Al was het dan niet zijn eerste kennismaking met De Roma, Fin Greenall liet dinsdagavond 19 november 2019 niet na de zaal en het ‘bijzonder aangename publiek’ meermaals te roemen. De Brit die we kennen onder de naam Fink kon de aandacht en het enthousiasme van zijn publiek voor diens dromerige en minimalistische en niet per definitie gemakkelijke composities waarderen. Maar dat hadden Greenall en diens band toch vooral aan zichzelf te danken want het combo was bijzonder gul in hun traktaat op pure schoonheid.
De jongedames die ons bij het verlaten van de zaal fier de setlist toonden die ze hadden kunnen bemachtigen, fluisterden ons toe dat ze hoopten dat het een positieve review zou worden. We kunnen hen alvast geruststellen. Bij elkeen die zou durven beweren dat dit een slecht concert was, zou de leugendetector zwaar in overdrive gaan. Fink wist te imponeren en charmeren met, al dan niet melancholische, kleine kunstwerkjes die mikten op hart en ziel, veelal kabbelend en rustig spanning opbouwend om dan naar een catharsis te gaan, een beetje zoals we dat ook al mochten beleven bij andere kleppers zoals Thomas Dybdahl en Patrick Watson.
Vooraleer Fink ons mocht verblijden, was het aangenaam kennismaken met de Zwitserse Sophie Hunger. Voor sommigen was deze zangeres lang geen onbekende maar in De Roma bleek het voor de meesten toch vooral een kennismaking. Enkel bijgestaan door drummer Julien, zichzelf begeleidend op akoestische en elektrische gitaar, met hier en daar wat loops en effects, was het vooral met haar mooie, ietwat hese stemgeluid dat deze jongedame indruk wist te maken. Sommige nummers hadden een jazzy inslag maar Hunger wist ook goed te rocken, daarbij goed geholpen door het bijzonder gedreven, ei zo na hypnotische, soms net iets te luide drumwerk.
Hunger vertelde hoe blij ze was om met Fink op tournee te zijn en hoe respectvol die Fink-fans wel waren. Daarop kreeg ze vanalles liefs toegeroepen. Hunger vroeg de naam van de luidste (of liefste?) roeper en deze Steven werd bezongen in het volgende nummer dat ze inzette. Fijn was het om een behoorlijk originele interpretatie te horen van Le Vent Nous Portera van Noir Desir. En met een nummer in het ‘Switzerdeutsch’ dat ze volledig a capella bracht, blies de chanteuse werkelijk iedereen van de sokken. Prachtig. We hopen dat Hunger na haar korte set er wat fans bijwon, dik verdiend.
Klokslag tien over negen wandelde beide drummers, de bassist en de gitarist-violist-keyboardspeler de scène op, al snel gevolgd door Fin Greenall en Fink zette in met wat ook op het jongste album de opener is, een machtig We Watch The Stars. Eigenlijk een signature song voor Fink. Indrukwekkend hoe deze song lustig aanzwelt en opbouwt om dan uiteindelijk net niet te ontploffen. En live was dat dan zoveel intenser. Meteen ook viel op hoe dat krachtige en rijke stemgeluid van Greenall de hele zaal vulde en warm omarmde.
Doorheen de set zorgde de aanwezigheid van de twee drumstellen voor de nodige spanning, hechte intensiteit en bezwerende vibes, zonder dat de percussie het overnam van de subtiliteit en pure schoonheid. In het gitzwarte maar ronduit verrukkelijke Resurgam, kwam dit ook bijzonder goed tot uiting, met ook een donkere ‘kelder-diepe’ baslijn en de haast tribale of sacrale klaagzang van Greenall, met nog wat waaierende gitaren op de achtergrond. Strak en spannend.
Het nieuwe album werd bezocht met vijf van de acht songs, en was dus goed vertegenwoordigd. Met behalve de majestueuze opener We Watch The Stars ook Once You Get A Taste, Out Loud en de ronduit sublieme title track Bloom Innocent. Maar ook het innemende I just Want A Yes, ‘minder orchestraal’ dan op het album, maar evengoed bijzonder pakkend, met de werkelijke geweldige duivel-doet-al Tomer Moked op viool.
De nieuwe songs zaten mooi verdeeld over de set en werden afgewisseld met composities uit de andere albums. Behalve die fantastische title track werd uit Resurgam ook die andere donkere diamant Cracks Appear, door Greenall aangekondigd als een therapeutische song, gebracht. Fijn dat ook Hard Believer (2014) werd bezocht, met het bijzondere vinnige en krachtige Pilgrim met zijn fenomenale timbre en opbouw maar meer nog omwille van het bloedmooie Looking Too Close, een van Greenalls favorieten, zo vertelde hij. Ook van ons, Fin! Eigenlijk ongelooflijk dat deze topsong de plaat bijna niet had gehaald wegens ’te commercieel’, zoals Greenall ons opbiechtte dinsdagavond.
Het Fink-brein vertelde ons hoe This Is The Thing eigenlijk verhaalt over hoe het voelt om als muzikant rond te trekken, te spelen voor een publiek en samen met hen steeds weer een uniek moment te beleven. “Ook om aan onze partners uit te leggen waarom we dit allemaal doen, voor dat gevoel, die beleving, voor jullie”, en This Is The Thing werd aan alle melomanen in De Roma opgedragen.
Finks ode aan zijn metier en publiek luidde helaas al het einde in van een avond vol schoonheid. Even voor de klok van elven bracht de singer-songwriter nog, moederziel alleen zijn ‘favoriete Fink-song van het moment’ en het was dus nog een laatste keer genieten van die prachtige stem en dat knappe gitaarspel met een doorleefd Walkin’ In The Sun.
Altijd mooi om artiesten aan het werk te zien bij wie de liefde voor het vak er af spat. Wat ons betreft; tot gauw!
Foto’s door Christel Schoepen for damusic.be