De jaren ’80 waren prachtig, maar voor de artiesten die zaterdag op het podium stonden van de Lokerse Feesten waren de jaren ’90 subliem. Anouk beleefde haar topjaren met haar softrock in de nineties en ook onze eigen K’s Choice brak door in datzelfde decennium. Ook al maakt Skin met Skunk Anansie nog steeds nieuwe platen, toch beleefde de band haar hoogtepunten in de jaren ’90. Arsenal is dan ook de gepaste afsluiter van de avond. Hendrik Willemyns en John Roan brachten eind jaren ’90 hun eerste nummer Release uit waar toen de basis gelegd werd voor wat ze de dag van vandaag nog steeds met veel succes doen.
Anouk bracht vorig jaar haar recentste album Trails Of Fails uit wat zo goed als onopgemerkt werd. Het was dan ook een popplaatje zonder hoogvliegers. Die hoogvliegers waren er wel met Nobody’s Wife, Sacifice, R U Kiddin’ Me, Michel, Girl, Jerusalem, Modern World en Good God. Maar daarna viel de hitmachine stil en probeerde ze het ook even in het Nederlands met Wen D’r Maar Aan. In interviews laat ze ook doorschemeren dat ze liever zou stoppen met optreden maar het levert nog steeds geld op de bankrekening op, dus blijft ze nog even doorgaan.
Vijf minuten voor de Nederlandse zangeres zou beginnen aan haar set stapte haar band al op het podium die het publiek trakteerden met een superlange intro van Been Here Before. Daar merkten we al op dat deze vijfkoppige begeleidingsband nog steeds heel strak en stevig klonk. Om 8 uur stipt kwam ook Anouk het podium op gewandeld, en ook al leek ze wat verkouden, toch heeft ze nog steeds die indrukwekkende stem. Ze zingt nog steeds met veel passie en inlevingsvermogen en je voelt de soul en blues tot in de tenen. Niet alleen haar stem was in topvorm, ook haar energieke podiumpresense was enorm aanstekelijk.
Blijkbaar weet Anouk ook dat haar recente platen niet zoveel interesse krijgen waardoor ze zich hield bij het oudere materiaal. Het recentste nummer in de setlist was de bluesy single It’s A New Day uit 2019, een track die niet op een album is terug te vinden en waar de Nederlandse een ode brengt aan alle iconische vrouwen. Ze begon met het minder gekend materiaal zoals Down Daddy Down en The Dark en trok daarna de hitlade open met de ene straffe single na de andere. Three Days In A Row, het stevige Jerusalem, de prachtige ballade Lost, het energieke Good God, het niet kapot te krijgen Girl en R U Kiddin’ Me volgden elkaar op in een moordend tempo op.
Naar het einde van de set merkte Anouk pas op dat er twee gigantische video walls hangen aan de zijkant van het podium. Waar ze zich excuseerde dat ze er zo “oud” uitzag, wat eigenlijk helemaal niet waar was volgens ons. Ze sloot af met Nobody’s Wife, een nummer waar ze van zei dat ze het eigenlijk niet meer mag zingen na drie huwelijken waar ze nu eindelijk de juiste heeft gevonden. En toch, ze zong het nog steeds met veel overtuiging. Anouk bewees in Lokeren dat ze geen nostalgie-act is maar dat ze nog steeds schittert, of misschien nog meer schittert dan ooit tevoren.
Sam Bettens zou het liefst zijn tijd in een tweede Rex Rebel-plaat willen steken, maar helaas had het publiek daar geen oren naar. Een mens moet toch wat doen dus kondigde Sam en zijn broer Gert vorig jaar de 30ste verjaardag aan van K’s Choice, met een soort van “best of ” tournee en een 3lp -box Time Is A Parasite, met één nieuw nummer waar de box naar genoemd is. We mochten ons dus ook aan een trip naar het verleden verwachten.
Natuurlijk als je na zo’n straffe openingsacht het podium op moet is dat helemaal niet eenvoudig. De band is pas terug te zien op het podium sinds juni na een jarenlange afwezigheid, en dan is het niet evident om dan iedereen direct weer weg te blazen. Het optreden werd geopend met één van hun bekendste songs, Everything For Free, en daar viel al op dat het allemaal wat gezapiger klinkt dan vroeger. Maar het grootste minpuntje was de stem van Sam die minder kracht heeft dan vroeger en soms in de krachtige nummers bijna niet meer te horen was. Ook de samenzang met zijn broer klonk niet zo intens mooi als vroeger en het gevoelige randje in zijn stem was niet meer terug te vinden. We dachten even dat het aan de mix lag, maar toen Not An Addict werd ingezet en Sam werd bijgestaan door Skin viel zeker op hoe krachtig de Engelse zangeres nog steeds klonk en Bettens zo goed als niet meer te horen was.
In de rustigere momenten van Bag Full Of Concrete, Almost Happy en I Was Wrong About Everything klonkt het allemaal redelijk maar écht top was het nooit, ook al trok een groot deel van het publiek zich dat niet aan en gooiden ze zich volledig in dat nostalgisch bad dat niet altijd overtuigend klonk. Het beste van de hele set was de instrumentale afsluiter We Are Glaciers (terug te vinden op het album Waving At The Sun wat het duo uitbracht onder de naam Bettens en is tevens de soundtrack bij de documentaire Beyond The Challenge over Dixie Dansecoer) waar we getrakteerd werden op een verbluffende postrock sound. Het was dan ook wat een onverwachte afsluiter maar die maakte wel veel goed.
Skunk Anansie kan anno 2023 nog steeds rekenen op een serieuze fanbasis maar hun huidige mix van metal en rock haalt de radio niet meer. Het laatste album Anarcytecture uit 2016 is een geforceerde poging om iets deftig af te leveren maar waar uiteindelijk geen één nummer van blijft hangen. Dat kunnen we eigenlijk zeggen van alles wat achter Post Orgasmic Chill uit 1999 nog verscheen. Skin probeerde het solo wel met een soort van elektro die ook niet echt aansloeg. Daarom blijft Skunk maar aanmodderen en teren ze vooral op de hits van vroeger (ook al maken ze al bijna 30 jaar samen muziek).
Het verschil tussen K’s Choice en Skunk Anansie was gigantisch. Skin en haar band maakten een statement met opener This Means War, een bom van een nummer waar de frontvrouw zoals gewoonlijk met veel energie roept en tiert en de gitaarriffs serieus ruiken naar Rage Against The Machine. Nu niet echt een geweldige track maar je wist onmiddellijk: deze band ging er weer ten volle 200% voor en het was echt wel met een “back to the nineties-vibe”. Na dit statement werden we getrakteerd met een resem hitjes Because Of You, I Believed In You, Twisted (Everyday Hurts) en Weak waar de band bewees dat ze ook subtiel uit de hoek kan komen en dat Skin niet alleen kan roepen maar ook geweldig kan zingen.
Na de biggest hits kregen we God Loves Only You en My Ugly Boy van het geflopte album Wonderlustre. Om deze flauwe songs te verwerken kregen we een meezingmoment met Hedonism wat heel het terrein mee brulde. Maar daarna zakte het niveau heel diep met de recentste single (ook al is deze al een jaar oud) Piggy, waar de band nu-metal mixt met elektronica, en het geforceerde Tear The Place up wat ook de afsluiter was. Helaas volgde nog een zwakke bisronde met het zwaar door Led Zeppelin beïnvloede Charlie Big Potato en de funk-metal van Little Baby Swastika. De fans en liefhebbers van jaren ’90 muziek smulden er gretig van maar het was gewoon een trip down memory lane die anno 2023 wat gedateerd klinkt.
Arsenal heeft in juni vier keer de Brusselse AB laten vollopen en doet datzelfde eind deze maand met drie keer het OLT Rivierenhof. Dit jaar kijken Willemeyns en Roan terug naar het tweede album Outsides uit 2005, waarmee ze doorbraken naar het grote publiek. Sinds dat album zorgt de band altijd en overal voor een geweldig feestje met hun aanstekelijke songs. Dit najaar mogen we een live album verwachten van Arsenal zodat je die zalige live-vibe ook in je huiskamer kan hebben. Maar we genoten er nog eens van op de Lokerse grond waar de band ook een vaste waarde is.
Voor de Lokerse Feesten stond Outsides niet centraal maar we kregen een heel straffe “best of” set. Meer dan een uur lang kregen we de ene floorfliller na de andere. Na de vrij donkere set van Skunk Anansie leek iedereen opgelucht dat het terrein werd omgetoverd in een tropisch kolkend dansfeest. Ok, er waren een paar liefhebbers van het stevigere werk die terug naar huis gingen maar tot helemaal vanachter het terrein pakte Leonie Gysel en John Roan iedereen mee op de zwoele beats en wereldse grooves van deze straffe live band.
Verrassingen zaten er dus niet echt in de set maar dat kon de pret niet drukken. Het was feest van begin tot eind zonder enig dieptepunt. Felix Machtelincks (Tin Fingers) voelt zich meer en meer als een vis in het water bij Arsenal en nam dan ook met veel succes de zang voor zijn rekening bij Animal. Terwijl Paulien Mathues (winnares van The Voice Van Vlaanderen in 2013) al een tijdje de backings verzorgd, mag ze ook met veel succes de lead-vocals voor haar rekening nemen bij Temul (Lie Low) en High Venus. Alhoewel ze in het begin vrij verlegen op het podium stond staat ze daar nu met volle overtuiging te schitteren. Doordat de set van Skunk Anansie iets langer uitliep dan gepland kon Arsenal hun set niet volledig afwerken omdat er om 2 uur stipt moest afgesloten worden. Maar we kregen dan toch weer een bom van een afsluiter met het nog steeds geweldige Lotuk.
Anouk en Arsenal waren duidelijk de hoogtepunten van deze avond op de Lokersefeesten. Voor K’s Choice en Skunk Anansie was het meer een trip naar het verleden die eerder stroef verliep.