In het Gentse DOK stond op 5 augustus een hoop punkrockgeschiedenis op het podium. We waren getuige van Flipper die hun 40 (!) jaar jubilee hadden te vieren. Flipper is zo’n band waarvan de legendes legendarischer zijn dan de muziek zelf. Ofschoon hun nummers gecoverd werden door The Melvins , Nirvana en zelfs onze Lords Of Acid is de band zelf vooral gekend van de t-shirts die Kurt Cobain indertijd droeg. De bezetting veranderde noodgedwongen doorheen al die jaren, want een aantal bandleden gaven een tijdje geleden al de pijp aan Maarten. Van de originele bezetting is alleen drummer Steve DePace en gitarist Ted Falconi nog overgebleven.
Maar er was ook een voorprogramma, noblesse oblige heet dat. We Are The Asteroid. Dat is een band uit Texas waarover we niet zo veel terugvonden. Ze hebben 2 platen en wat singles uit waaronder een splitsingle met Amyl van (jawel) Amyl and the Sniffers. Hun bekendste wapenfeit zijn voorprogramma’s voor Flipper en The Melvins. Frontman Nate ziet eruit als Snelle Eddy en hij speelt op een soort van speelgoedachtige elektrische bas met draaiknoppen op . Daarnaast bestaat de bende uit een gitarist (Gary Chester) die een paar keer een soort van indiaan-hymnes begon te zingen, alsook een indrukwekkende drummer.
Niet iedereen was opgedaagd voor dit voorprogramma en wie er wel was stond voorzichtig op afstand. Dit tot ongenoegen van frontman Nate Calhoun die vond dat het er allemaal te mak aan toe ging “Come’on It’s a rock concert people” riep hij. Het publiek ging in op het aanbod in om wat dichter bij te gaan staan en dat motiveerde dit trio zichtbaar. Het geluid dat ze brengen is een variatie op stonerrock met industriële gitaarklanken die ons deed denken aan Ministry, maar ook aan de spacerock van Hawkwind. Grappig is dat Nate bijna de hele tijd zingt zonder z’n mond te openen, en dat met een sigaret in diens mondhoek. Maar het geheel klonk toch spannend en sinds maandag hebben we zelfs al een paar keer de platen beluisterd.
Wij en quasi alle anderen waren daar natuurlijk voor Flipper. Echt een band die tot de verbeelding spreekt. 40 jaar is een eeuwigheid in de rockmuziek. Gitarist Falconi ziet eruit alsof hij al 40 jaar een wild leven leidt, en ook zijn gitaar had precies de oorlog meegemaakt. Misschien is dat wel echt zo, want de man is een Vietnam-veteraan. Alle glans was ervan afgesleten. Een band waar de frontman van verdwenen is, is niet altijd een succes. Maar sedert 2009 is die wel ene David Yow geworden, en die weirdo kennen we dan weer van Scratch Acid en The Jesus Lizard. Op bas speelt tegenwoordig Mike Watt en ook die kennen we van andere formaties, hij speelde onder meer bij The Stooges en bracht zelf ook wat soloplaten uit. In 1993 was The Jesus Lizard nog op Pukkelpop te zien en we herinneren ons dat Yow toen meer in de moshpit zat, dan dat hij op het podium stond.
De start was wat vreemd. Watt kwam op het podium, pakte zijn basgitaar en plugde die in en stond daar net alsof hij op een bus wachtte. Falconi daarentegen had wat meer tijd nodig, begon overal aan te frunniken en ook Steve moest precies nog wat tunen. Yow stond aan de zijkant te grijzen en pinten te pakken. Ook op het podium stond er een voorraadje geopende pinten op hem te wachten. Eenmaal op het podium pakte hij de ene pils na de andere en spuugde om de haverklap een rochel op de grond. Nog voor de muziek startte, stapte hij op het publiek af en pakte hij iemand vast op de eerste rij, in volle omhelzing . Zo begon hij te zingen over the lights en the sound. Die positie hield hij enkele minuten vol, waarna hij al crowdsurfend naar het eind van de zaal kroop en zo weer terug kwam. Eenmaal terug op het podium begon hij te dansen als volleerde ballerina, op z’n tenen en met pirouettes.
De band speelde ondertussen aan een gezapig tempo door en deed dat eigenlijk de hele avond zo. Het was alsof de zanger en de band niet echt samen hoorden en vooral dat ze amper wisten wat ze gingen doen. Yow van zijn kant stak de draak met zijn bandleden. Het ene moment was hij de snaren van Watts bas aan het vastpakken, net alsof hij hem probeerde aan te zetten om wat ruiger te gaan spelen, het andere moment verstoorde hij het drummen door de cymbalen vast te pakken of hij ging simpelweg Falconis schouders masseren.
Als het uit was met de bandleden te pesten begon hij het publiek te teasen op de tonen van Ha Ha ha. Even later begon hij aan de boxen te duwen die onheilspellend naar voren begonnen te hellen op tonen van Get Away. Er was ook veel tijd om het publiek te provoceren. Hij zocht oogcontact met wat vrouwen in het publiek en riep teksten zoals ‘masturbate on the floor’ waarbij hij suggestieve lichaamsbewegingen maakte. Het materiaal was allemaal gehuurd. Tijdens het optreden merkten we op waarom dat een goed idee was : Yow demonteerde zijn micro, zong tegen het snoer en omdat dat geen effect had knalde hij alles tegen de vloer. Even later stak z’n micro in de mond alsof hij die een blowjob aan het geven was en voerde hij een gevecht met het statief. Even was er wat consternatie omdat de gitaar van Falconi geen geluid leek te geven, maar een harde herstart door Falconi zelf (stekker in en uit het stopcontact) loste de problemen op. Dat gebeurde met een flair alsof dat wel vaker eens voorvalt
Bij de start van Sex Bomb riep Yow “Everyone -take you clothes off “. Die vraag kreeg geen respons en dus trok Yow zijn t-shirt over zijn kop en dook hij het publiek in om daar Sex Bomb te gaan zingen. Hij duwde de micro onder de neus van de aanwezigen, en dus bevatte de tekst iets meer WAAH! en WHEIS dan gewoonlijk Op het podium was ondertussen een saxofonist verschenen die het beste van zichzelf stond te geven naast Falconi, maar alles was even atonaal als de zang van Yow. Toen die terug op handen en voeten op het podium kroop dronk hij nog zijn laatste pinten uit en toen was het tijd om te vertrekken. De band speelde wel nog enkele minuten door, maar Yow kregen we niet meer te zien .
