We hebben het even uitgerekend. Blood Red Shoes hebben sinds hun oprichting elke vijf dagen een optreden gegeven. Dat klinkt misschien nog aannemelijk, maar doe dat maar eens circa 17 jaar aan een stuk, wetende dat er periodes zijn van relatieve rust tussen albums en er 2 magere covidjaren tussen zitten die de berekening negatief beïnvloed hebben. We willen in feite vooral aantonen dat de Cactus Club een gerodeerd postpunkduo uit Brighton op hun prachtig podium zag neerstrijken. En eentje dat aan strakheid nog steeds niet moet inboeten. Hier lees je er alles over, maar we concentreerden ons eerst op hun voorprogramma, evenzeer uit Brighton, en al het hele jaar met de band mee op tour. CIEL is een trio onder aanvoering van de Nederlandse Michelle (vandaar dus CIEL) Hindriks uit Leeuwarden. Ze richtte de band op toen ze in Brighton op vakantie/prospectie was maar woonde toen nog in Nederland. Ze ging uiteindelijk in zee (of over zee eigenlijk) met de Britse drummer Tim Spencer en de Spaanse gitarist Jorge Bela Jimenez.
CIEL hebben we op Grauzone gemist wegens overlappingsverschijnselen op de line-up. Dat ze daar geprogrammeerd stonden leek na de passage in de Cactus Club bijzonder gewettigd. De band bracht complexloze strak gespeelde postpunk en richtte zich tot op heden vooral op de release van ep’s. In feite hebben ze al voldoende songs om anderhalve plaat uit te brengen, maar in november komt de derde ep reeds uit. Het merendeel van de songs kwam dus wel van de eind vorig jaar en begin dit jaar uitgebrachte ep’s Not In The Sun, Nor In The Dark en Make It Better. De rollende baslijnen van Michelle kwamen al meteen goed tot hun recht in Back To The Feeling. Haar stem kwam niet altijd boven de wall of noise uit, wat jammer was want ze heeft een prachtige stem waarop veel nineties bands jaloers zouden zijn. We schreven met opzet nineties bands omdat de sound van CIEL zowat zweeft tussen die van Blood Red Shoes en pakweg Elastica en Veruca Salt.
Somebody en titelnummer Make It Better van de april-ep maakten verder duidelijk dat CIEL resoluut voor een razende rotvaart koos, met een absoluut minimum aan bindteksten. Hoorden we Michelle zeggen dat dit hun eerste optreden in België was? We zijn dan absoluut vereerd erbij te zijn geweest. Ervan uitgaande dat nummers als Circles en Naked net als Talk van de toekomstige november-ep komen, kregen we dus best wel veel nieuw materiaal te horen. Afsluiter Fine Everything doorspekte de grungy sound met shoegaze-extracten en liet het potentieel van de band horen. Haar initiële voorliefde voor Nirvana en britpop werd later met alt-pop verweven tot de huidige sound van het trio. Invloeden van vooral toch Blonde Redhead zijn hoorbaar en maken CIEL tot een boeiende band om verder fel in de gaten te houden.
Blood Red Shoes hebben we al vaak gezien. Laura-Mary Carter (zang en gitaar) en Steven Graham Ansell (zang en drums) speelden in de Cactus Club met de viriliteit van hun beginjaren en hun strakke show straalde af op een enthousiast publiek. Veel fans van het eerste uur stonden vooraan geposteerd en die werden op hun wenken bediend want 11 van de 17 nummers werden geplukt uit de periode 2008-2014. In januari 2022 kwam hun laatste plaat uit, de net uitgebrachte remix-plaat niet meegeteld. We hoeven daar ook geen rekening mee te houden want die werd niet eens aan de merchandise stand verkocht. Ghosts On Tape lag daar wel. De nummers Sucker en Murder Me, de meer mainstream rock-momenten van die laatste plaat, werden daaruit gespeeld en die vormden een rustmoment tussen het geweld van de eerste jaren.
Elijah opende de set, het enige nummer van Get Tragic. Tot en met Je Me Perds de withete punksong van het uit 2012 uitgebrachte derde album In Time To Voices, dat al diep in de set voorkwam, was het een aanrollen van killerriffs en moordende drumroffels. Gebalde vuisten in de zaal, extatisch springende fans en soms te luidkeels meegebrulde teksten kwamen in lawine-modus voorbij. Jaja de oudjes uit het memorable tweeluik Box Of Secrets en Fire Like This (2008-2010), die de voorbije jaren veel minder aan bod kwamen werden nu fel in de spotlights gegooid. Euforie alom toen Laura de herkenbare repetitieve riff van It’s Getting Boring By The Sea inzette. Don’t Ask of de Cactus Club er wild van werd. Meezing anthem Light Me Up blijft gewoon een live-topper en het hek was van de dam toen Steven een heel oud nummer aankondigde. Dat werd het magistrale openingsnummer van Box Of Secrets, Doesn’t Matter Much dat al 15 jaar oud is. Het klonk nog steeds zo strak als toen we het voor het eerst hoorden. Laura speelde ook alsof ze 15 jaar jonger was met een nijdigheid die de zaal tot ontploffen bracht.” Yeah, yeah, yeah, yeah / Low low low, low low low / Find a reason why, find a reason why”. Wie dit nummer kent zit dit nu luidkeels mee te brullen bij het lezen van deze flard tekst.
Steven is steevast de enige die wat bindteksten verzint, Laura is de introverte dame die dankbaar lacht en dan een strak vervolg aan de set wil breien. Iemand in de zaal zag de band al méér dan 100 keer. Subliem toch dat jarenlange fans even een momentje van erkenning krijgen. Ook het nog steeds heerlijke This Is Not For You passeerde de revue en in het absolute slotgedeelte was vooral An Animal, het beste nummer van hun zelfgetitelde plaat uit 2014 een bommetje, een moshpit-label waardig en de absolute voorbode van de apotheose tijdens I Wish I Was Someone Better (IWIWSB). Nele Janssen van Peuk, grote fan van de eerste platen, stond bij ons tijdens het optreden en wilde persé ADHD horen. Meermaals riep ze tussen de nummers ‘I made a mistake’ en tijdens IWIWSB was haar gloriemoment aangebroken. Ze sprong het podium op, maakte een cirkeltje rond Laura en riep al dansend ‘I made a mistake’. Laura keek ons aan met een ‘eh what happens here’ blik maar ramde onverstoorbaar verder.
Morbid Fascination sloot de set af maar de fans bleven luid te keer gaan. Niet alleen Steven en Laura kwamen terug voor een toegift, ze hadden CIEL meegebracht om het singeltje uit 2019, God Complex, te spelen. Het was een erg leuke versie door de vibe die ontstond toen Laura en Michelle met zichtbaar plezier naar elkaar gericht een geslaagd postpunkdansje maakten op gitaar en bas. Het jolijt in de zaal kon niet op toen Laura, nadat CIEL van het podium was gestapt, de epische song Colours Fade inzette. De traditionele afsluiter van een Blood Red Shoes concert en altijd een garantie op totale euforie in de zaal. Veel bier op de grond op de eerste rijen, een gevecht om de setlists (proficiat Bas), een gedrum aan de merchandise (Box Of Secrets op rood vinyl) en een uitgelaten sfeer waren het logische gevolg van een erg strak en overtuigend optreden van Blood Red Shoes die bewezen nog steeds een niet te missen live-band te zijn. Yeah yeah yeah! Low low low!
CIEL: Facebook – Instagram
BLOOD RED SHOES: Facebook – Instagram