Hoe beter het Hemelvaartweekend inzetten dan met een optreden. Wij waren er in de Handelbeurs voor een optreden van Brutus. Deze week toonden de Leuvenaars dat België echt wel te klein is geworden want als je het als Belgische band klaarspeelt om driemaal uit te verkopen in Muziekodroom, Handelsbeurs en Trix, zalen die op nog geen 100 kilometer van mekaar gelokaliseerd zijn, dan is het duidelijk: dit is een van de grootste namen in het Belgische circuit. Wie ze nu toch nog niet zag, krijgt tijdens de zomer herkansingen want ze komen ook naar Lokerse Feesten en Pukkelpop.
Noblesse oblige, dus had Brutus niet één maar direct twee voorprogramma’s mee. De eerste band die het podium op mocht was Down The Lees met de in Gent wonende Canadese Laura Lee Schultz. Ze doet het soms mét band of gewoon helemaal op haar ééntje zoals nu. Laura maakt muziek die we slowcore zouden kunnen noemen. Intense, persoonlijke liedjes die ze zingt met enkel elektrische gitaar als begeleiding. “I am fucking stoned to be here. Just like you”. Mmhmm? Dachten we. Stoned? Da’s wel heel eerlijk, maar ze corrigeerde ons instant: “I ‘m STOKED to be here.” Ik ben blij hier te zijn dus. Wij vonden het alvast een leuke kennismaking. Ze doet wat denken aan Anna Calvi of zelfs ILA. Zeer stemmige muziek maar niet voor teergevoeligen want luister maar eens naar het verschroeiende A Cynical Age, waar ze aantoonde dat je niet met veel op een podium moet staan om een groot volume te creëren.
Heisa, met frontman Jacques Nomdefamille die we ook kennen van bij Peuk, was de volgende in rij. Heisa toonde direct dat ze uit een heel ander vaatje tappen dan Down The Lees. Het trio maakt energetische rockmuziek die je de hele tijd op het verkeerde been zet. Soms uptempo, soms traag maar je ziet de tempo wisselingen niet aankomen. Daarmee creëren ze een heel herkenbaar en apart geluid. Waar de liedjes precies over gaan, durven we niet met zekerheid te zeggen want het gaat allemaal over de klank en het ritme. De zang wordt trouwens regelmatig door de mangel gehaald zodat het zelfs niet duidelijk is of een liedje als Bassenge nu precies in het Engels of het Limburgs is. Ogen dicht, meegaan op het ritme van deze funky gitaarrock da’s het ideale. Het publiek genoot er merkbaar van, al was het wel wat beleefd en gereserveerd.
Natuurlijk was iedereen in de eerste plaats gekomen voor Brutus. Het podium werd leeg gemaakt en oogde nu helemaal zen: links een open ruimte en rechts een groot drumstel. Links werden pintjes geplaatst en rondom het drumstel flesjes water (sommige clichés zijn echt wel gebaseerd op een waarheid). Velen kennen Stefanie enkel als frontvrouw bij Brutus en niet als lid van de synthband Rumours. Er zijn er ook bij wie dat net andersom is en ondergetekende is er zo één. Stefanie is voor ons in de eerste plaats de tweede stem bij Rumours, dus was het een beetje wennen aan de rol die ze hier heeft.
Vanaf het moment dat ze op podium verschijnt met een overmaats Deftones t-shirt (ongetwijfeld uit de kast van vriend Joris Casier gegrist) zijn alle ogen en alle gsm’s op haar gericht. Niet dat de jongens niet hun best doen, maar Stefanie is gewoon ongelofelijk indrukwekkend. Achter haar draait en ventilator zodat haar haren extra beweging krijgen. Na een minuutje of wat weerklinkt FIRE! Boem patat! Dat is het startschot van een reeks drumsalvo’s die mochten blijven doorgaan. Ze zingt, roept schreeuwt en verjaagt daarmee alle geesten en demonen uit de Handelsbeurs. We voelden ons wat in het oog van de storm want hoewel de razernij op het podium hoog was tijdens Drive, War en Child, reageerde het publiek maar mak. Stefanie sloeg de ene na de andere drumstok aan diggelen en pakte er nieuwe uit een koker naast zich. Zo leek ze een amazone die op een wild paard door de Handelsbeurs raasde. Peter en Stijn waren de schildknapen die samen dat beest probeerden te temmen. We kregen netjes zes nummers uit de eerste en de tweede plaat: hoogte of dieptepunten waren er niet echt. Na een hele korte pauze kregen we nog Baby Seal als toegift. Stefanie zei dat dit nog maar de tweede keer was dat ze een bis deden. Dit soort optreden konden we wel gebruiken. Topsport ! Alle stress en frustratie van de week waren even helemaal weg.