Tekst & foto’s: Hans Lenvain
We spreken van alweer zaterdag 18 juni. Zo snel gaat de tijd en zover moeten we terug om enkele zaken op een rijtje te zetten.
Op de festivalweide van Graspop Metal Meeting treedt omstreeks 14u40 ene Elin Larsson aan op de North stage, samen met haar band Blues Pills. In 2015 deed ze dat al eens, toen in de Metal Dome.
Echte metalheads zullen ons waarschijnlijk ongelijk geven, maar we vinden dat Blues Pills wel degelijk een plek verdiende op Graspop, ook al is het niet echt metal dat ze brengen. Denk eerder aan rauwe blues, vintage blues, soulvolle rock met een scherp metal randje.
We waren onder de indruk van hun passage in Dessel en dus reden we drie dagen later naar zaal Doornroosje in Nijmegen om hen nog eens aan het werk te zien. Dat kregen we als tip van geluidstovenaar Pim De Wolf die mee is met de band op de Europese tournee: “Ze klinken nog zoveel beter in een club.” En we geloofden Pim op zijn woord als hij zoiets zei.
Als voorprogramma kreeg het publiek in Nijmegen The Picturebooks door de oren geknald en daarna deed Blues Pills inderdaad waar we voor kwamen. Wat een prestatie!
In het naar huis rijden, het was een behoorlijk eind rijden, hadden we alle tijd om na te denken over wat we zonet hadden gezien en gehoord. Waren we te lief voor de band? Speelde het feit mee dat de frontvrouw een mooie Zweedse verschijning is? En wat met die The Picturebooks?
We zochten bevestiging. Dus reden we zes dagen later de andere kant uit: Tourcoing, zaal Le Grand Mix, net over de Franse grens. Fototoestel mee, helemaal klaar voor de neutrale beoordeling.
Aan zaal Le Grand Mix was het even wennen aan het fouilleren van iedere bezoeker. Helaas is dat nog een gevolg van de hallucinante terreuraanslag in zaal Bataclan uit 2015. Wij, Belgen, zijn dat niet meer gewend in kleinere zalen maar in Frankrijk kijkt niemand ervan op.
Le Grand Mix koos de kleine zaal voor deze twee bands en gelijk hadden ze. De kleine club zat lekker gezellig vol. Je kan er letterlijk tot tegen het podium staan wat een leuke/intieme sfeer schept, het podium is geen meter hoog.
The Picturebooks openen de avond, en hoe… Een kleine intro wordt algauw omgezet in PCH Diamonds en vloeit verder in Seen Those Days en Wardance. En dan moeten I Need That Oooh en Zero Fucks Given nog komen.
Drummer Philipp Mirtschink verandert in een beest en slaat op alles wat hij rondom zich kan vinden. Met de vlakke hand op de drum, met stokken op een metalen plaat,… het rockt, het beukt en het kraakt. Het doet ons met momenten zowaar aan The Blackbox Revelation denken, maar dan in hun meest ruwe, pure en rauwe versie.
Zanger/gitarist Fynn Grabke moet zeker niet onderdoen en ook hij werkt zich in het zweet op een manier waar Marc Van Ranst ons zo vaak voor waarschuwde. De theorie over rondvliegende druppeltjes zie je hier voor je neus in de praktijk worden omgezet, mooi uitgelicht in vele kleuren op een bedje van nevel uit de rookmachine. Verder volgen nog o.a. Howling Wolf, The Rabbit and the Wolf en geëindigd wordt er met Your Kisses Burn Like Fire. Heel de zaal zingt mee en als de laatste toon wordt ingezet, start een heel lang en warm applaus van het gehele publiek.
Als een klap in het gezicht, zo voel je je na een optreden van The Picturebooks. Geen gemene klap, eerder zo’n klap die je even verdwaasd, die je even terug met de voetjes op aarde zet. Ga die klap opzoeken, ook al ben je niet into BDSM!
Wat een stel stalen ballen moet je hebben om als band The Picturebooks mee te nemen op je Europese tournee als voorprogramma. Het publiek is extreem hongerig. Ze willen meer. Het is dan aan jou om dit waar te maken. En een dikke 20 minuten later start Blues Pills. Het voelt wat aan alsof er drie pubers op een podium staan met het knapste meisje van de school. En niet weten wat ze daarmee aan moeten.
Ze lijken wat onwennig en dat is vreemd, ze zitten nu toch al dik over de helft van hun Europees avontuur.
Maar schijn bedriegt. Vanaf de eerste slag op de drum start een enorm goed geoliede machine aan het nummer Proud Woman. Wat makkelijk te zingen is voor een knappe vrouw als Elin Larsson, net 30. Maar meteen daarna komt Low Road eraan en Dreaming My Life Away.
Visueel is het Elin die alles regelt. Ze springt, danst, komt naar het publiek toe, staat te headbangen en de band concentreert zich op de muziek. Dat doen ze goed want technisch is dit van een heel hoog niveau. Omdat je in Le Grand Mix zo dicht op het podium staat, valt er niets te verbergen. En gelukkig zie je dan ook de kleine signalen naar elkaar, de kleine plagerijtjes, de lachjes,… het plezier, quoi. En we werden instant gelukkig. Deze band is technisch heel sterk en de muzikanten zijn niet flamboyant, maar who cares? Miss Larsson entertaint voor vijf en weet perfect hoe het publiek bij de kraag te vatten en niet meer te lossen. En vergeet niet: het is ook een verdomd goede zangeres.
Kiss my past away, Black Smoke, Bliss, Astralplane, No Hope Left For Me, Aint No Change, Dust, Bye bye Birdy en Little Sun worden feilloos in je oor geblazen op een manier die je zelden ziet of hoort. Het gemak, de ontspannen sfeer, het betrekken van het publiek, het technisch perfect spelen en zingen, het is één afgewerkt en mooi geheel. En je voelt daarbij het plezier van het samen spelen zo van het podium stralen. Wat kan je nog meer wensen?
Ohja… Devil Man. Ons persoonlijk favoriete nummer van Blues Pills werd gehouden voor het einde. Gevolgd door nog een bisnummer Song From a Mourning Dove.
Een echt bisnummer. Het publiek bleef maar applaudisseren en roepen om meer en na kort overleg kon het bisnummer nog wel. In Frankrijk gaat het er immers helemaal anders aan toe bij concerten dan bij ons.
Hier in België ga je naar een optreden, zak je daarna nog af naar de bar en het is maar omdat iemand spreekt van een andere bar, dat je de bar verlaat. In Frankrijk dus niet. Optreden gedaan, nog iets drinken, een waarschuwende bel voor de laatste bestelling van drank, lichten aan en buiten. En een boerengat of afgelegen plek waar helemaal niets te beleven valt.
In het naar huis rijden, gelukkig minder ver dan Nijmegen, wisten we waarover na te denken. We zagen twee steengoede bands op één avond. Ga hen zeker aanschouwen als je daar de kans toe krijgt en/of vergeet beide namen nooit. Want iets zegt ons dat we van hen nog gaan horen. The Picturebooks + Blues Pills nog samen te zien in Lyon (FR), Fontaneto D’aggona (IT) en Berlijn.
Voor hun verdere optredens apart kan je terecht op: https://www.thepicturebooks.com/ – https://bluespills.eu/
The Picturebooks (Duitsland) zijn: Philipp Mirtschink (drum) en Fynn Grabke (zang en gitaar).
Blues Pills (Zweden) zijn: Elin Larsson (zang), Zack/Zach Anderson (gitaar), André Kvarnström (drums) en Kristoffer Schander (bas).