Deborah Ostrega blaast bellen in het oor van Marcel Vantilt, die het Heelal tot hier sommeert. Naast hem op backings Vitalski met een winkelzak over z’n hoofd. Even later zal de Antwerpse nachtburgemeester een stofzuiger trashen. Welkom in Bulderland.
Paar weken geleden mailtje van Vitalski. Of we wilden komen meespelen met een nieuwe Circus Bulderdrang. “We gaan een jam van 20 minuten doen.” Meer info was er niet, en we zeiden, zonder nadenken “Okay”. Lang verhaal kort: we hebben anderhalve keer gerepeteerd met vijf man en er zijn geen gewonden gevallen. Met muzikale rotten zoals Kris Achten op gitaar, Luc Waegeman op drums en Geert van Bever op bas, kon er ook weinig mislopen. Gasten die de Vitalskiaanse chaos kennen en kunnen opvangen.
Vitalski draait 35 jaar mee en dat viert de man met zestig gigs groot en klein dit najaar. Djingel Djangel is uitverkocht en overvol. Vitalski heeft dan ook een reputatie.
De eerste keer dat we dit fenomeen bezig zagen, was op een festivalletje op het St-Andriesplein in Antwerpen, rond de eeuwwisseling. Een twintiger met lang haar hing naakt te bengelen aan de lichttrussen terwijl op het podium de Living Tornados vrolijk verder speelden, en de flikken met matrakken zich klaarmaakten om het stuk ongeregeld weg te leiden.
Enkele jaren later hadden we een groepje genaamd Oranje Houtzagerij met behalve Vital Baeken, ook Gregory Frateur en Lady Angelina. De drie grootste diva’s van Antwerpen samen op één podium…, en het werkte. Toch even.
Levensliederen en countrynummers gedrenkt in tranen aan de galg. Alles Nederlandstalig. Ons tweede optreden was in de 013 in Tilburg. Nog voor het eerste nummer gedaan was, had Vitalski al geen kleren meer aan. De zanger van Normaal was redelijk in shock door die gekke Belgen. De naam Oranje Houtzagerij kwam dan weer van een nummer van Bulderdrang.
Vitalski had toen al enkele jaren op de teller als lid van Circus Bulderdrang, een legendarische groep met en rond de geniale en compleet ontregelde schrijver JHM Berckmans en gitarist/songschrijver Philip Osier. Cabaretpunk speelden ze. Van de ergste soort. We hebben eens een video gezien uit de 90’s, terwijl de groep aan het spelen is, staat het podiumgordijn al redelijk in de fik. Dat was eerder de gang van zaken toen. “Pattaten me weust, da vreten wij ni”, klonkt het toen. Berckmans is redelijk RIP, al veertien jaar. En toch blijft hij spoken over Barakstad en blijft zijn manische geest leven op de podia. Zoals in Bulderdrang, dat om de zoveel tijd de Grauwzone op stelten zet.
Ondertussen heeft de Pluchen Planeet de kop eraf gebeten met aanstekelijke dadaïstische punk voor gevorderden. Hebben de mannen in het publiek zich vergaapt aan de knappe, in oosterse mysterieus goud gehulde burlesque. Ernst Low & Deborah hebben een duet gezongen. Marcel Vanthilt, van top tot teen in zwart-geel gekleed. Als ze dat maar niet te weten komen op het Schoon Verdiep van deze stad van cultuurcensuur.
De teksten van Vitalski zijn grappig, gaan over alles en niks, en Pyromaan Stannie zaait nog steeds angst, met die briquet in z’n kontzak. Stapt daar plots Tornado-stichter Charlie de Keersmaeker op het podium met een Thunderbird om z’n nek.
De rockfotograaf en oneigenlijke zoon van Keith Richards legt een solo neer en verdwijnt terug in het publiek. Verdomme, we zijn te beroemd, dat is niet meer normaal… Philip Osier, een paar jaar geleden omvergereden door een BMW in Barakstad, heeft er een lange revalidatie opzitten en lijkt stilaan terug klaar voor de podia. Wandelstok incluis. Straf dat de stuff die hij dertig jaar geleden schreef, nog steeds fris klinkt en leuk is om spelen.
Ergens zou nu een platenfirma moeten opstaan en zeggen: wij brengen die Bulderdranghandel uit. Berckmans is te belangrijk om te vergeten.
