Even voor achten zat Chris Cacavas nog rustig met een biertje aan een tafeltje, terwijl hij de setlist aan het bedenken en opschrijven was. Hij ging die klaarleggen op het podium, haalde nog een biertje om zich dan om 20.45 toch naar het podium te begeven en eraan te beginnen.
Bestormen is meer iets voor de écht jonge veulens, dus de Giant Sand– en Green On Red-veteraan, en compagnon de route van Steve Wynn en Dream Syndicate stapte rustig naar gitaar en microfoon. Vervolgens vergastte hij ons op een bijzonder fijne greep uit eigen werk, die vrijdagavond in het onvolprezen Djingel Djangel.
“Ik heb er dertien uur reizen op zitten. Normaal rij ik zelf naar concerten in België of Nederland, ik woon in Karlsruhe. Nu dacht ik dat het comfortabel zou zijn om met openbaar vervoer te komen. Ik heb er ’tig treinen en bussen opzitten, en nu ben ik doodmoe”, grapte Cacavas. “Ach, eigenlijk ben ik tijd aan het doden, laten we er dus maar aan beginnen!” En Cacavas opende met een van onze absoluut favoriete nummers, yes! Een machtig en doorleefd Tell Me Everything was ons deel.
Doodmoe of niet, Cacavas’ stem had er allerminst onder geleden, of was dat omdat hij de keel al wat gesmeerd had met een lekker Belgisch biertje? Wat een knappe versie, zeg! En alsof Cacavas het speciaal voor ons deed, kregen we als tweede nummer in de set, prompt een ander favoriet cadeau met een beklemmend Who’s Your Whore? Hoe dreigend en donker kan een akoestische gitaar klinken? Cacavas zette de lijn door met een niet minder dan beklijvend Disappear, wat een tekst. Jawel, het kwam duchtig binnen ook. Dat er veel applaus volgde na dit juweeltje was dan ook meer dan terecht.
Met de gitaar bleken er toch wat problemen. “Ik heb psychologisch-gitaartechnische problemen. Mijn gitaar is mij aan het ghosten, maar misschien denkt mijn gitaar hetzelfde over mij?”, verkondigde de singer-songwriter. Lachers op de hand, en na wat gepruts bleek het euvel verholpen. “Hoe gaat de volgende song ook alweer, weet iemand dat”, vroeg Cavavas om ons dan te trakteren op een sterk All That Air.
“Cause of death is easy living”, het mag zo op onze grafsteen. Wat een geniale tekst, wat een geweldige versie kregen we van E-Z livin, bedankt, Chris! Flamethrower klonk toepasselijk broeierig, met geweldige effecten op de akoestische gitaar die vervaarlijk elektrisch klonk. Wow!
Cacavas nam plaats achter de Djingel Djangel-piano om ons een fraai Walk On Water, nee geen link met ene Regi, en een fabuleus mooi California (Into the Ocean) te serveren. Bijzonder hoe die eerst gespeelde toetsaanslagen nergens naartoe leken te gaan om dat uit te monden in zulke knappe versie van deze song.
“Oké, laten we gitaar opnieuw proberen. Deze song heb ik lang niet meer gespeeld, maar hij viel als vanzelf terug in mijn repertoire. Een erg leuk liedje, over seriemoordenaars – klinkt dat vreemd als ik zeg dat ik wat héb met seriemoordenaars?”, en een al even donker als hilarisch I Just Killed A Man volgde. Pareltje!
The Stage vond Cacavas wel toepasselijk om te brengen en met een ei zo na wanhopig Freak, zette hij de finale in. Enfin, dat wisten we toen nog niet en voor ons had het nog een uurtje langer mogen duren. Maar na Once The King, bleek het met een nog nazinderend indrukwekkend machtig Pale Blonde Hell nog zo’n fave van ons en een van ’s mans signature-songs wat ons betreft, effectief over en uit.
Cacavas wandelde terug naar zijn tafeltje om zich daar goed te installeren, maar kon aan het aanhoudende applaus niet weerstaan en wandelde toch het podium weer op, glas in de hand, ons een toast uitbrengend. “Bedankt om hier te zijn. Oké, nog eentje dan, ik ben hier nu toch, niet? Graag tot een volgende keer, misschien is mijn vriend Howe Gelb, hier dan ook, dat zou wel mooi zijn”. Hoorden we Cacavas nu alluderen op een gig samen met Howe Gelb? Ja, dat zou übercool zijn. Bookers, lezen jullie mee?
Cacavas besloot om ongeveer tien uur, met een zalig Better Days. Toen was het dan toch onverbiddelijk voorbij. Een praatje maken met Cacavas of een album, al dan niet gekocht in Djingel Djangel, laten signeren, het kon allemaal want er was ook nog voldoende tijd, Cacavas had ook tijd.
We zagen Cacavas al samen met Steve Wynn, als opener voor laatstgenoemde, nu volledig solo, misschien een volgende keer met Gelb? We zijn die volgende keer alleszins ook weer van de partij!
Chris Cacavas: Facebook