Rumba’s, ballades en een vleugje hardbop, met veel machtige koperen blaaskracht en subtiele gitaargloed, verbonden door een hechte ritmesectie, badend in een Caraïbische sfeer; dat was het fantastische visitekaartje dat het Cari-Jazz 8tet op vrijdagavond 8 augustus 2025 afleverde bij Jazzzolder Mechelen in Het Predikheren.
Eigenlijk stond er een mini-bigband op het podium in Mechelen, met drie prachtige saxen, trompet en die warme tromboneklanken, succulent bijgekleurd door gitaarlijnen van Alexis Nootens, die ons soms even aan Philip Catherine deden denken én hecht bijeengehouden door de contrabas en drums. Machtig was het.
De composities waren stuk voor stuk afkomstig uit de Caraïbische jazzscene, keurig gearrangeerd en hertaald door Nootens naar de octet-formule. En zo maakte Mechelen kennis met deze composities, en met het talent van het achttal. Al waren ze eigenlijk maar met zeven originele leden. Alt-saxofoniste Elly Brouckmans moest helaas verstek geven wegens ziekte. Mechelens alleskunner op saxofoon Dieter Vaganée viel in voor Brouckmans. Met amper tijd om de muziek deftig in te studeren deed de jonge saxofonist dat alsof hij altijd al bij de band speelde.
Laurent Vigneron knalde The Riff gigantisch luid op gang op diens drumkit, waarop een feest van vooral machtige blazers zich op gang trok, met al vroeg in de compositie een sublieme trompetsolo van Emile Hennuyer, die ons later in de set nog meer zou verwennen. Nootens speelde erg subtiele en lichtjes zwoele gitaarlijnen.
Green Eyes werd aangekondigd als een rumba. We zijn nog altijd een beetje van ons melk van dat magnifieke trombonespel van Alice Riberolle, we geven dat grif toe, ja. Dieter Vaganée gaf ook ‘zomaar’ een geweldige altsax-solo ten beste.
Bijzonder hard genoten ook van Session At The Opera, een compositie van de blinde pianist Lez Howard, geschreven voor piano en meesterlijk herschreven door Nootens om er met zijn band magie mee te verrichten. Blazers galore, met glansrollen voor Tobias Volckaert (alt), Dieter Vaganée (alt) en Antoine Lissoir (bariton) übercoole gitaarklanken, prompte performante drums, én werkelijk fijne subtiele contrabaslijnen van Edwin Theophile. De met elkaar afwisselende en accorderende sax soli waren geweldig.
Nootens biechtte ons zijn adoratie voor de Jamaicaanse gitarist Ernest Ranglin op en hoe hij eindelijk aan diens oude platen geraakte, gewoon door hem een e-mail te sturen. “Hij zond zelfs geld om een opname van ons van een van zijn werken te financieren!” En een behoorlijk indrukwekkende interpretatie van Angelima schalde over het plein van het Predikheren. Véél blazerpracht, een magische baslijn, weerom stoere drums, en een hemels heldere gitaarpartij, die ons weer aan Philip Catherine deed denken, maar misschien was het wel Ernest Ranglin die Nootens wou eren?
“Vooraleer aan de volgende compositie te beginnen moet ik even drinken. Want het is snel, heel snel.” Er wordt wat geaarzeld op het podium, Nootens kijkt naar Vigneron, die begrijpt dat hij de sneltrein mag starten. Vignerons drums knallen, een snelle baslijn zet in, meteen veel blazers met Vaganée op lead, machtig excellerend, waarna de koperen collega’s overnemen.
En, hoe kon het ook anders, een manisch machtige drumsolo van Laurent Vigneront, of was dat toch Animal van The Muppet Show? Wow!
“Als je niet met een blues afsluit, gebeuren er ongelukken, zeggen ze”, wist Nootens. En dus zette het gezelschap een fraaie blues in, waarvan de titel ons nu ontgaat. Nootens deed diens gitaar mooi huilen, percussie en contrabas heel ingehouden en subtiel, fraaie soli van Riberolles op trombone en Vaganée op sax waarop Antoine Lissoir schitterde op de baritonsax. Meer blazers en een machtig totaalgeluid. En plots was het alweer voorbij. Maar er kwam nog een set.
Na een halfuurtje trad het ensemble opnieuw aan. “Tu va danser, chanter?”, vroeg Vigneron aan Nootens toen die wat stond te lummelen helemaal vooraan op het podium. De start leek moeilijk te nemen, waarop Vigneron de magische woorden sprak: “Allez, et hop!” En de drummer knalde een weerom vinnige compositie van start. Opnieuw een feest aan blazers met een opmerkelijk trompetsolo van Hennuyer en opnieuw een drum masterclass door Vigneron, die behalve een weinig knotsgek ook lichtelijk geniaal is naar onze bescheiden mening.
Never On A Sunday presenteerde zich als een mooie lome zomerse compositie, Sans Souci flirtte verrukkelijk met soul en funk, de vette basloop van Theophille hielp daarbij, alsook die strakke, lustige maar zuinige percussie. Vaganée in een glansrol én dat subliem gitaarspel van Nootens.
Nootens leidde Exodus in, een compositie genoemd naar de boot Exodus, en de visie van de Jamaicaanse activist Marcus Garvey en diens Back to Africa-beweging.
De compositie werd meesterlijk ingezet door Hennuyer met een beklijvend machtige trompetsolo, terwijl de gitaar van Nootens zachtjes mee croonde. Wanneer dan de andere blazers invielen, sleepte de melodie zich tot wasdom met prompte blazers, die afwisselend de lead namen, de gitaar dan subtiel in de achtergrond, een weinig later lustig sollerend.
Van Wilsons Boot onthouden we, behalve die ongelooflijk drive, vooral toch de fenomenale solo op trombone van Alice Riberolles. Amai, Alice! Het bleek, zo even voor de klok van tienen het slotakkoord van de avond te worden. “Maar, onthou het, je mag nooit vertrekken zonder een blues”, grapte Nootens. En dus brachten de geweldige acht ons nog een bisnummer, waarbij nog eens alles uit de kast werd gehaald.
Nootens stelde de band voor, dankte Dieter Vaganée uitvoerig en was Jazzzolder Mechelen en Het Predikheren erg dankbaar. Het aandachtige publiek vergat hij ook niet. En zo zat een avondje heerlijke muziek er helaas alweer op. Als je de kans krijgt: check dit ensemble zeker, allicht dan mét Elly Brouckmans. Beterschap nog, Elly!