Wie ze ooit zag, weet wat hem met Crystal Castles te wachten staat. Verpletterende beats, schreeuwerige vocals en songs zonder ook maar enige vorm van licht. Voor de meeste aanwezigen was de vraag van de avond ongetwijfeld hoe de band het er zonder Alice Glass van zou afbrengen. Geen enkele reden om de alarmbel te luiden, Edith Frances is al even gek als haar voorgangster en een podiummadam waarvan je achterover valt.
Meteen bij de start zat de vaart er meteen goed in, Concrete kenmerkte zich (net zoals de hele set overigens) door loeiharde beats, verblindende stroboscopen en een krankzinnige, bijna decadente sfeer. De graatmagere Edith Frances klom onmiddellijk op de speakers en goot het eerste flesje water over zich heen, de eerste demonen waren weggespoeld en ogenblikkelijk was het onloochenbaar dat de vrouw uit Iowa over een podiumcharisma als geen ander beschikt.
Ethan Kath, zoals steeds met zijn vertrouwde hoodie op, zie je nauwelijks. De tovenaar van de onheilspellende elektronica mag zich gelukkig prijzen dat hij in Los Angeles Frances tegen het lijf liep. Niet alleen muzikaal klikt het, en hoewel Frances buurtje leen speelde bij Glass voor de podiumtruken meester te worden, zorgt ze sowieso voor een niet te stoppen rock ’n roll-lawine.
Noem haar de Iggy Pop van de dark electronica, of wat dan ook, deze vrouw weet verdomd goed hoe ze een zaal moet doen ontploffen. Geen mens die stil bleef staan, of het was gewoon doordat de voetzolen aan de grond vastkleefden van het bier dat de lucht inging zodra Baptism werd aangevat.
Bij Suffrocation ging het nog net, maar vanaf Char was de apocalyps in Brussel compleet. Sombere songs die wel stuk voor stuk uit een soundtrack van een morbide horrorfilm lijken te komen, ze doen je swingen, maar laten je ook de donkere kleur van je eigen ziel proeven.
Geen seconde werd Glass gemist, wat veel zegt waar Edith Frances in staat toe is. Het trio (vergeet ook de fantastische drummer Christopher Chartrand niet) bewees gisteren (nog maar eens) één van de meest briljante podiumacts te zijn.
Na Celestica werd de handdoek in de ring geworpen. Het duurde een tijdje vooraleer Edith terug op het podium klom om de bisronde met Femen en Wrath Of God af te werken. Maar daar verscheen ze, gekleed in een akelige spierwitte jurk met in de lucht een boeket rozen die over het publiek werd vernietigt onder de flikkeringen van de stroboscopen. Een krop in de keel was wat overbleef, (eenzame) klasse!
Terwijl onze eigen François Du Painlait de dansvoeten van de concertgangers warm hield, zochten de moedige bezoekers die nog wat energie over hadden het smalle AB-trapje op om zo in de club te belanden, want daar stond een nagelnieuwe Belgische band aan zet: Paper Hats. Reeds gelauwerd op diverse publicaties (ook de onze), en dus waren de nieuwsgierige ogen gericht op hoe de vier de magie van hun recent verschenen ep PHO2 op een podium konden brengen. Het antwoord was een indrukwekkend arsenaal van synths die iedere instrumentenfreak deed watertanden. Het was meer dan zo maar een opstelling, de band deed er iets fantastisch mee en hoewel dit één van hun eerste optredens is (of is het gewoon hun allereerste?) zag je een band die boven zijn eigen kunnen uitsteeg. Hoe je het moet omschrijven? Elektronische dansbare krautrock? Eigenzinnige progrock, maar dan met de taal van de synthesizers? Probeer maar, en faal maar. Over muziek moet je niet te veel theorieën verkondigen, alles lekker in je lijf absorberen en dan swingen. Dat deed de bomvolle AB-club en na afloop konden de vier van Paper Hats het zelf amper geloven. Wees gerust, het publiek ook niet.