Ondanks de malaise zijn er nog zekerheden in het leven. Zo mag je zeer veel geld verwedden op het feit dat het Gentse collectief Elefant nooit een hit zal scoren, maar de tranen kunnen opgedept worden met de troostende gedachte dat het tevens een band is die nooit zal toegeven aan regeltjes. Behalve degene die Elefant zichzelf oplegt: uitblinken door jezelf te zijn en zo wat alles doen wat anderen niet doen, of gewoon niet durven.
Bijvoorbeeld als support act gewoon een fanfare uit Maldegem uitnodigen. Gehuld in hun purperen kostuum liepen de fanfaregangers in de vroege avond tussen het publiek door. Wellicht wisten de arme donders zelf niet wat hun te wachten stond of wat hun taak was, maar het zorgde voor een aparte sfeer. Zeker toen vier mannen in een spierwit pak en een gezicht vol talkpoeder besmeerd zich door het feestorkest naar het podium lieten begeleiden. Het is eens iets anders, iets typisch Elefant.
De koningen van het Belgische surrealisme hadden iets te vieren: Konark Und Bonark. Voor ingewijden: het debuut van Elefant op 9000 Records.
Een supergroep zoals dat heet, en zoals onze eigen Bootsie het verleden week op onze pagina’s aangaf: we gaan ons niet meer bezig houden met te gaan vertellen in welke andere bands je deze heren ook aan het werk kan zien. Zoek het op, en bekijk hun te gekke filmpjes op YouTube. Nog minder gaan we ons bezighouden met onze hersenen te pijnigen door ons af te vragen over wat deze gasten het hebben. Die Gedanken sind frei, die Fantasie auch!
Schräg was de eerste song die in de Gentse haven weerklonk. Synths die niet weten of ze in de 70’s of de 80’s thuishoren, strakke drums die het ritme bepalen en Wolf Vanwymeersch die een fetish heeft voor vervormde vocalen (en de Duitse taal).
Een visueel spektakel, want op de achtergrond zie je allerlei maffe videootjes (ja, degene die op YouTube staan) en de weirde sfeer nog een extra elan geven.
Uiteraard veel nieuwe nummers, Wie Scharf Ist Dein Messer of het pakkende Lord Sleep (wellicht het meest toegankelijke dat de vier ooit hebben bedacht).
Het feest van de gelukkigheid volgens Wolf, of de lot der zotheid, wie zal het zeggen? Een handjevol concertgangers had op het einde zelfs zin in een (kortstondige) polonaise. Moet kunnen, ook al hing de curfew in de lucht. Hoe toepasselijker kan Jede Uhr Tickt zijn.
Toen we thuis kwamen bemerkten we dat de setlist geschreven was uit iets wat op een cursus psychiatrie leek. Zot zijn doet geen zeer bij Elefant, maar het helpt als je zelf wat vijzen mist. En het is nog geniaal ook!