Na de voorbije dagen grote namen de zotste dingen te zien doen trokken we ons terug in de kelders van de Brusselse Botanique voor een moment van verpozing, rust en contemplatie.
De Witloofbar werd in volle religieuze ernst voorzien van een kuisheidsgordel en uiteraard worden die massaal gemaakt in de Verenigde Staten, het land dat woorden als vroom en hypocriet omarmt. Gelukkig denken de meeste Amerikaanse muzikanten daar het hunne van en we kregen twee bands te zien die méér indruk maakten dan we vooraf hadden durven vermoeden. Het Amerikaans-Duitse combo Meagre Martin mocht openen en het kwartet Chastity Belt uit Washington bracht ons een uur lang in vervoering.
Ook Meagre Martin is een kwartet, althans live want in de studio zijn ze met drie. Een extra gitariste werd vanuit Berlijn, de hoofdstad van de planeet Meagre Martin, meegetroond naar Brussel. De bandnaam is een compilatie van de familienamen van de ouders van boegbeeld en zangeres Sarah Martin uit Boston, Massachusetts. Federico Corazzini, ook wel gewoon Freddy, drumde en de half Duits-Amerikaanse Max Hirtz-Wolf speelde bas.
Sinds de renovatie van de Witloofbar in april hoorden we het al elke band zeggen: “Playing here feels like rehearsing, but with an audience. It’s the first concert ever facing Freddy”, aldus Sarah. Max voegde daaraan toe: “Probably the coolest stage we ever played”. Meagre Martin heeft in de herfst een debuutplaat uitgebracht, en daar werd natuurlijk uitbundig uit geput om de set van toch wel 40 minuten met succes te vullen. Die plaat heet Gut Punch en was zelden een slag in ons gezicht maar hun naar indierock verlangende nummers waren over de volledige lijn erg onderhoudend.
Freddy lanceerde een bedaarde zachte drumroffel als in een zachte lentebries en plots hoorden we de warme stem van Sarah en we waren vertrokken.
Manic Pixie Dream Girl is heupwiegende indierock met een injectie Mazzy Star en een verbluffende gitaarpartij van Max die een jazz-voorkeur niet kon wegsteken. Er sloop ook veel americana in de song maar alles was zo mooi gedoseerd dat het heerlijk klonk en erg volgens het recept van de Meagre Martini cocktail. Bij Mountain waren het de gitaren die de song met fluwelen toets deden ontbolsteren. Sarah stak veel variatie in haar stem want hier klonk een korrel door. Het is dat soort band waarbij je de eerste minuut denkt “goh ja, nie slecht maar erg origineel is het niet”. Maar een minuut later sta je met je hoofd en heupen mee te wiegen en overvalt je een “Oh dit is erg mooi”.
Dit geluid is wat je blijkbaar afdwingt als je Amerikanen met een Californische woestijnkorrel binnenlaat in een koele Berlijnse kelder. Er klinkt hier en daar ook een shoegaze-flard op, zeker in het slotgedeelte van veel songs die de zweverigheid gelaagder maakt.
Zelf durven ze wel invloeden citeren van Big Thief, Cate Le Bon en Fleetwood Mac. Gut Punch betekent in de leefwereld van Martin “a punch in the gut”, vrij vertaald een stomp in de maag omdat je het emotioneel lastig hebt met de dingen des levens die je mentaal onderuit durven te halen. Makkelijk wel om een nummer Pls Clap te noemen, zo moet je als band al geen moeite meer doen om applaus uit te lokken. Niet dat ze daar ook maar enigszins moeite voor moesten doen want de toehoorders luisterden aandachtig en waren mee met het verhaal.
All My Thoughts ervaarden we helemaal anders maar kleurde binnen dezelfde klanklijnen en waren wij nu de enigen die vonden dat Sarah af en toe in de hogere toonladders een beetje Alison Shaw-gelijkenissen vertoonde?
Ook hier weer verraste de band door het tempo halfweg helemaal te vertragen. Het geheel deed ons vaak wel aan early eighties R.E.M. en Buffalo Tom denken. Benieuwd wat de band hier zelf van denkt. Een vettig slotnummer als Malcolm had dan weer een flinke streep Breeders in de aanbieding met ziedende gitaren en een geluid dat ons 30 jaar terugslingerde. De kennismaking met Meagre Martin was verrassend leuk en hartverwarmend spannend.
Doorgaans speelt een hoofdact méér dan dubbel zo lang als het voorprogramma, deze keer haalde Chastity Belt slechts zowat anderhalve keer de set van Sarah Martin en de haren. We hadden dit als een bruikbaar argument tégen kunnen gebruiken maar de band rond Julia Shapiro bracht ons na zowat twintig minuten steeds meer in vervoering en drie kwartier later vond iedereen het bijzonder jammer dat ze zich tot één bisnummer beperkten. In maart kwam de vijfde plaat uit van dit viertal dat toch al een 13-tal jaar op de teller heeft staan. Live Laugh Love kreeg die als titel mee. Op zang, ritmegitaar en met lange, feeërieke krullen was Shapiro de minzame dirigent die haar band met zachte hand leidde. Minstens even prominent op zang ervaarden we ‘leadgitariste’ Lydia Lund. Niet dat er ook maar één rol ondergeschikt was want de drumstrelingen van Gretchen Grimm mochten er ook zijn. Bassist Annie Truscott hadden we precies al eerder gezien, maar dat gevoel konden we nooit hard maken.
Het kwartet uit Walla Walla, Washington, opende het optreden met de opener van hun Live Laugh Love album, Hollow. Voorheen was het makkelijker om samen muziek te maken want sinds de pandemie wonen ze niet meer in elkaars buurt en het liedjesschrijven voor de laatste plaat was een online gebeurtenis. De eerste nummers ademden een slacker indiepop vibe uit die eigenlijk vrij snel aan de ribben begon te kleven. Waar je aanvankelijk de indruk kreeg dat ze ons in slaap wiegden namen ze ons in realiteit mee op een bijzondere trip met eigenlijk zonder uitzondering bezwerende en tijdloze nummers. Straf want de plaat werd in 3 sessies opgenomen in Los Angeles, het moest dus rap gaan. Maar rap is in het geval van Chastity Belt geen synoniem voor slordig. Geen plaats meer voor opruiende songtitels als Pissed Pants of Cool Slut, wat wel nog als bandshirt aan de merch hing. De ernst van de songs wordt gelukkig nog steeds gecompenseerd met humor in de teksten.
Hun invloeden zijn eerder grungy en punky zoals Bikini Kill, Sleater-Kinney, Nirvana en Pavement, maar van deze bands komt enkel de laatste in hun sound bovendrijven, meer zelfs, hun sound evolueerde echt wel richting postrock en past in een Duyster-uitzending met verwijzingen naar Midlake en The Postal Service.
Zoals alle bands vonden ook de Chastity Belters het super leuk in de Witloofbar. Er werd ook verrassend veel afgewisseld. Fear werd ingezongen door Lydia en Tethered door drumster Gretchen. Tussenin maakte vooral het nieuwe Chemtrails indruk. “Moments move like chemtrails in my mind. Now I’m weightless, like I’ve been erased”. Sebadoh en Pinback waren in de buurt als deze song rijpte, dat leidt geen twijfel. Hier zong Shapiro erg lijzig maar zeer beklijvend. In het laatste deel van het optreden zong ze steeds minder toonvast wat ons deed twijfelen of ze nu alle off-tune momenten opspaarde voor het slot of ze gewoon vermoeid was geraakt.
Lydia vonden we erg sterk zingen en het was ook leuk om haar hoofdschuddend in de songs te zien groeien. It’s Cool stal haar titel niet want het is een cool nummer dat een simpel maar o zo dwingend samenspel van de gitaristen opleverde en mooi werd gevolgd door een al even knap Ann’s Jam. De shoegaze-fuzz van Kool-Aid klonk zalig en doorleefd en verraste met een wissel bas/ gitaar tussen Annie en Lydia. Funny ook dat ze nadien alle 4 van plaats wisselden. Annie en Lydia terug een flankwissel maar vooral de switch tussen Gretchen en Julia was opzienbarend. Het leek wel een spelletje zakdoekjeleggen. I-90 Bridge had ook diep in de finale een vergelijkbare dromerige shoegaze-vibe en maakte duidelijk dat de nieuwe plaat bijzonder knap in elkaar zit met heerlijk wiegende parels die echt in ons vel haakten.
Time To Go Home van de gelijknamige plaat was welhaast een profetisch slot op de deur. Overtuigend aangehaalde gitaaraanslagen en een doorleefde zang lieten dit nummer na een dikke minuut op kruissnelheid uitmonden in een steviger rockgeluid.
De fans wilden de kaap van een uur gerond zien en bleven applaudisseren tot het viertal terug kwam om bisnummer en afzwaaisong Blue te spelen. “Man, it feels good to be alive, and in a moment it all could end, I’ve gotta get off the internet”. Geen euforie en dans bij Chastity Belt, maar des te meer verwondering en gelukzaligheid. Terug te vinden op ieders lippen en dat is een keer geen verwijzing naar een kuisheidsgordel…
