Niet zo heel lang geleden (tot en met 27 februari 2023 om precies te zijn) dachten we dat we nu wel alles wat je met een (alt)saxofoon kan doen, hadden gezien, gehoord en meegemaakt. Wij dwaalden want op 28 februari waren we getuige van hoe de wonderbaarlijke Signe Emmeluth en haar Deens-Noorse band Emmeluth’s Amoeba in de Gentse Handelsbeurs een demonstratie kwam geven. Ogen vielen open, oren begonnen te flapperen en een milde glimlach besteeg ons gezicht toen we het energieke Scandinavische kwartet aan het werk zagen en hoorden.
De band kwam op, zei niets en begon aan een 50 minuten durende, waanzinnige set die als één grote stroom over het publiek werd leeggegoten. Centraal de sax (en even ook de dwarsfluit) van Emmeluth die als een bezetene het riet van haar instrument te lijf ging. Karl Bjorå op gitaar, Ole Mofjell aan de drums en Christian Balvig op de piano moesten bij de pinken zijn en blijven om het strakke spel bij te houden en deden dat geweldig.
Vooral Mofjell maakte daarbij grote indruk. De man toverde ritmes uit zijn drumkit waarvan niemand ten zuiden van de poolcirkel zelfs nog maar het bestaan kon vermoeden. Ronduit indrukwekkend, al had de drumsolo helemaal op het einde van de set niet gemoeten wat ons betreft. De 90’s liggen tenslotte al een paar decennia achter ons.
Even gingen we, gevoelige ziel die we zijn, bijna onderuit toen Emmeluth zich waagde aan een kniezwengel, een gewaagde beweging die de basis werd van Kate “Je T’Adore” Ryans wereldwijde (ahum) succes. Geen vernuftige dansbeweging hier evenwel maar een wel erg originele manier om de klank van de saxofoon te dempen. Nooit eerder gezien, maar voor eeuwig in ons geheugen gebrand. Het mag gezegd: het was een gedenkwaardige avond.
Ook gedenkwaardig was het bij momenten frenetieke geram van Balvig op de piano die hij regelmatig eerder als ritmische dan melodisch instrument bespeelde. Het ging er soms zo hevig aan toe dat we de wat paniekerige productie verantwoordelijk van Ha Concerts de verzekeringspolis ter hand zagen nemen om te checken of eventuele schade aan het instrument gedekt was.
Maar wat nog het meeste indruk maakte was hoe de band er iedere keer weer in slaagde, om na en tijdens momenten van ogenschijnlijk complete chaos en muzikale waanzin, mekaar terug te vinden en perfect te synchroniseren. Hadden we een pet op gehad, we zetten hem af!
Na een intense eerste bill van wat een double bill zou worden, mochten de locals van Anemic Cinema het podium bestijgen voor een toch al wat murw geslagen publiek. De band rond gitarist Artan Buleshkaj releasete onlangs hun eerste album Iconoclast en wij waren daar best van onder de indruk. Rob Banken, Steven Delannoy, Matthias De Waele en Buleshkaj mogen zich graag stevig laten gaan op het podium en dat waren ze ook nu weer van plan. Het eerste wat ons opviel waren de pupiters op het podium. Anemic Cinema mag dan een sound hebben die wat improvisatie doet vermoeden, toch staat een groot stuk van de muzikale partij mooi uitgeschreven in een partituur.
Omdat misschien nog niet iedereen de tijd genomen had om het nieuwe album te beluisteren, opende de band met Solenoid Creatures uit de debuutep. Opwarmen maar dan meteen op volle snelheid. Want ook de heren van Anemic Cinema zijn beeldenstormers (sic) voor wie het er al eens wat steviger aan toe mag gaan. Het volledige album passeerde doorheen de set maar niet in de volgorde zoals we de nummers op het album terugvinden. Zo werd album opener Oneirophrenia opgespaard tot op het laatst.
Hoogtepunt van de plaat en ook tijdens het optreden was de driedelige suite Iconoclast die live een stuk sneller leek voorbij te stormen dan op de plaat. Een heerlijk staaltje muzikale storytelling waarvan we geen idee hebben waarover het verhaal gaat. Niet zo vreemd want Buleshkaj vertrouwde ons toe dat de titels van de nummers eigenlijk nauwelijks iets met de muziek te maken hebben: “Ze klinken gewoon cool”. Prima, dat bespaart ons alvast wat gis- en denkwerk!
Ook nu weer vloog de set voorbij met als enige rustpuntje het atypisch rustige 108 dat Artan schreef voor zijn echtgenote. Geen idee waarover het nummer gaat, maar we gaan er vanuit, en hopen, dat zij dat wél weet.
En zo stonden we ruim twee uur na aanvang terug buiten op een ijskoude Gentse Kouter ons af te vragen wat ons net allemaal was overkomen. Een fijne avond dus!
ANEMIC CINEMA: Facebook – Instagram
EMMELUTH’S AMOEBA: Facebook