Dat het berekoud was die dinsdagavond in Gent! Maar goed, het idee dat je op weg bent naar het Wintercircus doet je niet alleen denken aan kerstmarkttaferelen, maar ook dat je op weg bent naar één van de mooiste concertzalen in dit land. Ingepalmd – gelukkig maar – door Democrazy, de Gentse concertorganisatie die al decennialang zijn hand niet omdraait voor wat muzikaal avontuur. Ook niet op die koude avond.
Stonden op de affiche: Callum Easter en Nadine Shah. Tussendoor werden plaatjes gedraaid door naamgenoot Nadiem Shah, radiomaker, labelbaas van Eskimo Recordings, iemand die graag dingen doet met Eppo Janssen en ook met plezier achter de draaitafel staat.
Callum Easter, je kent hem – of niet – van de Schotse hiphopband Young Fathers. In Gent evenwel op zijn eentje. Gewapend met een beatbox, een mondharmonica, maracas, een gitaar en een vrolijke insteek. Hier een nobele onbekende, maar in Schotland goed genoeg om vijf jaar geleden met zijn debuut Here Or Nowhere de prijs weg te kapen van beste Schotse album van het jaar. De grote doorbraak is er nooit gekomen, het talent en de humor zijn er gelukkig wel nog.
Het was duidelijk dat Callum in hogere sferen was. Door wat precies weten we niet, maar we hoorden wel zeven nummers – gespeeld in recordtempo – die ons vrolijk maakten en onze muzikale smaakpapillen aangenaam masseerden. Soms klonk het als Suicide, dan weer als Jonathan Richman en wie weet zelfs Baby Bird. Zowat alles wat hij deed, vond de Schot plezant. Een grote mijnheer die niet groots doet en uitblinkt in zijn geniale eenvoud. Ja, we vonden het goed, ook al voelde het soms wat aan als een uit de hand gelopen, maar prima, gimmick. Gekkerd!
Ook uit Schotland – wel met Pakistaans-Noorse roots – is Nadine Shah. Voor haar is België geen onbekend gebied, want haar eerste materiaal werd uitgebracht op het dancelabel R&S Records. Van die eerste dance-invloeden blijft er op haar vijfde album Filthy Underneath weinig over. De artiest met wie ze tegenwoordig het meest vergeleken wordt is PJ Harvey, een artieste die inmiddels synoniem geworden is voor een zangeres die met gebalde stem iets te vertellen heeft, en dat had Nadine zeker.
Vanaf het begin werd de Arafatsjaal aan de microfoonstandaard gebonden. Meermaals werden we er op gewezen dat de wereld niet naar behoren draait. Subtiel door bijvoorbeeld middenin de set een pakkend gedicht over de situatie in Palestina neer te zetten of met de sterke opener Keeping Score waarmee Nadine ons op imponerende wijze liet horen dat de wereld in brand staat. En wij maar als verwende doetjes klagen dat het berekoud was die avond…
Haar dansbewegingen zijn dan wel sympathiek onwennig, maar ze heeft een keel als gouden schuurpapier. De vergelijking met la Harvey zit, maar evenzeer met Anna Calvi zonder dat evenwel ze inboet aan eigen inbreng. De meeste nummers kwamen uit Filthy Underneath zoals het prachtige Even Light dat doet denken aan Exploded View, het redelijk fantastische Topless Mother of slottrack (oh, ironie!) Greatest Dancer.
Nadine stond op het podium als een diva, heerlijk toekijkend of het publiek het begrepen had. Ten minste wat de muziek betreft. Nadine Shah klinkt wel wondermooi, maar ook best nijdig zoals op Holiday Destination waar meermaals de alles zeggende slogan How You Gonna Sleep Tonight? viel.
Nadine Shah onderbrengen in één vakje is geen (maar wel een overbodige) sinecure. Soms wat avant-garde, dan weer goochelend met Oosterse muzikale invloeden en dan weer wat new wave door de keyboardgeluiden van Ben Hiller. Shah deed niet voor niets het voorprogramma van Depeche Mode voor hun Memento Mori-tour en dat liet (zeer positieve) muzikale invloeden na. We zouden kunnen eindigen met dat eeuwenoude cliché dat wie er niet bij was weer eens ongelijk had. Maar voor degene die thuis zaten in de zetel of God weet waar, je weet wat je gemist hebt!
Democrazy Website – Democrazy Facebook – Nadine Shah Facebook – Nadine Shah Instagram