Om de derde dag van het Brand!-festival bij te wonen, hoefde je niet eens uit je luie zetel te komen want de concerten van AKI en Merope feat. Shahad Ismaily, werden ook uitgezonden op Klara! Allicht garantie voor dat beetje extra gezonde spanning bij de muzikanten. Luminous Dash zat niét aan het radiotoestel gekluisterd, maar koos voor de echte livebeleving en tekende present in de prachtige recent gereneoveerde Predikherenkerk voor de alweer voorlaatste festivaldag van het Mechelse jazzfestival.
“Om die vele calamiteiten die onze wereld teisteren en haar zorgwekkende staat het hoofd te bieden, kan je twee dingen doen: rebelleren of zelfs revolteren of troost zoeken. Bij Brand! zagen we op dag 1 misschien vooral de rebellie met The Ex, vandaag wordt eerder gekozen voor de helende en troostende aanpak en trekken we naar filmische oorden.” Zo leidde Guy Peters, vier dagen lang de ‘master of ceremony’ van het festival, de avond treffend in. Een avond vol troost en heling dus met een flinke portie melancholie en dromerige magie waarop Aki ons trakteerde en een etherische vreemdsoortige trip waarop Merope ons meenam, samen met Shahzad Ismaily.
Na de mooie inleiding van Peters namen de muzikanten in alle stilte plaats. Het was nog even wachten op een seintje van Klara. In de verte hoorden we de radiostem het concert aankondigen, waarop luttele seconden later opname en concert konden starten met de mooie klanken die Niels Van Heertum en Joachim Badenhorst uit hun euphonium en klarinet wisten te toveren, gevolgd door zachte percussie van Anke Verslype waarop Willem Heylens zachte gitaargloed en die hemelse harppartijen van Marjolein Vernimmen en een fraaie baslijn van Ruben De Maesschalk ons tegemoet kwamen.
Samen II met zijn subtiele ritmes, dromerig meanderend en zachtjes swingend, deed ons wegdromen. We waanden ons in een sprookjesbos, waar we zo meteen die goede fee zouden tegenkomen die al onze wensen in vervulling zou doen gaan. Dat gevoel, en het dromen werd vastgehouden bij Vergeten, met die heel aparte gitaarscapes van Heylen, melancholische klanken uit Van Heertums euphonium, en verkwikkende magische harpriedeltjes van Vernimmen en al even dartele sprongetjes die de klarinet van Badenhorst uitblies. Was de fee aangekomen? Tijd voor onze wens? Het subtiele percussiewerk van Verslype was fenomenaal, zo intens mooi ook. De ingetogen bluesy gitaar van Heylen was niet minder knap en het koperen duel tussen Badenhorst en Van Heertum subliem.
Of er in de zomer van 2022 voor Verslype iets speciaal gebeurd is, zijn onze zaken niet. Alleszins klonk Zomer’22 als een fijne melancholische herinnering. Wat een mooi walsje, met veel koperen blaaspracht, subtiele gitaarklanken en fraai ingetogen percussie. Heel jazzy en doorrookt, een glas whisky en sigaar erbij? In Het Predikheren mag dat niet, maar het zou passen, niet?
Vernimmens harp leidde ons door een wat beklemmend en donker Samen I, met een ijzingwekende gitaarscape van Heylen op de achtergrond, een treurende euphonium en klarinet, percussie ei zo na afwezig, maar present. Bijzondere bluesy compositie die een tikkeltje wanhopig klonk, en tegelijk o zo prachtig. Soundtrack bij een desolaat verhaal met slechte afloop? Ronduit pakkend alleszins. Pakkend is ook een label dat je op Voor Christiane mag kleven, maar kleef er dan ook ‘hoopvol’ bij, want dat is deze compositie zéker. Ongelooflijk mooi ook. Met frivole klarinetklanken van Badenhorst, zachte bassen van De Maesschalk, sprookjesachtige harppartijen, en natuurlijk die less is more-percussie van Verslype, alles exact op het juiste moment!
Mijmerend meanderend verwende Lierna ons reeds heftig gezalfde gehoororgaan, met de euphonium, die melancholisch de blues blies, en ook Badenhorsts klarinet mooi schitterde ronduit op de voorgrond, waar gitaarscapes en bas, ingehouden harpspel en percussie op de achtergrond schitterden.
Met een ongelooflijk mooi Daar woonden wij werd de set besloten. Op gang geblazen door de euphonium en klarinet, met aanvankelijk heel minimale percussie, nog meer blazerkracht, dan maximale percussie en een heerlijke gitaarsolo van Heylen. De blazers die dan krachtig het thema hernemen, Heylens gitaar die volgt, met Verslype en De Maesschalk als gedroomde ritmetandem. Erg fijne vibe. Hadden we al gezegd wat een plezier het is om Anke Verslype gade te slaan? Zo geconcentreerd en tegelijk vol passie, met veel naturel. Verslypes muzikale kompanen moeten natuurlijk niet onderdoen. Aki is ‘a match made in heaven’.
“We hebben net onze nieuwe plaat gespeeld en gaan er nog eentje doen uit onze vorige”, sprak Verslype, nadat de band met recht en rede werd teruggeroepen door het publiek. Als bis kregen we Alles hier hetzelfde (Nader, 2022), een excellente keuze. De euphonium en klarinet die de lead namen, met alle muzikanten die geen blaasinstrument bespeelden op zachte treurzang en Verslype die alle percussieve elementen op gepaste wijze toepaste, in deze melancholische en pakkende afsluiter. We dachten dat het aan de kerk lag, maar hadden we niet gewoon kippenvel? Wat een machtig concertje schonk Aki ons, wat een traktaat. Iets om héél dankbaar voor te zijn.
Na een korte pauze, net te kort om een drankje te nuttigen, was het tijd voor deel 2. “Als de plaat die nu gespeeld wordt op Klara stopt, is het nog even wachten op hun aankondiging en gaan we luisteren naar Merope”, aldus Peters, waarop Shahad Ismaily bijna té vroeg inzette, subtiel afgestopt door Bert Cools. Luttele seconden later kon de bevreemdende trip van Merope dan toch van start gaan.
Vanaf het moment dat Cools’ gitaar zachtjes inzette, en unieke klanken uit de kanklès van Indrė Jurgelevičiūtė en vooral dat bijzondere stemgeluid van haar door de zaal klonken, waren we vertrokken voor een aparte etherische, mogen we zeggen wat zweverige beleving. Met die kanklès en stem van Jurgelevičiūtė op het voorplan, aangevuld met akoestische gitaar van Cools, die zich ook op drones en andere elekronische effecten toelegde, en de keyboards en basgitaar van Ismaily.
We waren redelijk onder de indruk van dat stemgeluid van Jurgelevičiūtė, want wat een kracht en wat een klank, mooi gedragen in de Predikherenkerk, als ideale klankkast. Natuurlijk begrijpen we geen letter Litouws, maar misschien moesten we die stem toch vooral als instrument beschouwen. Die krachtige zang ging bij momenten door merg en been, net iets vaker vonden we het wat zeurderig klinken. Maar dat heeft allicht ook het meditatieve karakter te maken.
De composities van Merope, hier bijgestaan door Shahad Ismaily, werden zeker op een ideale locatie gebracht en klonken dan ook indrukwekkend in die Predikherenkerk. Al was overduidelijk niet iedereen méé in het verhaal. We hoorden ook weinig variatie, en konden ook niet de hele rit de aandacht goed houden. Het kan ook dat je in de juiste stemming moet zijn voor dit huwelijk van ambient, etnische folk en esoterische klanken. Wie aan boord was, beleefde ongetwijfeld een erg fijne, al dan niet transcenderende reis. Ons lukte het niet om aan boord te blijven, een volgende keer misschien wel!
Op moment van dit schrijven grijpt de laatste dag van BRAND! plaats, nu al een topeditie. Dat belooft dus voor de volgende uitgave wanneer het festival tien kaarsjes uitblaast.
Aki’s nieuwe album Het tij, is uit op W.E.R.F. , de nieuwe plaat van Merope luistert naar de titel Véjula en is door het Stroom & Granvat label uitgebracht.
AKI – Facebook • Instagram
MEROPE – Facebook • Instagram