Natuurlijk had Bambie Thug het Eurovisiesongfestival 2024 moeten winnen voor Ierland. Het was het meest complexe nummer van de laatste jaren, met het grootste avontuur in zich en een duizelingwekkende act.
Dat de 31-jarige Bambie Ray Robinson uit het Ierse Cork een geweldige stem heeft hoeft geen betoog want slecht zingen doet daar doorgaans niemand, of je moet al Madonna heten (Eurosong 2019). Een spraakmakend optreden en een hoge plek in de finale legden Bambie geen windeieren want er volgt nu een Europese tour in uitverkochte clubzalen. De Club in de Amsterdamse Melkweg was vorige vrijdag aan de beurt en wij waren snel genoeg voor een ticket voor een clubshow die binnen de twee uur uitverkocht was.
Bambie uitte zich als non-binair en wil dus – net als de Zwitser Nemo die het songfestival uiteindelijk won – als dusdanig worden aangesproken. Bambie strijdt niet enkel voor de LBTQ+ gemeenschap maar ook voor de Palestijnse zaak. Een vlag van dat land en een strijdkreet links en een gebalde vuist rechts gaven ook in De Melkweg het optreden een veel ruimere weerklank dan een gemiddeld concert.
De queer-kant van de zaak werd extra belichaamd door de keuze voor het voorprogramma uit Liverpool. The Darklings is een stel boezemvrienden dat nog niets uit heeft maar wel al prat kon gaan op een behoorlijk gesmaakt optreden. Net als bij Bambie Thug stond bij Callum Crighton en Zuzu alles op tape. Het duo had een eenvoudige en soms iets te simplistische choreo uitgekiend maar hun flair, flegma en durf maakten desondanks indruk.
Ze hebben de tijd van hun leven tijdens deze mini-tour en dat straalde kennelijk van hen af. Het enthousiasme werkte wel aanstekelijk hoewel er ons inziens nog veel meer te doen valt met hun (naar eigen zeggen) uit de hand gelopen grap. “We are best friends having the time of our lives and this project got a little bit out of hand”.
Spooky baadde nogal in een Grace Jones-bad en de combinatie tussen Callums lage stem en de hoge van Zuzu werkte feilloos. Met een macarena-dansje en nummers die vaak richting de poppy versie van – jawel – Poppy met een hang naar Bee Gees hunkerden, was de sfeer wel opperbest. Nothing Really Matters was op deze manier een toppertje. Ick zal wel elke Europese concertzaal in lichterlaaie zetten en heeft een onweerstaanbaar gerapt refrein met een knotsgek maar toch sexy dansje. “Please don’t speak cause she’s giving me the ick”.
Aan de merchtafel verkochten ze de witte croptops die ze droegen. Eat His Heart stond er in bloederig rood op geschreven. Het was ook het laatste nummer en ook het beste. Denk aan B52’s op hun felst. “We won’t honestly eat your heart, but come and give us a kiss and a cuddle”. Ze hielden woord want Zuzu en Callie waren uitermate charmant. De tour met Bambie brengt hen niet naar ons land en zij zelf staan er evenmin solo geprogrammeerd. Maar we weten nu al dat we hen willen zien evolueren. Zuzu was ook fan van ons t-shirt. “When life gives you….”. Hyperpunk?
Sinistere muziek en een podiumverlichting die van dieprood naar luguber blauw werd aangepast creëerde dan het ideale sfeertje voor de komst van Bambie Thug. Twee halfnaakte dansers met een geridderd hoofd in maliënkolderstof stonden als een soort minimaal middeleeuws cordon opgesteld en Bambie kwam sensueel het podium opgedarteld. De trailer met podium-outfits moet baanbrekend lang zijn want elke show draagt Bambie Thug iets anders en het make-up-team draait vermoedelijk zotte overuren. Een zwart maatpak met witte inscripties die door de blacklights extra sfeer brachten met daaronder enkel ‘tepelverbergers’ met voor het overige de aanblik van De Koningin Van Onderland met lange zwarte nagels waren uiteraard Bambie ten voeten uit.
De handen waren vrij door een microfoontje en we kregen al meteen een furieus Hex So Heavy, en de pompende hiphopbeats met industriële ondertoon van deze nieuwe single sloegen meteen gensters. De drie jaar oude ep High Romancy kwam dan aan bod met ondermeer Necromancy. “Let me be your psycho, dying for some drama, baby”. Melodische industrial die Bambie’s talent als liedjesschrijver nogal ‘in the picture’ plaatst. Met het luidkeels meegebrulde Pussy Money Power in het slot van het concert werd de toon dreigender. Waar The Darklings vooral op humor mikten met hun disco choreo, ging Bambie vooral de confrontatie opzoeken. Zo beleefden de dansers een erotisch moment tot Bambie er zich nog even mee ging bemoeien. De zang bleef ofwel laag ofwel ingehouden, wat in schril contrast stond met de stevige triphop van uitstekende Massive Attack-makelij.
Kawasaki (I Love It) was melodische electropunk tussen Prodigy en Garbage in. Een stevige oplawaai die dan vaart minderde met de dramatisch gezongen opener van haar vorig jaar verschenen debuut Cathexis. In I Know What You Did Last Summer hoorden we Bambie’s heerlijke stem eindelijk hoog gaan waarna de song plots een techno-opstoot kreeg. Zo werden een optreden lang emoties van lust, pijn, angst en hoop met elkaar afgewisseld. Het optreden was in drie ‘acts’ opgedeeld. Het eerste heette Welcome To The Coven. Het tweede deel, Witches Ballad, was vooral op de Palestina-zaak gericht. De oproep tot een staakt-het-vuren werd nog nooit zo massaal mee gescandeerd als tijdens Children Should Be Laughing. Careless en Eternal Sunshine lieten nadien alweer een totaal ander klankpalet doorschemeren.
Act3, Initiation, ging een serieuze versnelling hoger. Bambie Thug kan nog geen uur vullen maar wat er nu gespeeld werd, stond als een huis op stevige fundamenten. Potige en erg hitparadegevoelige nu-metal passeerde met het geweldige Egregore dat door grunts ondersteund werd. De finale was ingezet en het laatste nummer, Tsunami (11:11) was zoals de titel laat uitschijnen van een redelijk platwalsende aard. Bambie Thug liet zo ook noteren dat ze perfect een show kan opbouwen, van groovy hiphop-achtige constructies naar furieuze nu-metal-industrial. Het einde van Tsunami is pure trance.
Verbaasd waren we niet dat ze voor een bisnummer terugkwam met het ultieme ‘pièce de résistance’ Doomsday Blue, de Eurosongkraker, die geen speciale behandeling kreeg en zonder extra tierlantijntjes als een nummer als een ander de zaal werd ingejaagd. Nodig was dat ook niet, want het uitzinnige publiek zorgde in Bambie’s plaats voor de show. Bambie Thug verraste echt wel met een concert zonder outfit-wissels die de nadruk volledig op de muziek legde waarmee echt werd aangetoond dat Bambie het songfestival helemaal niet nodig had om te ontbolsteren. Het is een act die vele richtingen uit kan en de songs blinken uit door variatie en dadendrang.
Binnen een maand speelt ze alweer in De Melkweg. Als Deze Koningin Van Onderland ooit eens naar ons land komt, zorg je maar dat je van de partij bent, het is een feestje. “Crown the witch” stond op de backdrop geschreven en werd uit alle kelen meegebruld toen ze definitief verdween. Althans dat dachten velen… Bambie sloop als een panter terug het podium op en kwam de setlists signeren op de eerste rij. Heerlijk!
