Wie in de Botanique niet gehaast is en voor een optreden in de Orangerie te laat aankomt om het voorprogramma mee te pikken, is steevast wat we ‘the loser in the end’ kunnen noemen. Queen bracht het exact een halve eeuw geleden al mooi muzikaal ‘in klank’. Het was ten andere weer het soort avondje waar de Vlaming iets kon van opsteken want de zaal was tot in de hoekjes volgelopen met Waalse en Franse, in de juiste bandshirts getooide, fans van Adèle Castillon. Nog vóór het voorprogramma opstartte was die zaal ook effectief al dichtgeslibd en dan weet je dat er bijzondere dingen te gebeuren staan, gekruid met een devoot publiek dat de teksten beter kent dan de zangeres zelf. Dat voorprogramma maakte overigens erg veel indruk, speelde een thuismatch en luisterde naar de artiestennaam Mia Lena.
De 25-jarige Mia Lena heet Marie Magdalena maar ze kortte dat wat af. Slechts een etmaal voor haar show kreeg ze de vraag van “La Bota” om op te warmen voor Adèle. Eén probleem, haar DJ zat op dat moment ergens in een après-skibar dus kon ze pas ja zeggen nadat ze iemand had gevonden om diens rol over te nemen. Ze richtte de vraag tot haar vriendin/zangeres Léa Bastien die eigenlijk nee zei, maar het klonk bij Mia Lena als ja. Van voorbereiding was geen sprake en ons Marie had ook geen verlof op haar werk (verzekeringssector vertelde ze ons nadien). Om 16 uur logde ze uit en trok ze naar de concertzaal voor een soort soundcheck na een vlugge debriefing van 20 minuten aan Léa in de catacomben. Wat je dan op het podium verwacht is chaos en een poepnerveuze zangeres maar dat was zonder de waard gerekend, en de waard was héél veel waard.
Mia Lena kwam meteen vastberaden alle hoeken van het grote podium verkennen en etaleerde meteen haar prachtige stem. Wat na het eerste nummer gebeurde deed ons twijfelen en leek een grappig ingestudeerd keyboard-drama want Léa leek niet meer te weten hoe ze het tweede nummer in gang diende te krijgen. Mia Lena nam over en zong een beklijvend nummer over seks en drugs, volledig à capella en dat voor een volle zaal. Tientallen (wellicht zelfs een paar honderd) gsm-lichten maakten Mia Lena’s hartje warm. Ze legde uit dat deze set het resultaat was van 20 minuten voorbereiding en het dus een verrassingsset van het zuiverste improvisatiepompwater zou worden. Mia Lena zei achteraf dat het dus geen spelletje was maar gewoon ‘go with the technical flow’ was en ze zelfs geen moment dacht van “ojeetje had ik maar nee gezegd”. “Ik had geen stress, er was geen tijd om stress te hebben, ik was al blij dat ik er geraakt ben en een DJ bij had”.
Mia Lena scoorde eigenlijk de hele set lang meer punten dan de Franse Adèle, net omwille van de pure pracht van haar set. De nummers waren dieptroostig en deden mijmeren over Lana Del Rey hoewel ze qua stembereik doorleefder (kan dat wel?) en korreliger klonk. We snappen wel dat ze al werd vergeleken met Amy Winehouse. We begrijpen ook dat ze fan is van Billie Eilish en Princess Nokia. Ze bracht haar vorig jaar in de herfst geboren ep Ptit Ange integraal en we vonden haar een optreden lang een kleine (b)engel. Haar ex kreeg de volle laag tijdens Gâché en ze wist ook mooi het publiek overal bij te betrekken. Mia Lena heeft dat soort stem waarbij je denkt “maakt niet uit wat ze zingt, maar laat ze gewoon zingen”. We vonden haar ontwapenend heerlijk en hopen dat ze in de toekomst méér de Twin Peaks vibes opzoekt dan de Franse chanson vibes want haar sterkte ligt echt in de Sad Pop. Mia Del Lena, je was geweldig!
Witte t-shirts met rode letters vulden de eerste rij: Plaisir, Risque, Dépendance stond trots op de ruggen van de fans van Adèle Castillon, de naam van haar debuut. De verwachte intro Notice zorgde meteen voor de juiste dosis sfeerbeheer en Sensations was de doorstart voor wat een feestje van jewelste zou worden. Het nummer klinkt ook sensationeel en is de staaldraad voor de perfecte Franse popsong, warme électro met een sexy stem er overheen. Adèle moest helemaal geen moeite doen om de fans aan het springen en heupwiegen te krijgen. Ze kwam ze ook constant links en rechts van dichtbij begroeten, iets wat altijd voor animo zorgt natuurlijk. De nog maar 22-jarige brunette uit Angers/Nantes was tot 2021 in Frankrijk een vedette als actrice en zangeres van het hyperpopulaire Vidéoclub. Ze ging na covid solo en de massahysterie is een feit. Het spoor raakte ze in de Orangerie nooit bijster, best logisch met de naam Adèle Castillon du Perron.
Haar set stond eigenlijk volledig op tape, tot de backing vocals toe maar ze werd wel begeleid door een live drummer. Angèle en charisma gingen ook hand in hand dus bleef ze begeesteren en bekoren. Haar album bulkt ook van de sterke nummers en haar setopbouw was weloverdacht. De Vidéoclub-fans werden met Amour Plastique op hun wenken bediend maar het was toch vooral het duo Je T’Aime / Alabama dat indruk maakte. Het ene is een ballad, het andere een electropoppareltje dat ons deed besluiten dat ze muzikaal wat in de doorsnee vertoeft van Balthazar en Angèle. Maar live hoorden we méér dan op plaat vergelijkingen met Mylène Farmer en France Galle. Het titelnummer deed ook wat Charlotte Gainsbourg-vibes opstuiven want haar donkere emo-chansons zullen de muzikale richting van La Castillon zeker beïnvloed hebben.
Roi, en later ook nog Sms, opnieuw Vidéoclub, toonden aan dat ze vroeger minder gevarieerde electropop maakte in de stijl van Naive New Beaters, maar was wel weer de perfecte aanzet voor het heerlijke Gabrielle. Tot aan Novembre werd het tempo gelicht en was de Franse popzong vooral aan zet met een lichte verwijzing naar de lounge van Air. Promis zette de zaal weer in lichterlaaie en dat was het sein om het hiphop-ensembe Romsii op te voeren in foute jaren ’80 milletvest, hoodies met daaronder een skibril en een bivakmuts. Weet ook dat het hoge niveau en de pracht van haar stem niet zo evident zijn als het misschien wel lijkt. Adèle was op jonge leeftijd verslaafd aan pijnstillers (tramadol, codeïne) en alcohol en besefte na een tweede overdosis dat ze moest ingrijpen want ze was al lang niet creatief meer. Het is nog maar een jaar geleden dat ze in therapie ging dus de metamorfose is best opmerkelijk.
Het geweldige en onweerstaanbare Rêve luidde de dansbare finale in te midden van een moment van chaos. Sensations werd hernomen en werd beter onthaald dan in het begin van de set. Na de droom van Rêve kwam die andere heerlijke single Impala langs. Pure mainstream pop met een zaterdagavond-main stage gevoel werkt natuurlijk altijd. Tijd dus voor een drôle feestje in het publiek, vergezeld van iemand die vanuit de backstage ook de menigte indook terwijl de kerels van Romsii het podium opvrolijkten. Het leek nu wel afgelopen, maar ze kwam nog eens terug voor het echte C’est Drôle, een parel van een ballade en een stijlvol einde van een concert dat ons nog eens deed afvragen waarom Vlaanderen niet bereikt wordt door Franse en Franstalige artiesten. Ze staat deze zomer op het Ronquières Festival en daar staan alle grote namen uit de Franse pop, rock –en danswereld. Ze had ook nog voldoende energie over om een wachtrij aan de merchtafel tot aan de bocht van de Rotonde met knuffels, handtekeningen en fotosessies vol te maken. Adèle Adèle Adèle Adèle !!!!
MIA LENA : instagram – facebook
ADÈLE CASTILLON : instagram – facebook