Acht jaar geleden maakten Fake Indians hun live debuut op de planken van Kinky Star. Helemaal tevreden waren de bandleden toen niet met de allereerste podiumprestatie. Een beetje tot onze verbazing want het klonk die kouwelijke februariavond minstens interessant. Akkoord, “interessant” is een redelijk dodelijk adjectief, zeker in reviews, maar we hoorden toch zoiets als een eigen geluid en potentieel.
“Indien dit geen grote band wordt dan toch minstens een goeie, en die moeten er ook zijn”, zo schreven we. Profetische woorden want acht jaar na de wat twijfelachtige start, en vooral sinds de release van Inforock (2023, Fons Records), bevindt de band zich onmiskenbaar in de premier league van de vaderlandse indierock.
Fake Indians weet op een unieke wijze noiserock en psychedelica te blenden tot een verschroeiend geheel. De invloed van de grote voorbeelden (Sonic Youth, Velvet Underground, Mudhoney, Stooges…) valt moeilijk te negeren maar de output – licht ontvlambare acid rock, groovy as hell – klinkt verrassend gevarieerd, opwindend én eigentijds. Met inzet van verschillende toonaarden, spelend met forse contrasten en verder alle kleuren van de regenboog. De veelkleurige visuals die de shows opleuken zeggen genoeg.
De band haalt net zo graag kort en krachtig uit, check Dead Dog Parking Lot, als slepend-bezwerend lang. Zoals in Talk Radio dat donderdagavond net voor de bisronde werd gespeeld: een intrigerende short story, een mantra voorzien van een beklemmende finale (“I hate it when they talk on the radio”). Goed voor ruim tien minuten cruisen door het muzikale landschap dat de Antwerpse indianen voor zichzelf hebben uitgetekend.
Nauwelijks een zwak moment tijdens het uur op het Kinky podium. Fake Indians haspelde zelfverzekerd de evenwichtige bloemlezing uit eigen werk af. Met het nodige vuurwerk op de scharniermomenten. Beklijvend concert van een band die op het toppunt van zijn kunnen presteert. En hopelijk nog lang niet uitgezongen is.