraag om in de inkomhal op een papier ‘dingen van zich af te schrijven’. “We were asked to put down our sorrows and write them off”. Toen de dj de nacht wilde afronden werden alle schrijfsels in een grote bokaal naar de dj-booth gebracht waar alles verbrand werd. Corinne zegt hierover dat ze de idee geweldig vond en nog perfect wist wat ze had neergeschreven en de zorgen van die avond daar ook letterlijk heeft achtergelaten. Dansen als geneesmiddel tegen verzuring en problemen allerhande dus. We waren ondertussen al zowat tien minuten ver in het breed uitgesponnen nummer toen ze zei “Antwerp, I think we should dance together and forget all our miseries”.
Plots kwam ze al dansend het publiek begroeten en het volledige OLT zette het op een uitbundig dansen en dat was niet even voor de show want Corinne bleef ruim 5 minuten in ons midden dansen. Onvergetelijk! Uiteindelijk klokten we boven de 20 minuten af en dan begon pas luik 3, met name de hits van weleer. Trouble Sleeping haalde de vette dansgrooves van daarnet onderuit maar liet de wonderbaarlijk mooie stem en het enorme schrijftalent van Bailey-Rae bewonderen. Humor en Corinne gaan ook hand in hand, want op de setlist stond ‘Pyro’, en dat bleek dus de afkorting van Put Your Records On waarbij de microfoon naar het publiek werd gericht dat de zanglijnen mocht overnemen. Dat leek het dan te zijn, de band verdween van het podium maar het publiek bleef uitbundig roepen om meer. We waren verrast dat Corinne & Co inderdaad terugkwamen, want ze hadden al 20 minuten meer gespeeld.
Like A Star, haar eerste nummer ooit op plaat, volgde in een bloedmooie versie. Op het einde van het nummer riep ze iemand naar voor wie ze al een tijdje in de gaten had. Het was iemand die een tekst op zijn gsm-scherm had getikt: ‘Please play Green Aphrodisiac’. Corinne draaide zich om en vroeg haar band of ze dit zagen zitten. Die knikten. De geluidstechnicus stond sprakeloos met de handen te draaien als in ‘geen idee, mag dit, eh ja zeker?’. Een lang uitgesponnen versie van ruim tien minuten werd op geniale wijze afgerond met een heuse ‘fade out’ waarin wij moesten meezingen en we dan in groep steeds zachter zongen. Corinne Bailey-Rae speelde op deze manier zomaar eventjes drie kwartier langer dan gepland. Dit soort avonden zijn er om te koesteren. Corinne Bailey-Rae is om te koesteren. Hoe we het uiteindelijk vonden? Verder dan “wow” komen we niet meer. Sprakeloos zijn mag na zo een avondje Rivierenhof.
link naar socials:
CORINNE BAILEY-RAE : instagram – facebook
ÃO