Vrijdag 9 juli 2021 konden de melomanen die tijdig een ticket reserveerden voor één van de twee concerten van het Dieter Vaganée Quartet zich rijkelijk laven aan prachtige koperen klanken, ronduit sterke composities en een sublieme interpretatie van Round Midnight. Het moet ook zowat ‘round midnight’ geweest zijn dat we ons de bedenking maakten: wat is rietblazer Dieter Vaganée (sax en klarinet) enorm gegroeid zeg. Telkens we hem aan het werk zien komt deze jonge muzikant sterker en straffer uit de hoek.
Jawel, livemuziek kan weer. Soms moet dat in bubbels van vier, niet voor elkeen evident, soms kan het per twee. Bij Predikheerlijke Zomer in Mechelen doen ze het anders: een beperkt aantal tickets worden verkocht, wel steeds twee concerten per avond maar snel zijn is dus de boodschap. Soms durft de verkoop dan hard gaan, zoals een paar weken terug toen de alom gekende Frank Vaganée twee, meteen uitverkochte, prachtconcerten speelde. Op 9 juli was het dus de beurt aan diens neef Dieter, die ook – terecht – voor een mooi, al even uitverkocht, gevuld plein mocht optreden met diens kwartet.
Het Dieter Vaganée Quartet wist het publiek te verrassen, en zeg maar gerust verwennen, met een smakelijke mix van swing, bop, blues en latin met ook veel ruimte voor mooie improvisaties. Ze deden dat met erg sterke eigen composities, veelal van Dieters hand, maar ook enkele van pianist Tim Eysackers, én dus die sublieme renditie van Round Midnight. De virtuositeit en het spelplezier spatte er van af.
Er werd sterk gestart met Maniaco, een bijzonder sfeervolle compositie van Tim Eysackers, met een fijne groove en ritme. Een heerlijke pianolead van Eysackers, schitterend saxspel van Vaganée en contrabassist Benny van Acker en percussionist Natan Goessens die voor de subtiele ritmiek zorgden, en ook elk hun solomomentjes kregen.
De daaropvolgende compositie, tenzij we het fout hebben Bulder Flew genoemd, bleek geïnspireerd op muurklimmen. En wel ja, door de opbouw van dit muziekstuk, het aanzwellen van de saxtonen, het veranderen van het ritme, zag je de muurklimmer voor je, soms op een moeilijker stuk, zich misgrijpend en dan een stuk vallend om zich weer vast te grijpen. Goessens’ drumsolo mocht wel iets korter, maar we zijn niet ’s werelds grootste fans van drumsolo’s. Dus het ligt wellicht aan ons!
Dat Dieter Vaganeé die vrijdag weerom schitterde op de sax mag geen verrassing heten, hij blies ook op de klarinet, nieuw voor velen onder ons. Voor het eerst in Long, een subtiele blues. Dieter wisselde op het juiste moment in de compositie, ook vlotjes terug naar de sax. Fraai pianomomentje van Eysackers ook.
Tot onze absolute favorieten in de set rekenen we zeker De Reis Van De Held, een heel mooie, rustige, deemoedige ballade, waarbij de klarinet van Vaganée en de piano van Eysackers de leidende (of moeten we zeggen lijdende) rol speelden. Zo pakkend, zo mooi. De sterke diepe tonen van Van Ackers contrabas en de fijne percussie van Goessens waren de troostende, ondersteunende factor. Wanneer je je ogen sloot, poogde je die reis van de held in kwestie voor te stellen. Dat moet dan een héél mooie reis geweest zijn, ook een waar hier en daar wat sterke gevoelens de hoek om kwamen kijken, Dieter? Pure poëzie deze De Reis Van De Held en een geniale compositie van Vaganée.
“We hebben onze ballades nu wel gehad“, sprak Vaganée alvorens een geweldig Mingus Poetics in te zetten. Maar dan vergat hij even dat hij ons even daarvoor vergast had op een geweldig vinnig Vice Versa; frivool, machtig en prachtig en met heel wat sax-virtuositeit. Ook waren we nog maar net bekomen van Thelonious Monks Round Midnight, waarin de band excelleerde, met in de hoofdrollen de piano van Eysackers en die snijdende sax van Vaganée, zo snijdend dat het bijna pijn deed.
Dat Mingus Poetics een ode is aan Charles Mingus, had je vast al wel geraden. En wat voor een ode. Ingezet door de contrabas, nam de sax al meteen de leiding. Waarop een geweldige melodie zich ontpopte, met ongelooflijk veel ‘power’. Stoere sax en een machtig vol geluid. Wow! Toen Vaganeé Hard Times aankondigde als laatste nummer van de set, botste dat op flink wat gezonde verontwaardiging bij het publiek. In deze compositie kon de band voor een laatste keer heerlijk excelleren en ons volledig inpakken. Het swingde als de beesten. Dansen mag nog steeds niet in deze nog altijd vreemde tijden. Jammer, dat had er anders wel ingezeten.
Amper de kans gekregen om het podium af te stappen tijdens het aanhoudende applaus, stond de band al gauw terug klaar voor nog een extraatje. En dat werd een fantastische bis, waarin de band opnieuw het beste van zichzelf gaf. Een denderende finale dus. Met heerlijke een-tweetjes tussen bas en drums, een zalige toetsenpartij en sax-virtuositeit a gogo! Knap, Dieter & co!
Wie het Dieter Vaganée Quartet eens aan het werk wil zien, moet dat vooral doen. Niet twijfelen. Zullen wij ook niet doen. Tot dan!
De vrijdagen van Mechelens Predikheerlijke Zomer, telkens in Het Predikheren, bibliotheek en evenementenlocatie, en voormalig klooster, worden ingevuld door Jazzzolder Mechelen, die vanaf augustus ook weer met hun eigen programmatie gaan starten, elke tweede en vierde vrijdag van de maand. Voor de volledige programmatie van Predikheerlijke Zomer check je best de webstek van De Zomer is van Mechelen, de programmatie van Jazzzolder Mechelen vind je hier terug op jazzzolder.be.
Foto: Erwin Van Rillaer