We waren erbij, in La Condition Publique te Roubaix, één van de stops van het Franse deel van The Great Metal Circus tour van Avatar, de metalband die in 2001 werd opgericht in het Zweedse Göteburg. De shows van Avatar zijn steeds een wonderlijke mix van choreografie, theatrale effecten en stevige metal met in de spotlight de charismatische zanger Johannes Eckerström, die een personage aanneemt die ons aan de Joker doet denken. De band bracht reeds 9 albums uit waarvan de meest recente, Dance Devil Dance, dateert van 2023.
Urne © Hannelore Dieleman
Een uitverkochte concertzaal, een mengeling aan leeftijden, van kleuter tot gepensioneerde, allemaal metals die speciaal voor Avatar waren afgezakt naar het mistroostige Roubaix. Het voorprogramma bleek de Londense metalband Urne te zijn, die hun nieuwe album A Feast On Sorrow kwamen voorstellen.
De sfeer zat er al in van voor de start. In het intermezzo tussen de bands ontstond in het publiek een soort camaraderie die zich uitte in o.a. het enthousiast meezingen van La Chanson Du Connemara. Op zijn minst een interessant gebeuren, dat een zaal vol metalheads zien doen.
Avatar zijn Johannes Eckerström (vocals, trombone, toetsen), Jonas “Kungen” Jarlsby (gitaar), John Alfredsson (drums), Henrik Sandelin (bas) en Tim Öhrström (gitaar).
De anticipatie van het publiek werd onmiskenbaar eens Beware Of The Clown van The Damned door de luidsprekers galmde, een aankondiging dat het moment waar we allemaal op gewacht hadden, eindelijk daar was. Avatar betradt het podium en vloog erin met Dance Devil Dance, de titelsong van hun nieuwe album. Een bom van energie vergezeld van vuureffecten en Eckerström die zijn muzikale personage van de eerste seconde krachtig wist neer te zetten.
We waren helemaal mee en wilden meer, meer, meer. The Eagle Has Landed, Valley Of Disease en uiteraard bij Chimp Mosh Pit een wilde oproep voor een moshpit! “We’re gonne do dirty things. There is no informed consent, no stop word….” De parlando en humor van Johannes entertainden minstens even veel als de songs zelf.
De setlist bleek een mengeling van nummers van hun recentste album Dance Devil Dance en andere grote hits.
We mochten meerdere duelerende gitaarsolo’s aanschouwen, steeds aangemoedigd door een uiterst enthousiaste meute van toeschouwers. Avatar is feest, ambiance, show, dansen en ook crowdsurfen. Confettikanonnen vuurden slierten vanop het podium het publiek in. Een Avatar show duurt gemiddeld 2 uur, maar verveelt nooit. Er is zoveel te zien en te beleven.
Tijdens Puppet Show verdween Johannes naar het balkon, waar hij ballonnen diertjes plooide en in het publiek smeet om ons vervolgens te trakteren op een uiterst knappe trombone solo.
De intro van Do You Feel In Control werd vergezeld door een indrukwekkend schouwspel van de 2 gitaristen, die in de spotlights intens headbangend hun instrument bewerkten. Crowdsurfers werden aimabel door de security vooraan opgevangen. Een zwart geklede, gerokte figuur verscheen op het podium onder luid gejuich, terwijl de zanger nergens meer te bespeuren was. Met de eerste noten van Black Waltz werd een levensgrote doos geopend door deze figuur, en sprong Johannes er, ballonnen in de hand, uit. Het publiek klapte voluit mee met de walsachtige intro van de song, alvorens gevolgd door opnieuw een zware metalexplosie.
Bij het rustige Tower verdween de band even van het podium en begeleidde Johannes de song op piano. Een ingetogen rustmoment in een zeer dynamische set. Het publiek zong uit volle borst mee. Vervolgens werd Collosus ingezet met sirenes en rode zwaailichten, kwamen de bandleden statig terug het podium op, gitaristen met hun gitaren voor zich uit dragend, en opnieuw barstte het metalfeest los. Gevolgd door het stevige, in rook gehulde Let It Burn.
Net voordat we met A Statue Of A King getuige waren van een korte terugkeer van The King (zijnde gitarist Jonas Jarlsby in koningsoutfit) werden we getrakteerd op John de drummer die een rave dansje placeerde, samen met de zwart gerokte man. Het koningsdoek viel en drapeerde de set, waarbij de King op luid gejuich onthaald werd.
Het mooie aan Avatar is dat ze absoluut geen sterallures hebben, en juist erg dankbaar zijn tegenover hun publiek. Om Eckerström te citeren: “Seriously, thank you for not only whatching us do this, you are doing this with us, you are creating this with us. You bring the magic. Thanks to you this is not just a show, it becomes a ritual. Thank you!”
Als encores kregen we het obligate Smells Like A Freakshow (“Freak show. Roubaix smells like a freakshow”) en Hail The Apocalypse. En dan werd het tijd om afscheid te nemen, met als laatste woorden “Here’s a promise. Avatar will return. Be good to yourself and be kind to each other.”
En weg waren ze, een grote rookwolk achterlatend, op de deuntjes van Till We Meet Again van Doris Day. Nog even een korte comeback om wat plectrums en drumstokken in de zaal te gooien. All good things come to an end.
