Radio Centraal bestaat dit jaar 40 jaar en dat konden ze niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Onder de festiviteiten: enkele optredens en een overzichtstentoonstelling van 40 jaar Radio Centraal en dat allemaal in de voormalige Scheldapen, nu het Bos, in Antwerpen.
Het optreden vindt plaats in de theaterzaal van het bos. Plus minus 50 stoelen zijn zorgvuldig telkens anderhalve meter uit elkaar gezet om zo elke bubbel van een zorgeloze concertbeleving te verzekeren. De elektronische drum van Jeroen Stevens is versierd met een zelfgemaakte drumhead waarop de mascotte van Dino & The Chicks prijkt. Omdat één dino misschien iets te weinig was geweest, hebben ze ook nog een plastic exemplaar voor de kenmerkende Vintage Amp van Rudy gezet.
Voor het optreden start, krijgen we de indruk dat de persoon aan de dj-knoppen best wel een fan is van het ietwat oudere Vlaamse werk. Ann Christy passeert een paar keer de revue en ook de Laat Me Nu Toch Niet Alleen van Johan Verminnen baant zich een weg door de speakers, geflankeerd door een met de armen zwaaiende Rudy Trouvé. Op het moment dat de muzak begint te wijken voor nu-metal en we Limp Bizkit door de speakers horen, beginnen we toch wat ongeduldig te worden naar Dino en de zijnen. Vroeger zouden we ons in dit soort situaties reeds vergrepen hebben aan schuimend gerstenat van eigen bodem maar door de recentste verstrengingen kan alcohol in dit geval geen soelaas meer bieden.
En dan komen ze op! Vier gedaanten met witte maskers in zwart maatpak. Gretig als ze zijn om nog eens voor een publiek te spelen, komen ze dan ook iets te vroeg op. Rudy neemt het op zich om het publiek te verwelkomen en vervolgens speelt zich het volgende korte dialoogje af.
Rudy: “Goeienavond beste mensen!”
Rudy: “Hoeveel minuten nog?”
Organisatie: “Nog twee.”
Rudy: “Goeienavond dan eh.”
Het eerste nummer gaat naar eigen zeggen over de moeilijke relatie van de bandleden met duiven. Het nummer start snel met enkele duivenkreten die door de microfoon schallen. Tijdens dit nummer horen we Rudy met rauwe agressie kreten en zinnen uiten over de instrumentale backing van de rest van de Dino’s. “Listen I can hear these birds singing my name!”, klinkt het luid door de speakers. Een mooie start heren, jullie hebben alvast onze aandacht sterk gewekt!
Tijdens het tweede nummer wordt de band voorgesteld. Rudy creëert met zijn elektronische opstelling een erg diep effect op zijn vocal als ware hij Jabba The Hut himself. Stef Kamil en Jeroen zorgen voor een erg coole jazzy groove waarop Elko alle riffschuiven opentrekt om elke druppel Jimmy Hendrix die hij in zich heeft uit zijn gitaar te persen. Naarmate het nummer vordert, verdwijnt langzaamaan het jazzy karakter en blijft enkel pure rock-’n-roll over.
These Boots Are Made For Walking van Lee Hazlewood (Nancy is niet de schrijfster van dit nummer), staat als volgende op het menu. Dit nummer een cover noemen, is de vier Dino’s oneer aandoen. Ze hebben het volledig geherinterpreteerd en in geheel eigen stijl van een nieuw jasje voorzien. Kenmerkend zijn: de slome slakachtige baslijn van Stef Kamil, het minimalistische gitaarspel van Elko, het vocale effect van Rudy dat een beetje vreemde tweestemmigheid meedraagt en de zeer vakkundige tapdanssolo van Jeroen.
Een album zonder “gevoelig liefdeslied”, is gewoon geen album dus ook hier hebben Dino & The Chicks rekening mee gehouden. Aan een conventioneel liefdeslied hoef je je echter niet te verwachten. Bij het horen van Like A Horse moeten wij onmiddellijk aan de pink-elephants-on-parade scène van de tekenfilm Dumbo denken. We hebben de link alvast bijgevoegd om je een beetje de sfeer van het nummer mee te geven. Bij een nummer dat overigens eindigt met de woorden: “Daddy Issues”, weet je dat je de uitdrukking “gevoelig liefdeslied” redelijk losjes in de mond mag nemen.
Een samensmelting van Abba en The Bee Gees, wij hadden er nog nooit van gehoord maar volgens de Dino’s kan het effectief. Band Tribute Number Two start zeer uptempo maar vertraagt even snel weer. Op de vocal lijkt wel een soort vertraging te zitten waardoor het geheel wat dromerig en zelfs trippy begint aan te voelen. Bij momenten wordt het geluid zo zwaar dat we zelfs van ver een doom-vibe beginnen waar te nemen. Niet voor watjes dus!
My Heart Stood Still is opnieuw een cover. Na wat opzoekwerk vermoeden we dat het om het nummer gaat dat geschreven werd door Richard Rodgers en Lorenz Hart. Bij welke versie de Dino’s inspiratie gezocht hebben, blijft voor ons, gezien de lange lijst aan covers door medeartiesten, een mysterie. Het nummer wordt opnieuw gekenmerkt door een aantal stevige tempowissels. Een vrolijke gitaarriff, een klassiek rock-’n-roll basloopje en een in koor gezongen “yeah” geven kleur aan het up-tempo deel van het nummer. Elko presenteert zich in de loop van het nummer ook even als een distorted solerende Chuck Berry waarna het terug een drastische tempoverlaging kent om vervolgens terug te versnellen. Hoe ze al die tempowissel zo mooi op elkaar laten aansluiten, weten we niet maar somehow it all works and makes sense.
Vergeet het monster van Loch Ness, vergeet Bigfoot, vergeet de Rechtvaardige Rechters. Waar hebben ze die coole groepsnaam gehaald, is wat iedereen zich afvraagt. Rudy is zo vriendelijk om dit voor ons, in het kader van het volgende nummer, even te verduidelijken. Blijkbaar hebben ze de mosterd bij een sitcom uit de jaren zeventig gehaald. Na die verheldering zijn we dan ook klaar om eens te horen wat de Dino’s ervan gemaakt hebben. Het resultaat? Een kort intermezzo. “Dino & The Chicks is recording before a live studio audience.”
Het klimaat heeft het, net als de ganse mensheid, momenteel niet al te makkelijk. Gedeelde smart is halve smart dus besloten de Dino’s ook een nummer aan moeder natuur te wijden. Het resultaat doet wat industrial aan. Het geheel is zeer dansbaar en wordt sterk gekenmerkt door een house-achtige basriff van Stef Kamil. De Dino’s, zijn ondanks dat hun voorgangers al eens door de natuur werden uitgeroeid, bijzonder gunstig gezind tegenover moeder natuur. Dat dachten we alleszins te kunnen afleiden uit de onliner: “There is not enough room for everyone on this planet.”
Het regent covid deze avond, sorry dat moest covers zijn. Onze autocorrect test regelmatig vals positief. “I can feel it coming in the air tonight.” Need we say more? Ook Phil is van de partij en wij kunnen dat best smaken. Op het moment dat we Rudy: “I have been waiting for this moment all my life”, horen zingen, is de link snel gelegd. Dino & The Chicks speelt met zo’n gretigheid dat deze zin uit het nummer van Phil Collins momenteel veel meer van toepassing is dan we allemaal zouden willen.
Na het bezoek van de Dino’s in het land van Collins is het opnieuw tijd voor een instrumentaal werkje. Stef, Jeroen en Elko spelen een zomers instrumentaal stukje dat makkelijk op een plaat van The Beach Boys had kunnen staan. Denk de spreekwoordelijk hoek die van het nummer af is er zelf gerust even bij. Rudy neemt tijdens het korte intermezzo even de tijd om zijn eigen set-up rustig gade te slaan.
In True Professional horen we de Dino’s zich kritisch uitlaten over de peptalks die managers aan bands geven. We horen een nummer met opnieuw veel ritmevariaties. Als we het zouden moeten beschrijven, kiezen we voor: jazzy on acid. Naast de ritmevariaties zijn we ook blij om Stef Kamil door de muziek heen zijn befaamde schreeuw nog eens te horen oefenen. “Act like a true professional!”, schreeuwt hij meermaals door de microfoon. Van: “Friday”, maakten ze in de Beavis and Butthead show: “Fried eggs”, we zijn eens benieuwd wat ze hiervan gaan maken.
Na de kritische uitlaat jegens managers is het opnieuw tijd voor een cover. Silver Dagger is oorspronkelijk een traditional maar de Dino’s hebben de versie van Joan Baez genomen als basis voor hun herinterpretatie. Tijdens dit nummer zien we zowel Rudy als Elko volledig loos gehen terwijl Stef Kamil de nek van zijn bas rustig gade slaat tijdens het spelen. Het hoogtepunt van het nummer en voor ons ook één van de hoogtepunten van de avond is zonder twijfel de harmonie die door Stef Kamil en Rudy gezongen wordt. Prachtig, doorleefd en vol emotie. Om een krop in de keel van te krijgen!
Het volgende nummer is opnieuw instrumentaal. We beschrijven het graag met enkele kernwoorden: vrolijk, apenschreeuwen, elektronische beat. We zijn alvast benieuwd welk geluid zich momenteel in jouw hoofd afspeelt na het lezen van deze woorden.
Om alle culturele echelons binnen het publiek tevreden te stellen hebben de Dino’s ook wat poëzie in hun set ingebouwd. Starring Leonardo Dicaprio werd de experimentele beatnik intermezzo gedoopt.
Na wat poëzie is het tijd voor nog wat Band Tribute Number One. In de instrumentale track horen we enkele super coole basloopjes van Stef Kamil. Elko probeert aan de andere kant van het spectrum zijn wat Oosterse licks en riffs uit over het basloopje alvorens nog eens alles open te trekken op zijn witte Les Paul.
Eindigen doen de Dino’s met hun eerste wapenfeit Gimme Time My Love, Gimme Time. Voor een beschrijving van dit pareltje verwijzen we je graag naar deze recensie.
En dan, zestien nummers later is het alweer voorbij. Of toch niet?
De Dino’s komen op algemeen verzoek nog even terug. Dino Jeroen zegt: “Normaal zouden we geen bisnummers spelen want we hebben er geen”. Maar aangezien dit mogelijks het laatste optreden van de komende vier maanden zal worden, hebben de heren zich toch laten overtuigen om nog een nummertje te spelen. Om tapdanser extraordinaire Jeroen nog eens aan het werk te kunnen zien, kiezen de heren ervoor om de avond af te sluiten met These Boots Are Made For Walking.
De slotsom van deze avond is dat we, ondanks de afwezige gezelligheid van een beker bier en het dicht bij elkaar staan tijdens het optreden, moeten concluderen dat dit echt een schitterend optreden was. De vier Dino’s zijn rasmuzikanten en hoewel ze daar niet te koop mee lopen, kan je er niet naast kijken. Ze hebben een prachtige set gebracht met de nodige luchtigheid die ons even de vreemde wereld buiten de deuren van de voormalige Scheldapen deed vergeten.
Het is best mogelijk dat we het na de verstrengingen weer een paar maanden zonder livemuziek zullen moeten stellen. Indien dat het geval zou zijn, kunnen we ons berusten in het feit dat we konden afsluiten met Dino & The Chicks.
En net wanneer we dachten dat de avond niet mooier kon eindigen, kondigde Rudy aan dat ze ook nog een ep te koop hadden. Pure geldklopperij volgens hem. Ongetwijfeld meer daarover zeer binnenkort op de website van Luminous Dash of via Heaven Hotel Presents. Wij hebben de cd vandaag alvast grijsgedraaid!