Op TW Classic stond ze wat verloren op dat grote podium, sommige festivalgangers pikten het op, anderen zagen het als achtergrondmuziek. De set van Courtney Barnett maakte op ons ook niet echt indruk toen, het was nogal rommelig en het geluid was niet echt super. “Zet Courtney Barnett in een zaal, dit is te groot voor haar” dachten we nog. Maandag 7 november 2022 was het dan zover. Barnett en haar twee begeleiders speelden in de onvolprezen De Roma. Topgeluid deze keer. Het trio speelde een gebalde set, met een mix aan fan favorieten, ondertussen alom gekende nummers en minder bekend werk, gesmaakt door menigeen, en met enkele top-momentjes, toch durven we voorzichtig gewagen van ‘close but no cigar’.
Geen toeters en nog minder bellen, geen indrukwekkende intro tape, noch een grote banner met bandnaam. Opkomen, inpluggen en spelen. Dat was het scenario en devies van de Australische. Goed voor een set met best wat vaart, hier en daar toch wat dipjes. Vooral veel fijn gitaarwerk en met poses die soms aan Neil Young deden denken, met of zonder Crazy Horse. Dat Barnett zo fijnbesnaard is op gitaar was ons op TW Classic niet eens opgevallen. En dat grandioze gitaarspel van Barnett was voor ons zeker één van de hoogtepunten in de set.
Singles als Need a Little Time, Nameless, Faceless, Avant Gardener zaten al vroeg in de set, wat bij heel wat aanwezigen natuurlijk aha-erlebnissen ontlokte en er werd al eens een dansje ‘geplaceerd’ zowaar. Op Depreston was het niet te lang wachten, goedgekeurd door de fans. Fijn te horen en zien hoe Barnett haar gitaar bespeelde of liefdevol mishandelde. Maar subtieler spel bleek haar ook niet vreemd, bijvoorbeeld in de rustigere songs.
Net tijdens die wat rustigere passages in de set viel het gebrek aan toonvastheid van Barnett soms nogal pijnlijk op. Nee, we hebben het niet over haar karakteristieke monotone stemgeluid, dat heeft wel iets. Maar soms zong Courtney echt pijnlijk vals, ‘out of key’, als je dat liever leest. Dat hoeft niet noodzakelijk heel erg te zijn, er zijn artiesten die af en toe wat vals zingen tot handelsmerk hebben gemaakt, en daar feilloos mee weg komen. Barnett vooralsnog niet. Op gegeven moment begon het ons toch een beetje veel te storen. Dat niet alle songs even sterk waren – sommige liedjes leken precies nog niet helemaal af – hielp dan ook niet echt.
Wanneer als vijftiende song in de set een explosief Pedestrian at Best werd ingezet was er pas echt vuurwerk, en hoe! Met een zaal die helemaal wild werd. Het vuur werd gelukkig niet gedoofd tijdens de volgende twee nummers; een sterk Nobody Really Cares If You Don’t Go to The Patry en een potig Write a List of Things to Look Forward To. Het welgekomen slacker-venijn zat vooral in de staart dus.
La Barnett kwam nog even terug om solo Oh the Night te brengen, sterk wel! En met beide bandleden, werd de Sunday Roast nog geserveerd om in grandeur te besluiten met een toepasselijk Before You Gotta Go.
Courtney Barnett leek gelukkig, was vol lof over De Roma en het publiek, speelde geweldig goed gitaar, bracht een handvol écht goede songs mee, jammer genoeg ook een pak liedjes die we alweer vergeten zijn. Ze miste dus net iets te vaak een aantal toonladders, auw! Bezieling was soms ook ver te zoeken, routine loerde al eens om de hoek, Barnett leek pas echt op dreef te komen in dat laatste halfuurtje – met bezieling.
Close but no cigar?
Ach, best wel een vermakelijk avondje slacker rock-’n-roll (al mocht er best méér slacker zijn eigenlijk) en ‘oh boy can she play guitar’ al stonden wij vooral te shaken en genieten dat laatste halfuur. Misschien zijn wij gewoon ook te streng. Het zou zomaar kunnen. Derde keer goede keer?