Brutus heeft een nieuw album uit, maar ook hun voorprogramma El Yunque heeft ons met Boxes een tweede ep toegesmeten. De vier schavuiten uit Limburg traden het podium in de AB-Club afgelopen zaterdag aan in een uniform van witte T-shirts die hen op een door de H&M gesponsorde boysband deed lijken. Ze schopten de avond op gang met het nummer Michael Jordan, waarin de naam van de gepensioneerde NBA-speler opnieuw en opnieuw geschreeuwd werd in een obsessie die lijkt op die van de dakloze die op Place Lambert in Liège van ’s morgen vroegs tot ’s avonds laat duiven voedert tot de beesten denken dat hij zelf gevederd is.
El Yunque’s noiserockherrie is dan ook ongeveer zo rauw als een vogelmaag gescheurd door een overdaad aan gepofte rijstkorrels. Niemand die precies weet wat er zich afspeelt in die Limburgse Barak waar ze hun plaat hebben opgenomen, maar laten we ervan uitgaan dat er behoorlijk wat Swans-platen worden gedraaid, moedergrappen worden verteld en fallussymbolen op aangezichten worden getekend. El Yunque is een duveltje-in-een-doos die de dissonantie en de buitenademigheid niet schuwt, en die klinkt als een slim georchestreerde chaos die toont dat je geen basgitaar nodig hebt om noise te maken.
Een naam als Brutus met een albumtitel als Burst doet een hoop forçe vermoeden en het Leuvense trio stelde hier zaterdagavond zeker niet in teleur. Vanaf de eerste noot van de Brutusiaanse post-metal, post-rock en noise ging het publiek razen alsof Inbev had aangekondigd zijn producten even cheap te maken als de gemiddelde Temptation Island-deelnemer. Mogen we trouwens even 3 maal hoera roepen voor de uit de band springende drummers uit de Belgische scène? The K.’s Sigfried Burroughs bespeelt zijn cymbalen en hi-hats tegenwoordig vaker in de nabijheid van de vestiaire dan het podium en ook de drummerjongen van It It Anita durft nogal eens een imaginaire catwalk door het publiek te lopen. En dan is er nu Stefanie Mannaerts, die met haar agressieve duwspel haar band stuwt alsof ze de slavenboot uit Ben Hur leidt terwijl ze het geheel voorziet van een melodische zang die recht door het beentje van uw kleine teen gaat.
“Op elke plaat staat een traag lie’ke dus dees is dat van ons”, vertelt de frontvrouw ons terwijl ze haar drumstel toevertrouwt aan Steak Number Eight-drummer Joris Casier zodat ze haar volledig op de vocals kan gooien. “Traag” betekent in Brutus’ bewoordingen betekent eerder “behoorlijk overdonderend” en bassist Peter Mulders en gitarist Stijn Vanhoegaerden produceren hun geluid met een kracht die de Dulle Griet nog kent uit haar jeugd.
“I was all alone, but never lost”, keelde Mannaerts in Birds. Een zinsnede die nog urenlang bleef nazinderen. Vriendelijk, maar met een stevige hand neemt Brutus ons mee naar het hoogtepunt van de set met jeugdhuishit Horde en het publiek gaat wild. Wanneer de lichten terug aangaan en de band het podium verlaat klinkt Eviva España ons toe. Een bewust gekozen stijlbreuk, want het nummer werd geschreven door Leo Caerts, de opa van Stefanie. We vermoeden dat de Pater Brutusias bijna burst van de trots.
LINDSI DENDAUW
